Συνεργασία: Τα έργα του ναζισμού

Συνεργασία του αναγνώστη και φίλου του «Ξ», Παναγιώτη Μιχελή

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012 υπήρξαν σημαντικές πολιτικές ανακατατάξεις, με εξέχουσες αυτήν του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που πήρε τη δεύτερη θέση, και ιδιαίτερα της Χρυσής Αυγής, που πήρε την έκτη θέση με 6,97% και 21 έδρες.

Τι είναι όμως η Χρυσή Αυγή; Στα γραφεία της το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Για τον πόλεμο του 1940 είπαν ότι θα έπρεπε να είχαμε συμμαχήσει με τους Γερμανούς. Το 1989 έγραψαν ένα κείμενο που υμνούσε τον Αδόλφο Χίτλερ και τον αποκαλούσε τη μεγαλύτερη μορφή του 20^ου αιώνα, το οποίο έφερε την υπογραφή του γ.γ. της οργάνωσης Ν. Μιχαλολιάκου.

Έχουν περάσει περίπου 70 χρόνια από τη γερμανική κατοχή και φαίνεται ότι οι Έλληνες ξέχασαν τα όσα πέρασαν από τους γερμανούς κατακτητές. Το Χειμώνα του 1941 σʼ όλη χώρα, αλλά περισσότερο στην Αθήνα και τις άλλες μεγαλουπόλεις, θέριζε το κρύο και η πείνα. Όπου και να κοίταζες έβλεπες πτώματα από την πείνα και το κρύο. Ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι  που να τρώγεται (σας θυμίζει κάτι αυτό;). Για μια λεμονόκουπα έπεφτε ξύλο ποιος θα την πάρει. Νερό τους έδιναν δυο τενεκέδες την εβδομάδα. Γάτες και σκύλοι δεν υπήρχαν πια έξω.

Οι Αθηναίοι έφευγαν κατά χιλιάδες στην επαρχία με όποιο τρόπο έβρισκαν για να ανταλλάξουν ό,τι περιουσιακό στοιχείο είχαν με τρόφιμα, αλλά κάποια στιγμή δεν έβρισκαν πια. Πολύς κόσμος λοιπόν οργανώθηκε σε ομάδες, για να παλέψουν όλοι μαζί για την επιβίωση τους και να μην επαναληφθούν οι μαζικοί θάνατοι του πρώτου χειμώνα. Οργανωμένοι ανά γειτονιές, ανά επάγγελμα ζητούσαν να πληρώνονται σε τρόφιμα και όχι σε χρήματα, που έτσι κι αλλιώς δεν είχαν αξία. Επίσης σχολεία και οργανώσεις διοργάνωναν συσσίτια και εράνους για να βοηθήσουν τους φτωχότερους και τα ορφανά παιδιά.

Όταν πέθαινε ένα μέλος της οικογένειας, τις πιο πολλές φορές το έθαβαν ανώνυμα στον κήπο του σπιτιού τους, χωρίς επίσημη ταφή, γιατί διαφορετικά θα παρέδιδαν το συσσίτιο του, που τα υπόλοιπα μέλη της οικογένεια το είχαν ανάγκη.

Κάποτε ο Δημήτρης Σ., καθηγητής μου στην Ηλεκτρολογία, μου διηγήθηκε μια ιστορία:

«Στην Κατοχή έμενα στην Αθήνα και ήμουν 8 χρονών. Είχα τρεις μέρες να φάω και με το θερμόμετρο κάτω από το μηδέν. Ήμουν στην Πλατεία Κάνιγγος και ανέβαινα την Ακαδημία. Αριστερά-δεξιά ήταν πτώματα γυμνά (γιατί οι υπόλοιποι άνθρωποι τους είχαν πάρει τα ρούχα για να τα χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι) και το καροτσάκι του δήμου τα μάζευε. Όταν έφτασα στη συμβολή Ακαδημίας και Ιπποκράτους νηστικός, στη γωνία ήταν κάποιος που πούλαγε κάτι που έμοιαζε σαν καλαμπόκι. Εκεί κοντά υπήρχε ένας τηλεφωνικός θάλαμος, όπου τηλεφωνούσε ένας ηλικιωμένος και μάσαγε το καλαμπόκι. Σε κάποια στιγμή παθαίνει συγκοπεί και πεθαίνει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τρέχω και του παίρνω το καλαμπόκι μέσα από το στόμα και πρόλαβα και του πήρα και τα παπούτσια. Σε κλάσματα δευτερολέπτου έπεσε ο κόσμος και του πήρε ό,τι φόραγε».

Στο μαρτυρικό Δίστομο Βοιωτίας το 1944 οι γερμανοί Ναζί έσφαξαν 218 Διστομίτες. Στα τρία Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας η Χρυσή Αυγή πήρε 5,96%  (335 ψήφους). Στο Δημοτικό Διαμέρισμα Διστόμου (μαζί με την Κοινότητα Στειρίου) η Χρυσή Αυγή πήρε 79 ψήφους (3,48%) και χωρίς το Στείρι 44 ψήφους (2,7%). Έχω μια απορία: Αυτοί οι 44 έχουν πάει να ζητήσουν αποζημιώσεις από την Γερμανική Κυβέρνηση; Επίσης στα Καλάβρυτα, όπου πήρε 495 ψήφους (6,35%), θα φτιάξουν άραγε και δεύτερο μουσείο του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος;