Δανάη Γκαΐνα, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
«Επικοινώνησα με τη Σοφία Μπεκατώρου, στέλνοντάς της ένα μήνυμα υποστήριξης, όπως θα έχει λάβει πολλά άλλα. Δεν είχα πρόθεση να μιλήσω στην αρχή και της έστειλα ένα μήνυμα, της είπα κάποια πράγματα. Της είπα, απ’ έξω απ’ έξω, τι μου έχει συμβεί και έτσι ήρθαμε σε επικοινωνία»
Με αυτό τον τρόπο περιέγραψε την επικοινωνία της με την Σ. Μπεκατώρου η αθλήτρια ιστιοπλοΐας που βιάστηκε επανειλημμένα από τον προπονητή της όταν ήταν 11 χρονών. Η Ολυμπιονίκης που αποτέλεσε την αρχή ενός νέου κύματος «me too» στην Ελλάδα, ενημέρωσε κατευθείαν την Εισαγγελία για την σεξουαλική κακοποίηση της συναθλήτριάς της.
Ωστόσο ο δράστης, αφότου αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του, όχι μόνο δεν παραδέχτηκε ότι διέπραξε έγκλημα αλλά προχώρησε σε προκλητικές δηλώσεις σε κανάλια και εφημερίδες.
Στο «Live News» του Mega είπε:
«Δεν μπορώ να δεχτώ τη λέξη «βιασμός», γιατί βιασμός εγώ πιστεύω ότι είναι κάτι που γίνεται παρά τη θέληση του άλλου. Όταν υπάρχει κάτι αμοιβαίο, δεν νομίζω ότι υπάρχει βιασμός. Απεναντίας, τα συναισθήματα που είχα και είχαν εκδηλωθεί και είχαμε συμφωνήσει ότι όταν θα μεγάλωνε λίγο ακόμα θα παντρευτούμε.»
«Την αγαπάω και με αγάπησε και την ερωτευόμουν ακόμα περισσότερο κάθε φορά και δεν μπορούσα να δω καμία άλλη γυναίκα, είχα σχέση και την χώρισα. Βιασμός δεν μπορεί να γίνει… Μία φορά θα γίνει, δύο; Πόσες θα γίνει; Δεν είναι βιασμός αυτό το πράγμα. Το ήθελε. Το ήθελε και περισσότερο από εμένα δηλαδή, το ήθελε και έχω τραγικά στοιχεία ας πούμε να αποκαλύψω.»
Ένα παιδί 11 χρονών δεν μπορεί να συναινέσει σε σεξουαλική πράξη. Κι’ όποιος λέει το αντίθετο είναι ψεύτης ή άρρωστος. Πέρα από την ηλικία του θύματος, στα λόγια του θύτη βρίσκουμε για μια ακόμα φορά πολλές από τις στερεοτυπικές δικαιολογίες για την έμφυλη βία και τον βιασμό. Ότι δήθεν δεν ήταν βιασμός γιατί την αγαπούσε ή ότι δεν ήταν βιασμός γιατί έγινε περισσότερες από μια ή δυο φορές. Τα αισθήματα του δράστη απέναντι στο θύμα, πραγματικά ή ψεύτικα, δεν παίζουν κανένα ρόλο στο αν ήταν ή όχι μια πράξη βιασμός. Το μόνο που παίζει ρόλο ήταν αν το θύμα είχε δώσει τη συναίνεσή του. Και ένα παιδί 11 χρονών δεν μπορεί να δώσει συναίνεση για σεξουαλική πράξη. Και βέβαια ο βιασμός μπορεί να γίνει κατ’ επανάληψη, μπορεί να γίνεται για χρόνια, χωρίς το θύμα να μπορεί να αντιδράσει λόγω εκβιασμού ή/και απειλών, επειδή ο θύτης βρίσκεται σε θέση εξουσίας σε σχέση με το θύμα κοκ. Και στην προκειμένη περίπτωση έχουμε όλα αυτά μαζί.
Την συμβούλεψαν να μην κάνει μήνυση
Η νεαρή αθλήτρια έκανε στη συνέχεια τις δικές της δηλώσεις
«Βιασμός με όλο το νόημα. Πέρασαν τρία χρόνια για να το πω στους δικούς μου ανθρώπους. Ήμουν 14 όταν το είπα, ναι, και δεν άντεχα άλλο και έπρεπε κάπως να βρω το θάρρος να το πω στους γονείς μου. Μόλις το έμαθαν οι γονείς μου πήγαν κατευθείαν στην Αστυνομία. Έφυγε βράδυ ο προπονητής.»
Το τι ακολούθησε στη συνέχεια όμως δείχνει γιατί ενώ διαπράττονται 5.000 βιασμοί κάθε χρόνο στην Ελλάδα μόνο 150 βιαστές οδηγούνται στο δικαστήριο και ακόμα λιγότεροι καταδικάζονται.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Αυγή ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος όπου πήγαν οι γονείς της αθλήτριας για να καταγγείλουν τον βιασμό, τους συνέστησε να μην συνεχίσουν περισσότερο γιατί το παιδί τους θα τραυματιζόταν ακόμα πιο πολύ.
«Είχαμε πάει, είχαμε ζητήσει περιοριστικά μέτρα. Έπρεπε ή να διαφυλάξουν εμένα οι γονείς μου ή να γίνει ένας διασυρμός σε ένα ολόκληρο χωριό, που θα ήταν πάρα πολύ βαρύ για εμένα, 11 χρόνων. Οπότε αποφασίσαμε να μην το κινήσουμε νομικά, πέρα από το να απευθυνθούμε στο συμβούλιο τότε του Ομίλου, οι οποίοι απλά έθαψαν το θέμα, οι οποίοι απλά κοίταξαν να με διασύρουν σε ένα ολόκληρο χωριό».
Η στάση του αστυνομικού διευθυντή – στον βαθμό που η καταγγελία επιβεβαιωθεί – και του αθλητικού ομίλου δείχνουν γιατί οι βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι και τα θύματα διστάζουν να μιλήσουν. Αστυνομία και όμιλος έπρεπε να επιδιώξουν την σύλληψη και την φυλάκιση του δράστη για να τιμωρηθεί για τον βιασμό της αθλήτριας αλλά και για να προστατέψουν και όλα τα παιδιά που θα μπορούσαν να πέσουν θύματά του. Αντί γι’ αυτό επέλεξαν το κουκούλωμα και την σιωπή και έχουν τεράστια ευθύνη.
Βιασμός: το μόνο έγκλημα όπου το θύμα στιγματίζεται περισσότερο από τον θύτη
Λέμε συχνά πως ο βιασμός είναι το μόνο έγκλημα όπου το θύμα στιγματίζεται περισσότερο από τον θύτη. Η περίπτωση αυτή το αποδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο.
Ένα κορίτσι 11, 12 ή 14 ετών που βιάστηκε μπορεί να «διασυρθεί». Να θεωρήσει η κοινωνία ότι το ίδιο προκάλεσε τον βιασμό του αλλά και να κατακρίνουν πιθανά την οικογένειά του που δεν κατάλαβε εγκαίρως τι συνέβαινε ή της επέτρεπαν να μένει μόνη με τον προπονητή.
Η κοινωνία έχει ενσωματώσει τόσο πολύ την κουλτούρα του βιασμού που πλέον σε κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με αυτά τα θέματα να του φαίνεται φυσιολογικό να σχολιάζει ή και να κατηγορεί το θύμα για τον τρόπο που μπορεί να ντύθηκε, το που κυκλοφορούσε και στο τέλος δυναμώνει με αυτό τον τρόπο ακόμα περισσότερο αυτές τις αντιλήψεις.
Ο βιασμός της Σ. Μπεκατώρου έχει παραγραφεί. Της συναθλήτριάς της ευτυχώς όχι. Σε μια κοινωνία πατριαρχική, αξίζει να πούμε συγχαρητήρια και στην Σοφία για την δήλωση της, στην νεαρή κοπέλα που εμπνεύστηκε και βρήκε θάρρος να μιλήσει και αυτή για τον δικό της βιασμό και σε όλες τις κοπέλες που κατάφεραν να ανοιχτούν μετά από αυτό ή πριν και στέκονται στα πόδια τους.
Ο απώτερος στόχος ωστόσο δεν είναι να είμαστε θαρραλέες, ή τουλάχιστον όχι μόνο θαρραλέες, αλλά ελεύθερες.
Γι’ αυτό χρειάζεται οργάνωση και αγώνας. Για να παλέψουμε και να κερδίσουμε από τα πιο απλά, όπως η ένταξη της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία ή η παρουσία ψυχολόγων πλήρους απασχόλησης στα σχολεία, τους αθλητικούς ομίλους κοκ μέχρι μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και πατριαρχία, χωρίς φτώχεια, καταπίεση, ρατσισμό και οποιαδήποτε ανισότητα.
