Του Κυριάκου Χάλαρη
Από το Ξεκίνημα του Μάρτη που κυκλοφορεί
Τα τελευταία 2 χρόνια, τα χρόνια των μνημονίων, του ΔΝΤ και της Τρόικα, έχουν σημαδευτεί από αλλεπάλληλα ξεσπάσματα της ελληνικής κοινωνίας. Το ελληνικό εργατικό κίνημα και η νεολαία έχουν δώσει μια σειρά αγώνες που από κάθε άποψη σηματοδοτούν μια αλλαγή στη συνείδηση.
Η ευθύνη της Αριστεράς δεν είναι να «καλεί» σε εξέγερση αλλά να εξηγεί πως αυτή θα γίνει και να προτείνει τα συγκεκριμένα βήματα και κινητοποιήσεις που θα την κάνουν πραγματικότητα!
Γενικές απεργίες, πολυήμερες απεργίες πολλών χώρων, τοπικά κινήματα όπως της Κερατέας, καταλήψεις Υπουργείων και Δημόσιων κτιρίων, κινήματα όπως το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, κινήματα όπως των Αγανακτισμένων, έχουν πολλές φορές ταρακουνήσει την άρχουσα τάξη και έχουν βάλει σε κίνδυνο την εφαρμογή των πολιτικών της.
Σήμερα μετά από δυο χρόνια κινητοποιήσεων τα ίδια τα κόμματα που υποστήριξαν το μνημόνιο βρίσκονται σε κρίση. Η ΝΔ έχει διαγράψει το 1/3 των βουλευτών της, το ΛΑΟΣ έχει καταρρεύσει δημοσκοπικά, ενώ το ΠΑΣΟΚ το βασικό κόμμα του μνημονίου έχει γίνει κομμάτια και στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται πολλές φορές ως 5ο κόμμα.
Παρόλα αυτά όλο και περισσότερα νέα μέτρα συνεχίζουν να περνούν. Ακόμα και με τα κόμματα της άρχουσας τάξης σε κρίση οι αγώνες που δίνει το εργατικό κίνημα και η νεολαία δεν κερδίζουν.
Μικρές εξαιρέσεις ασφαλώς υπάρχουν. Είχαμε σημαντικές νίκες στον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ και στο κίνημα ενάντια στα χαράτσια με την αποσύνδεση του χαρατσιού με την απειλή διακοπής ρεύματος. Όμως δεν αρκούν για να ανατρέψουν την γενική εικόνα. Με αποτέλεσμα όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση να συσσωρεύεται και αυτό να αντανακλάται στις νέες κινητοποιήσεις και τους νέους αγώνες.
Και είναι λογικό, όλοι αυτοί που συμμετείχαν στις απεργίες, που έδωσαν αγώνες στους χώρους τους, που συμμετείχαν στα κινήματα να αναρωτιούνται: τι άλλο πρέπει να γίνει για να κερδίσουμε;
Δεν τραβάει ο κόσμος…;
Μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων και της νεολαίας που έδωσε και εξακολουθεί να δίνει μάχες για την ανατροπή αυτών των πολιτικών σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο: ο κόσμος δεν τραβάει, δεν είναι έτοιμος, δεν καταλαβαίνει κοκ.
Οι ίδιες οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς και κυρίως των συνδικάτων, αυτό ακριβώς επικαλούνται: την αδυναμία του κόσμου να ανταποκριθεί.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ για παράδειγμα, παρουσιάζεται πολλές φορές στα κανάλια ως ο μόνος πανευρωπαϊκά που έχει καλέσει 16 γενικές απεργίες τα τελευταία 2 χρόνια και διεκδικεί εύσημα αγωνιστικότητας, την ίδια ώρα που ο κόσμος, κατ αυτόν, δεν ανταποκρίνεται.
Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Το μέγεθος των κινητοποιήσεων τα τελευταία χρόνια, η μαζικότητά τους, ακόμα και η διάρκειά τους πολλές φορές, αυτό που δείχνουν είναι η αποφασιστική θέληση της κοινωνίας να αντιδράσει. Και σε κάθε κρίσιμη καμπή του κινήματος αυτό επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά. Σε κάθε μεγάλο ραντεβού του κινήματος τα τελευταία δύο χρόνια η κοινωνία είναι παρούσα και αποφασισμένη να δώσει άλλη μια μάχη.
Το καλοκαίρι στο Σύνταγμα άντεξε την καταστολή και τα δακρυγόνα και παρέμεινε στο χώρο για 1½ περίπου μήνα .
Στις 19 Οκτώβρη πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση μεταπολιτευτικά η οποία συνοδεύτηκε από καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και εργασιακών χώρων σε πρωτόγνωρο βαθμό.
Ακόμα και πρόσφατα, στην κυριακάτικη συγκέντρωση στις 12 Φλεβάρη η μαζικότητα ήταν τέτοια που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία: οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ολόκληρη η κοινωνία θέλει να παλέψει, καταλαβαίνει την αναγκαιότητα να το κάνει, είναι διατεθειμένη να υπομείνει την καταστολή και τα χημικά, βλέπει τον αγώνα ενάντια στην Τρόικα και την κυβέρνηση σαν μονόδρομο. Δεν ισχύει επομένως το επιχείρημα ότι «ο κόσμος δεν τραβάει». Το αντίθετο συμβαίνει.
Αυτός που δεν τραβάει είναι η ηγεσία του
Για να κερδηθεί ένας αγώνας δεν αρκεί η μαζικότητα, η αγωνιστικότητα, η αυτοθυσία. Όλα αυτά το κίνημα τα έχει αλλά δεν το έχουν οδηγήσει στη νίκη.
Αυτό που χρειάζεται είναι σχέδιο και οργάνωση των αγώνων με τέτοιο τρόπο που να είναι αποτελεσματικοί. Μέχρι σήμερα αυτό που κάνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ είναι διάσπαρτες απεργιακές κινητοποιήσεις χωρίς προετοιμασία, οργάνωση και διάρκεια που δίνουν την αίσθηση τόσο στους εργαζόμενους όσο και στην κυβέρνηση ότι αποτελούν «τουφεκιές στον αέρα».
Ένα μεμονωμένο κάλεσμα σε γενική απεργία την ημέρα που ψηφίζονται τα μέτρα δε συνιστά απειλή για την κυβέρνηση. Γιατί ξέρει ότι αν πετάξει χημικά στο Σύνταγμα και χτυπήσει με την αστυνομία τους διαδηλωτές η απεργιακή συγκέντρωση θα διαλυθεί και την επόμενη μέρα τα μέτρα θα έχουν περάσει και όλοι θα πάνε στη δουλειά τους κανονικά. Είναι άλλωστε τέτοιο το μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε που δεν μπορεί να κριθεί σε μια πορεία, σε μια απεργία ή σε μια διαμαρτυρία. Αυτό το βλέπουν οι εργαζόμενοι και φάνηκε ιδιαίτερα στην τελευταία 48ωρη απεργία του Φλεβάρη. Οι συγκεντρώσεις ήταν άμαζες και ο λόγος ήταν ακριβώς αυτός: κανένας εργαζόμενος δεν είναι διατεθειμένος να απεργήσει και να χάσει άλλο ένα μεροκάματο όταν βλέπει ότι δεν υπάρχει προοπτική κλιμάκωσης και άρα περίπτωση να κερδίσει.
Χωρίς σχέδιο κλιμάκωσης δεν υπάρχει προοπτική
Ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε είναι να οργανωθούμε με τέτοιο τρόπο που να αναγκάσουμε την κυβέρνηση να κάνει πίσω. Χρειάζεται ένα σχέδιο κλιμάκωσης των απεργιών, με επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες, με καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, με κοινό απεργιακό βηματισμό των χώρων που είναι σε κινητοποιήσεις έτσι, ώστε να δοθεί ένα σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση και την Τρόικα: δεν θα σταματήσουμε αν δεν φύγουν!
Το εργατικό κίνημα χρειάζεται να κινηθεί στην κατεύθυνση μιας γενικής απεργίας διαρκείας αντί των 24ωρων και 48ωρων τουφεκιών στον αέρα. Και τότε οι εργαζόμενοι δεν θα σκέφτονται το αν θα χάσουν 1, 2, 5, ή 10 μεροκάματα ακόμα γιατί ξέρουν πως θα κερδίσουν απείρως περισσότερα, ανατρέποντας τους τροϊκανούς που μας κυβερνούν.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δοθεί προοπτική νίκης στους αγώνες που γίνονται, μόνο δηλαδή αν ενταχθούν σε ένα συνολικό σχέδιο με διάρκεια.
Η Αριστερά
Και αν η ΓΣΕΕ είναι τόσο ξεφτιλισμένη που λίγοι θα περίμεναν να πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες, τι γίνεται με τα κόμματα της αριστεράς; Τα ποσοστά τους ανεβαίνουν όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ο κόσμος στρέφεται προς αυτά αναζητώντας απαντήσεις. Τόσο το ΚΚΕ όμως όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας δεν ανταποκρίνονται. Πρέπει βέβαια να παραδεχτούμε ότι σε κάθε ευκαιρία καλούν σε «εξέγερση», σε «ξεσηκωμό», σε «ανατροπή» την κοινωνία προκειμένου να αντιμετωπίσει τις βάρβαρες πολιτικές της Τρόικα. Μόνο που τα καλέσματα δεν φτάνουν. Η ευθύνη της Αριστεράς δεν είναι να «καλεί» σε εξέγερση αλλά να εξηγεί πως αυτή θα γίνει και να προτείνει τα συγκεκριμένα βήματα και κινητοποιήσεις που θα την κάνουν πραγματικότητα! Να την οργανώσει με συγκεκριμένες προτάσεις, να πάρει πρωτοβουλίες, να τη συντονίσει, να πει με λίγα λόγια «τι πρέπει να γίνει».
Αντί για αυτά το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν γενικές εκκλήσεις για εξέγερση οι οποίες πάντα σχεδόν καταλήγουν στο γνωστό κλισέ: «εκλογές εδώ και τώρα». Το κίνημα όμως δεν χρειάζεται να περιμένει τις εκλογές για να βγει στο προσκήνιο. Η ευκαιρία του δεν είναι οι εκλογές αλλά οι αγώνες, οι καμπές των κινητοποιήσεων, όταν ολόκληρη η εργατική τάξη ενώνεται εκ των πραγμάτων σε απεργιακές κινητοποιήσεις και σε μεγάλες συγκεντρώσεις.
Με ποιο τρόπο θα προχωρήσουμε
Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα είναι αδύναμη. Ξέρει ότι έχει απέναντί της σχεδόν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Εφόσον οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν να μπουν μπροστά χρειάζεται οι εργαζόμενοι από τη βάση να πάρουν πρωτοβουλίες. Όλοι οι χώροι που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις όπως οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία, στα ΜΜΕ (Ελευθεροτυπία, ΑΛΤΕΡ, κλπ), στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, τα εργοστασιακά σωματεία που δίνουν σκληρό αγώνα με διάρκεια στην Κόκα-Κόλα, στην Σέλμαν της Ροδόπης, την Αριάδνη στην Κρήτη, στις ΜΕΚ – BEK και ΜΕΚ – MAΡΜ στο Βόλο κ.α., χρειάζεται να βρουν τρόπους συντονισμού των κινητοποιήσεών τους.
Μαζί με τις πιο μαχητικές εργατικές ομοσπονδίες, με τα τοπικά κινήματα που αντιστέκονται, όπως στο Λαγκαδά και την Ευκαρπία, τις επιτροπές ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ και τις λαϊκές συνελεύσεις χρειάζεται να θέσουμε σαν στόχο τη δημιουργία ενός μετώπου αντίστασης που θα δώσει τον τόνο και τον στόχο για κινητοποιήσεις διαρκείας και με προοπτική νίκης.
Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι και η νεολαία που συσπειρώνονται στα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς πρέπει να μπουν μπροστά για τη συνεργασία της Αριστεράς στη βάση ενός ριζοσπαστικού – σοσιαλιστικού προγράμματος ανατροπής, ώστε να δοθεί προοπτική εναλλακτικής πολιτικής λύσης στην συγκυβέρνηση και την Τρόικα. Μόνο έτσι τα κόμματα της συγκυβέρνησης θα δουν ένα πραγματικό αντίπαλο απέναντί τους. Μόνο έτσι το κίνημα θα αποκτήσει κουράγιο και ηθικό και θα καταφέρουμε να κάνουμε τους επόμενους αγώνες μας νικηφόρους.
