Οι φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους διευρύνουν τις οικονομικές ανισότητες, είναι το συμπέρασμα μελέτης την οποία διενέργησαν δύο Βρετανοί οικονομολόγοι, ο Τζούλιαν Λίμπεργκ του Πανεπιστημίου King’s College του Λονδίνου και ο Ντέιβιντ Χόουπ του London School of Economics.
Η έρευνα αφορούσε το μίγμα φορολογικών πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία 50 χρόνια σε 18 χώρες – μέλη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), μεταξύ άλλων της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Οι δύο οικονομολόγοι συμπέραναν ότι οι φοροαπαλλαγές στα υψηλά εισοδήματα και η μειωμένη φορολογία (νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία 50 χρόνια) ευνοούν μόνο τους ίδιους τους πλούσιους και δεν επωφελείται από αυτό η υπόλοιπη κοινωνία.
Κατά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας ο Ντέιβιντ Χόουπ δήλωσε κατηγορηματικά:
«Η έρευνά μας καταδεικνύει ότι αυτές οι πολιτικές δεν αποδίδουν τα έμμεσα αποτελέσματα που επικαλούνται οι υποστηρικτές τους».
Μειώνουμε τους φόρους στις επιχειρήσεις για να έρθουν επενδύσεις
Όλοι οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις του κατεστημένου (από τη Σοσιαλδημοκρατία μέχρι και την Ακροδεξιά) παγκοσμίως υποστηρίζουν ότι αν μειώσουν τους φορολογικούς συντελεστές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες αυτοί θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και θα τονώσουν την οικονομία της χώρας. Τα πορίσματα της έρευνας των δύο πανεπιστημιακών καταρρίπτουν πλήρως τα επιχειρήματα αυτά.
Ο Ντέιβιντ Χόουπ μάλιστα διευκρίνισε ότι η ανάλυση τους αποδεικνύεται σωστή στην πράξη και βάση των αποτελεσμάτων των πολιτικών που εφάρμοσε ο απερχόμενος πρόεδρος Τραμπ στις ΗΠΑ.
Το 2017 ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ κατάφερε να μειώσει τον ανώτατο συντελεστή στο φόρο των επιχειρήσεων από το 35% στο 21% και να περάσει μια σειρά φοροαπαλλαγών στα υψηλά εισοδήματα. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξήσουν τα κέρδη τους οι πλούσιοι σε βάρος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και ιδίως των εργαζομένων, καθώς ούτε νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν ούτε βελτιώθηκαν οι μισθοί και οι όροι εργασίας των μισθωτών.
Όπως συμπεραίνουν στην μελέτη τους οι Λίμπεργκ και Χόουπ, οι ισχυρισμοί ότι οι πολιτικές που φαινομενικά ευνοούν τους πλούσιους τελικά καταλήγουν να ευνοούν το σύνολο της κοινωνίας είναι ψευδείς και εκτός πραγματικότητας.
Δύο παραδείγματα από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία
Ο Ρόμπερτ Ράιχ, καθηγητής οικονομικών και πολιτικός αναλυτής έγραψε πριν από μερικές μέρες σε άρθρο του στον Βρετανικό ειδησεογραφικό ιστότοπο Guardian:
«Η πιο επικίνδυνη οικονομική θεωρία που έχει επικρατήσει στον κόσμο είναι ότι για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη πρέπει οι πλούσιοι να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Ανοησίες. Η διάχυση του πλούτου προς τα κάτω («trickle down economy») είναι μία άγρια απάτη».
Στη Μ. Βρετανία οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές αυξάνουν τις οικονομικές ανισότητες ραγδαία αναφέρει σε άρθρο του ο Guardian. Στο διαδικτυακό βρετανικό σουπερμάρκετ Ocado για παράδειγμα, ο διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης λαμβάνει ετησίως 58,7 εκατομμύρια αγγλικές λίρες (περίπου 65 εκατ. Ευρώ)! Αμείβεται δηλαδή με μισθό 2,5 χιλιάδες φορές μεγαλύτερο από τον μέσο ετήσιο μισθό των 22.500 αγγλικών λιρών που λαμβάνουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Στις ΗΠΑ εδρεύει, ο Τζεφ Μπέζος, ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο με συνολική περιουσία 186 δισεκατομμύρια δολάρια. Η εταιρεία του, Amazon, αύξησε τα κέρδη της τους τελευταίους μήνες σε τέτοιο βαθμό που ο Μπέζος θα μπορούσε να έδινε δώρο σε κάθε έναν από τους 876.000 εργαζόμενους της επιχείρησης 105.000 δολάρια και να παρέμενε το ίδιο πλούσιος όσο ήταν και πριν από την έναρξη της πανδημίας!
Αντί αυτού, οι θέσεις εργασίας στις επιχειρήσεις του παραμένουν κακοπληρωμένες και χωρίς μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Όταν οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν τα ελλιπή μέτρα προστασίας απειλούνται με απόλυση ενώ μέχρι τον Οκτώβρη πάνω από 20.000 εργαζόμενοι είχαν μολυνθεί από κορονοϊό και άγνωστος έως σήμερα παραμένει ο αριθμός εξ αυτών που έχουν πεθάνει (η Amazon αρνείται να δώσει στοιχεία).
Την ώρα που στις ΗΠΑ οι χρηματιστηριακοί δείκτες καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και οι φόροι των επιχειρήσεων βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, 20 εκατομμύρια πολίτες είναι άνεργοι, 19 εκατομμύρια κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι, 26 εκατομμύρια πεινάνε και 37 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν ασφαλιστική περίθαλψη σε καιρό πανδημίας.
Ποιος θα δώσει τέλος σε αυτή την παράνοια;
Στην κατακλείδα της έρευνας τους οι δύο βρετανοί οικονομολόγοι αναφέρουν ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να φορολογούν τους πλούσιους χωρίς κανένα δισταγμό. Προτείνανε μάλιστα να νομοθετηθεί εφάπαξ φορολογία 5% στο μεγάλο πλούτο.
Ο Βρετανός υπουργός οικονομικών Ρίσι Σουνάκ φαίνεται να εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο αύξησης της φορολογίας για 8 εκατομμύρια πλούσιους πολίτες της Μ. Βρετάνιας σε συνολικό πληθυσμό 68 εκατομμυρίων κατοίκων. Ακόμη και αν γίνει κάτι τέτοιο όμως, δε λύνεται το πρόβλημα. Είναι παράλογο να επιτρέπουμε σε μια μειοψηφική οικονομική ελίτ να θησαυρίζει εις βάρος των υπόλοιπων κοινωνικών στρωμάτων και μετά να αναζητούμε τρόπους ανακατανομής του πλούτου.
Το καπιταλιστικό σύστημα λειτουργεί προς όφελος των οικονομικά ισχυρών και ισχυρίζεται ψευδώς ότι αυτό θα φέρει ευημερία και στην υπόλοιπη κοινωνία.
Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σε αυτό το παράλογο σύστημα είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και όσοι πραγματικά επιθυμούν να σταματήσουν να φτωχοποιούνται μαζικά κοινωνικά στρώματα σε κάθε μεριά του πλανήτη. Κι αυτό μπορεί να γίνει όχι απλά αναδιανέμοντας τον πλούτο που παράγεται, αλλά αφαιρώντας την εξουσία από τους καπιταλιστές και παραχωρώντας τον πλούτο σ’ αυτούς που πραγματικά τον παράγουν.
Υστερόγραφο: Στο διήγημα του με τίτλο «Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» ο Παύλος Νιρβάνας εξιστορεί το πρώτο φλουρί βασιλόπιτας που του έπεσε στο οικογενειακό τραπέζι του εύπορου πατέρα του. Ο πατέρας του πάντα έκοβε ένα κομμάτι για τους φτωχούς κι εκείνη τη χρονιά έπεσε το φλουρί ανάμεσα στο κομμάτι των φτωχών και το δικό του.
Ο μικρός Πέτρος (το πραγματικό όνομα του Νιρβάνα είναι Πέτρος Αποστολίδης) αποφάσισε να το δώσει στον πρώτο ζητιάνο που θα τους χτυπούσε την πόρτα.
Την ώρα όμως που έδινε το χρυσό φλουρί στον γέρο ζητιάνο αναρωτήθηκε:
«Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα;»
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και κάθε φορά που ο συγγραφέας έδινε βοήθεια σε κάποιον φτωχό το ίδιο συλλογιζόταν.
