Σχόλιο από το «Ξ»
Οι συγκεντρώσεις της φετινής Πρωτομαγιάς ήταν «αξιοπρεπείς» αλλά όχι μεγάλες. Ήταν μεγαλύτερες από αυτές των τελευταίων χρόνων, ιδιαίτερα των δύο τελευταίων που ήταν κατά βάση συμβολικές εξαιτίας των μέτρων ενάντια στην πανδημία. Όμως δεν είχαν εντυπωσιακούς αριθμούς ούτε και μαχητικότητα (με εξαίρεση την κινητοποίηση των εργαζομένων της Cosco στον Πειραιά) ενώ ήταν αισθητά μικρότερες από τις συγκεντρώσεις της τελευταίας Γενικής Απεργίας της 6ης Απρίλη.
Στην Αθήνα η συγκέντρωση των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ήταν κοντά στις 3.000, ενώ η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ κοντά στις 5.000. Στη Θεσσαλονίκη, πάνω από 1.200 διαδηλωτές και διαδηλώτριες συμμετείχαν στη συγκέντρωση των αριστερών οργανώσεων και κάποιων πρωτοβάθμιων σωματείων στην Καμάρα, ενώ η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ήταν περίπου διπλάσια. Αντίστοιχη ήταν η εικόνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, η οποία βέβαια ολοκληρωνόταν από την ηχηρή απουσία κινητοποίησης των δυνάμεων των μεγάλων συνδικάτων, που δεν είχαν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από τη μικροφωνική και τις εξέδρες.
Ο αγώνας στην Cosco
Την ίδια ώρα, πολύ μαζική και με σημαντική συμμετοχή εργαζομένων από άλλους κλάδους ήταν η Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση των εργαζομένων της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά.
Στη συγκέντρωση συμμετείχαν και οι απεργοί της efood που διεκδικούν ένταξή τους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα μετά τη σημαντική νίκη που πέτυχαν λίγους μήνες πριν, κερδίζοντας την υπογραφή συλλογικής σύμβασης.
Η απεργία στην Cosco είχε σαν αφορμή το νέο εργατικό ατύχημα που σημειώθηκε στις 28/4, όταν εργαζόμενος τραυματίστηκε σοβαρά πέφτοντας από ύψος 12 μέτρων επειδή έσπασαν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα πλοίου το οποίο προσπαθούσε να φορτώσει.
Στις 30/4 οι απεργοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με δυνάμεις των ΜΑΤ και ειδικές δυνάμεις του λιμενικού, αλλά και την προσπάθεια της εργοδοσίας να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό.
Τίποτα από τα παραπάνω βέβαια δεν είναι καινούριο, καθώς εδώ και πολλούς μήνες οι εργαζόμενοι στο λιμάνι του Πειραιά βιώνουν την εργοδοτική αυθαιρεσία, τα εργατικά ατυχήματα και τους θανάτους, αλλά και την καταστολή των απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεών τους. Μέσα από τέτοιες εμπειρίες και τέτοιες μάχες όμως είναι που το μαζικό κίνημα θα ανασυντάξει σταδιακά τις δυνάμεις του για να δώσει ξανά μεγάλες μάχες στο μέλλον.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σαμποτάρουν την κλιμάκωση
Η μαζική συμμετοχή στη Γενική Απεργία της 6ης Απρίλη έδειξε τη διάθεση που υπάρχει μέσα στην κοινωνία για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και για συνέχιση της μάχης ενάντια στις εξοντωτικές αυξήσεις των τιμών στην ενέργεια και τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης, την ώρα που οι μισθοί παραμένουν ουσιαστικά στάσιμοι.
Οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί σε αυτή την κατεύθυνση, να δώσουν το μήνυμα ότι ο αγώνας συνεχίζεται και κλιμακώνεται, με την προοπτική νέων απεργιακών κινητοποιήσεων και νέας Γενικής Απεργίας μέσα στον Μάη.
Για να γίνει αυτό χρειαζόταν πλάνο κλιμάκωσης και μαζική εκστρατεία στους εργατικούς χώρους για να αισθανθούν οι εργαζόμενοι ότι υπάρχει πρόθεση για σοβαρή μάχη ενάντια στην κυβερνητική μαφία του Μητσοτάκη, με σοβαρές δυνατότητες επιτυχίας. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όμως άφησαν και αυτή την ευκαιρία να χαθεί, κάνοντας απολύτως τίποτα για την επιτυχία των πρωτομαγιάτικων κινητοποιήσεων.
Απόδειξαν έτσι ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να δώσουν προοπτική και συνέχεια. Κάλεσαν την απεργία της 6ης Απρίλη με σκοπό να ρίξουν άλλη μια «τουφεκιά στον αέρα» για να δείξουν στην κοινωνία, στην οποία συσσωρεύεται αγανάκτηση, ότι κάτι κάνουν.
Ανάγκη για ενότητα και οργάνωση στη βάση
Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται η ανάγκη να ξαναχτιστούν οι εργατικές οργανώσεις ξεκινώντας από τα σωματεία βάσης, να οργανωθούν οι εργαζόμενοι της βάσης σε μαχητικά σωματεία, να λειτουργούν δημοκρατικά και χωρίς καπελώματα, να συντονιστούν μεταξύ τους, να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους και τελικά να ανατρέψουν τα γενικά ισοζύγια στο συνδικαλιστικό κίνημα που ασφυκτιά στα χέρια των γραφειοκρατών της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Ιδιαίτερα σε εργασιακούς χώρους που δίνουν αυτή την περίοδο σημαντικές μάχες, όπως οι εργαζόμενοι της Cosco ή της efood, είναι σημαντικό να ξεκινήσει προσπάθεια συντονισμού και με άλλους εργασιακούς χώρους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες απειλές.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και των οργανώσεων της μαχητικής Αριστεράς στα σωματεία οφείλουν να συνεργαστούν σε αυτή την προσπάθεια και να δώσουν από κοινού τη μάχη για το χτίσιμο νέων, σωματείων και για τη μαζικοποίηση των υπαρχόντων, να παλέψουν μαζί πάνω σε ένα σχέδιο δράσης που θα δίνει προοπτική στους εργαζόμενους.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να ξεπεραστούν οι μικροκομματικές αντιλήψεις και ο σεχταρισμός που χαρακτηρίζουν την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και το ΚΚΕ. Για άλλη μια φορά δεν υπήρξαν κοινές πορείες της Αριστεράς την Πρωτομαγιά, μια εικόνα απωθητική για τους εργαζόμενους που αναζητούν μαχητικές και ενωτικές απαντήσεις στις επιθέσεις που δέχονται. Αυτές οι νοοτροπίες αποτελούν τεράστιο εμπόδιο στον δρόμο της ανασύνταξης και της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, αποτελούν «δώρο» στην άρχουσα τάξη. Πρέπει να ξεπεραστούν έτσι ώστε να αποκτήσουν οι εργατικοί αγώνες και η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό περιεχόμενο και προοπτική.
