Απόφαση που εγκρίθηκε από τη γενική συνέλευση του σωματείου των εργαζομένων στη δομή της Ψυχικής Υγείας «Περιβολάκι»
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ!
Πρώτα απ’ όλα τι ξέρουμε
Δεν είναι μόνο η απληρωσιά που πάντα υπήρχε στο χώρο μας…
Δεν είναι μόνο η ανοργανωσιά ενός Υπουργείου το οποίο διαλύει αυτό που μόνο στο όνομα είναι πια «Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση»…
Δεν είναι απλά όλοι αυτοί που ως εργολάβοι στήσανε δομές και υπηρεσίες με κρατικό χρήμα, χωρίς διαφάνεια, που θα έπρεπε εξαρχής να είναι δημόσιες…
Είναι ότι το 1989 έκλεισαν τη Λέρο και την κάθε «Λέρο», για να έρθει το 2012 και να ανοίξουν πάλι με την κρίση (μια κρίση που κανένας εργαζόμενος δεν προκάλεσε) μια νέα τεράστια «Λέρο». Με άνεργους, φτωχούς, ψυχικά ασθενείς, περιθωριοποιημένους, ελαστικά εργαζόμενους σκλάβους-τάχα επιστήμονες.
Είναι επίσης ότι η κοροϊδία έχει και τα όρια της. Όταν είσαι απλήρωτος, χρεωμένος, κουρασμένος και η απάντηση της υφυπουργού Φ. Σκοπούλη είναι «δεν υπάρχει σάλιο» ή του υπουργού Α. Λυκουρέτζου είναι «μην τραβάτε το σχοινί γιατί θα το αφήσω να κοπεί», καταλαβαίνουμε ότι δεν σκοπεύουν να λύσουν κανένα πρόβλημα, ούτε σε εμάς, ούτε σε κανένα άλλο κλάδο. Καταλαβαίνουμε ότι οι ίδιοι αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Σε όσες συναντήσεις έγιναν για άλλη μια φορά φέτος στο Υπουργείο (και ήταν πολλές και πάντα με τεράστια πίεση από τους εργαζόμενους) είναι αποκαλυπτικό ότι κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να πει αν, πώς και πότε θα βρεθούν χρήματα και τι θα γίνει με τους ασθενείς στο βαθμό που υπηρεσίες καταρρεύσουν – γιατί εκεί ακριβώς οδηγούμαστε. Μάλιστα, το υπουργείο προσπαθεί να μεταφέρει την ευθύνη για τη συνέχιση λειτουργίας των δομών και της φροντίδας των ασθενών σε εμάς, τους εργαζόμενους. Εμμέσως πλην σαφώς, ο εκβιασμός είναι ο εξής: για να συνεχίσουν (προς το παρόν) να υπάρχουν οι δομές και να μην πεταχτούν οι ασθενείς στο δρόμο εμείς πρέπει να δουλεύουμε τζάμπα. Κι’ αυτή τη φορά δεν υπάρχει καμία υπόσχεση (πόσο μάλλον εγγύηση) ότι κάποια στιγμή, έστω και αργά θα πάρουμε τα δεδουλευμένα μας.
Οι επιλογές μας
Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ εφαρμόζει και θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του μνημονιακού σφαγείου. Μια πολιτική που οδηγεί το χώρο μας σε υποβάθμιση, συρρίκνωση και τελικά στο λουκέτο. Μια πολιτική που εξαθλιώνει τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η πολιτική και όσοι την εφαρμόζουν πρέπει να ανατραπούν.
Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι κλάδοι παλεύανε ο καθένας μόνος του ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης και της Τρόικας, ενώ οι γενικές απεργίες, σταματούσαν στις 24ώρες. Αν υπήρχε συντονισμός των χώρων που αγωνιζόταν μεταξύ τους και αν αντί για διάσπαρτες 24ωρες απεργίες οι εργαζόμενοι απαντούσαν στην κυβέρνηση με σχεδιασμένες απανωτές απεργίες και κινητοποιήσεις δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα. Φρένο τόσο στο συντονισμό όσο και στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και των απεργιών βάζανε πάντα οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ (οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντίστοιχα)
Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε αγώνες με νικηφόρα προοπτική, χρειάζεται να πάρουμε μόνοι μας πρωτοβουλίες, τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία, για πλατύτερο οριζόντιο συντονισμό και σχεδιασμό κινητοποιήσεων με διάρκεια.
Οι επιλογές μας είναι δύο τελικά, αφού και το πιο άμεσο αίτημα μας για επιβίωση επαγγελματική, οικογενειακή, κοινωνική, προσωπική συναντάει ντουβάρια και καταστολή. Ή άπραγοι και κουρασμένοι περιμένουμε τους τίτλους τέλους στην Ψυχική Υγεία, ή αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί στο να προσπαθήσουμε να σηκώσουμε το κλίμα στο χώρο μας, στην Υγεία, σε άλλους κλάδους γενικά ώστε να τους διώξουμε. Αυτό πια είναι ανάγκη να γίνει.
Ένα σχέδιο με κινητοποιήσεις διαρκείας
Στην Ψυχική Υγεία υπάρχει η πρόταση για επίσχεση εργασίας αυτή τη στιγμή. Δεν είναι τυχαίο αυτό καθώς η απληρωσιά και η αγανάκτηση βαραίνουν στις αποφάσεις μας. Την ίδια στιγμή υπάρχει η αγωνία τι θα απογίνουν οι άνθρωποι που φροντίζουμε αν εμείς αρνηθούμε να δουλέψουμε.
Εδώ και χρόνια έχουμε αποδείξει πόσο νοιαζόμαστε για τους λήπτες με το να στεκόμαστε πλάι τους καθημερινά όντας απλήρωτοι για μήνες αλλά και αντιμέτωποι γενικότερα με πολύ δύσκολες καταστάσεις. Αν όμως τώρα πια δεν αντιδράσουμε τότε όσο και αν προσπαθήσουμε να στηρίξουμε τους ανθρώπους αυτούς στη καθημερινότητα σύντομα θα καταρρεύσουν οι δομές, αυτοί πιθανά να οδηγηθούν σε άσυλα και εμείς σίγουρα στην ανεργία.
Πρέπει να αναρωτηθούμε αν η ανθρωπιά μας και η σχέση μας με τους λήπτες των υπηρεσιών, στο σημείο που έχουμε φτάσει, βοηθάει ή είναι εμπόδιο στην απόφασή μας να κινητοποιηθούμε αποφασιστικά. Για πόσο ακόμα θα μπορούμε –αν ακόμα μπορούμε δηλαδή– να στηρίζουμε άλλους όταν εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε, όταν μας εκβιάζουν Υπουργείο και διοικήσεις πατώντας ακριβώς στην ευαισθησία της δουλειάς μας, να συνεχίσουμε αδιαμαρτύρητα ως δούλοι την απλήρωτη εργασία; Ποιανού το πρόβλημα λύνεται τελικά έτσι, το δικό μας ή της κυβέρνησης;
- Η κοινή πρόταση στις συνελεύσεις μας για επίσχεση εργασίας δίνει προοπτική στη φάση αυτή. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε άλλη επιλογή από το προχωρήσουμε σε επίσχεση.
- Η επίσχεση είναι ατομικό δικαίωμα αλλά αν ασκηθεί ομαδικά, με αποφάσεις σωματείων που να στηρίζουν τον κάθε εργαζόμενο, έχει πραγματική ισχύ, φρενάρει τη λειτουργία του χώρου και θέτει διοικήσεις και Υπουργείο προ των ευθυνών τους.
- Νομικά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε στο χώρο εργασίας σε περίπτωση επίσχεσης ούτε και να έχουμε προσωπικό ασφάλειας. Μπορούμε να φτιάξουμε όμως ολιγομελείς ομάδες που θα ελέγχουν τους εργασιακούς χώρους κατά τη διάρκεια της επίσχεσης.
- Ταυτόχρονα να ξεκινήσουμε, τα πρωτοβάθμια σωματεία, αγώνα διαρκείας. Δηλαδή η Ψυχική Υγεία, η Ειδική Αγωγή, ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ, Κέντρα Πρόληψης, τα Νοσοκομεία κλπ. να προχωρήσουμε με απεργία σε όλη την Υγεία στις 10/10, Παγκόσμια Μέρα για την Ψυχική Υγεία, νέο πανυγειονομικό συντονισμό την ίδια μέρα με πρόταση για κλιμάκωση με 48ωρη απεργία, κάλεσμα σε όσους χώρους είναι ή θα μπουν σε αγώνα για από κοινού δράση στη προοπτική νέας κλιμάκωσης.
- Να καλέσουμε και να συντονιστούμε και με πρωτοβάθμια σωματεία άλλων κλάδων για να πιέσουμε και τις μεγάλες ομοσπονδίες να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να μπούνε σε κινητοποίηση διαρκείας πχ. 48ωρες-3ήμερες-5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες σε λογική κλιμάκωσης.
Οι περικοπές, οι μειώσεις στους μισθούς, τα νέα μέτρα των 13,5 δισ. € είναι άδικα, είναι ληστεία υπέρ των δανειστών εντός και εκτός Ελλάδας.. Οι διακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα (σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν, 26/09/2012) και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα κατά τη διάρκεια της τελευταίας απεργίας, έδειξαν ότι αρνούμαστε να καταθέσουμε τα όπλα ενάντια στην κυβέρνηση και την Τρόικα της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Ένα σχέδιο κλιμάκωσης με πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών θα έχει τεράστια δυναμική. Καμιά κυβέρνηση ή τρόικα δεν μπορεί να αντέξει ένα συντονισμένο κίνημα απεργιακών κινητοποιήσεων.
