Της Αν Τραν, από την εφημερίδα Justice, του αμερικάνικου τμήματος της CWI.
Ένα αποκαλυπτικό άρθρο που δείχνει που οδηγεί την παιδεία η Τρόικα με συνοδοιπόρους το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Επιμέλεια Ελένη Παλαιολόγου
Θυμάμαι να ρωτάω τη μητέρα μου γιατί η οικογένειά μας μετανάστευσε από το Βιετνάμ στις ΗΠΑ, και αυτή να απαντάει: «Για να έχεις εσύ και ο αδερφός σου τις καλύτερες εκπαιδευτικές ευκαιρίες, να βρείτε μια καλή δουλειά και να μου αγοράσετε ένα σπίτι στα γεράματά μου».
Αυτό μου είχε φανεί αρκετά λογικό τότε, και με τη λάμψη στα μάτια και το αμερικανικό όνειρο στο μυαλό, αρίστευσα στο σχολείο και έγινα δεκτή σε αρκετά πανεπιστήμια. Παρότι επέλεξα το πανεπιστήμιο που μου πρόσφερε τη μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια, χρειαζόταν να δανείζομαι χιλιάδες δολάρια το χρόνο για να πληρώνω τα δίδακτρα.
Μπορεί και να μην είναι τόσο άσχημη η κατάσταση, σκεφτόμουν, γιατί μια ανώτερη εκπαίδευση θα με βοηθήσει να βρω μια καλή δουλειά όταν αποφοιτήσω και θα μπορέσω να ξεπληρώσω πιο εύκολα τα χρέη μου. Τουλάχιστον έτσι μου έλεγαν όλοι, εκείνη την περίοδο.
Τα δίδακτρα, όμως, αυξήθηκαν κατά 10% τα επόμενα δύο χρόνια. Το ποσό που θα έπρεπε τελικά να πληρώνω από την τσέπη μου τριπλασιάστηκε, καθώς, προφανώς η οικονομική βοήθεια που λάμβανα από τη σχολή δεν αυξήθηκε. Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν αυξήθηκε, αλλά σαν αποτέλεσμα των περικοπών που εφαρμόστηκαν απ’ το κράτος, η επιδότηση για όσους έχουν την ανάγκη της πολιτείας της Ουάσινγκτον έληξε και οδήγησε σε μια μείωση κατά 6,000 δολάρια το χρόνο στο πακέτο βοήθειας που έπαιρνα. Και ήταν ο κυβερνήτης των Δημοκρατικών που υπέγραψε αυτές τις περικοπές παρά τη ρητορική των Δημοκρατικών ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των νέων ανθρώπων και ότι είναι υπερασπιστές της εκπαίδευσης.
Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που εκτός από full-time φοιτήτρια πρέπει να εργάζομαι και σε δύο part-time δουλειές και σε μερικές άλλες περιστασιακές όποτε μου τυχαίνουν. Μόνο και μόνο για να πληρώνω το μέρος των διδάκτρων που μου αντιστοιχεί. Και σα να μην φτάνουν αυτά, θα αποφοιτήσω με ένα χρέος 32,000 δολαρίων και θα μπω στην αγορά εργασίας, ενώ αυτή βρίσκεται στη χειρότερη φάση της μετά τη Μεγάλη Ύφεση. Το ίδιο συμβαίνει και σε εκατομμύρια άλλους νέους ανθρώπους. Το αμερικάνικο όνειρο για το οποίο οι γονείς μου θυσίασαν τόσα για να μου προσφέρουν και για το οποίο εγώ εργάστηκα τόσο σκληρά για να πετύχω, κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου.
Και παρόλα αυτά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερή που μπορώ να έχω δυο δουλειές ενώ σπουδάζω, για να πληρώνω έστω και ένα μικρό μέρος των διδάκτρων μου. Ποια είναι η κατάσταση όμως για άλλους φοιτητές που δεν μπορούν να βρουν δουλειά, καθώς η ανεργία στους νέους στις ΗΠΑ είναι πάνω από 18%, με ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά για τους αφροαμερικανούς και τους λατινογενείς νέους (Αμερικάνικο Γραφείο Στατιστικών Εργασίας, 8/24/2011); Τι πρέπει να κάνουν για να παραμείνουν στο πανεπιστήμιο αυτοί οι φοιτητές; Να μετακομίσουν πίσω με τους γονείς τους ακόμα και αν πρέπει να ξοδεύουν μια επιπλέον ώρα κάθε μέρα στις μετακινήσεις; Να φωτοτυπούν τα συγγράμματα από τους συμφοιτητές τους επειδή δεν μπορούν να αγοράσουν δικά τους βιβλία; Να τρώνε μικρότερα γεύματα, γιατί το να είναι πεινασμένοι είναι καλύτερο απ το χάσουν την πανεπιστημιακή μόρφωση για την οποία φιλοδοξούσαν όλη τους τη ζωή; Ή απλά να τα παρατήσουν;
