Αλέξανδρος Χατζηχαραλάμπους, μέλος της Πρωτοβουλίας πολιτών Βόλου ενάντια στην καύση σκουπιδιών NO BURN
Την Τέταρτη 1η Ιούλη στην Πλατεία των Σταγιατών πραγματοποιήθηκε μια ακόμα πολιτιστική εκδήλωση με βαθύ πολιτικό χαρακτήρα δίνοντας το νόημα ότι ο αγώνας για το νερό και την αυτοδιαχείριση των πηγών περνά… και από τον πολιτισμό.
Στήθηκε λοιπόν μέσα στο φυσικό σκηνικό της Πλατείας μια εξαίσια θεατρική παράσταση. Ένα πιάνο, τα πλατάνια, η υπέροχη βραδιά και δύο εξαιρετικοί, αεικίνητοι δρώντες επί αυτού του σκηνικού και ένα πλήθος κόσμου φίλοι του όμορφου, αλληλέγγυοι στον αγώνα δεινοί… πότες του ΚΑΘΑΡΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΗΣ ΚΡΥΑΣ ΒΡΥΣΗΣ.
Την άλλη μέρα το πρωί όμως στον ίδιο χώρο της πλατείας… αλίμονο (!!!) μια δεύτερη παράσταση διαδραματίστηκε.
Κατέφθασε ο μηχανοκίνητος «θίασος» με επικεφαλής τον Άνακτα του τόπου τον άρχοντα των πάντων. Η σύνθεση του «θιάσου»… γνωστή. Όλοι οι συμμετέχοντες που πλαισιώνουν τον «θίασο» παρατρεχάμενα μέλη της αυλής του Άνακτος.
Ένστολοι που σου δίνουν την εντύπωση πως εκτελούν ρόλους παράταιρους αγκομαχούν να πείσουν ότι καλώς συμμετέχουν στην διανομή.
Ευμεγέθεις χορωδοί που στην θέση της φαιάς ουσίας έχουν… κοθόρνους.
Υπάλληλοι του Δήμου ως κομπάρσοι χειρίστου είδους.
Δημοσιογράφοι –λέει– φέροντες μαρκούτσια εκλιπαρούν για μια του λέξη.
Και η παράσταση κυρίες και κύριοι… αρχίζει.
Ο Άνακτας ως κορυφαίος του χορού καταφέρεται επί των πάντων.
Καθυβρίζει, αλαλάζει, κινείται αδιάκοπα για να «γεμίζει» τον χώρο, διεκδικεί το δίκιο του ως φυσική συνέπεια του ρόλου του.
Διατυμπανίζει την μοναδικότητα της αξίας του και του δικαιώματος να αποφασίζει και να διατάζει.
Όμως δυστυχώς για αυτόν η παράσταση έχει διαδραστικό χαρακτήρα.
Αυτούς που θεωρεί «κοινό», αίφνης εκδηλώνουν αυτό που πραγματικά είναι.
Είναι αυτοί που διαμορφώνουν, πραγματώνουν συλλογικά τις όποιες «παραστάσεις» στον χώρο τους ως δημιουργοί και δρώντες αυτών.
Απαιτούν να αποχωρήσει ο θίασος γιατί είναι πολύ κακόγουστος, προσβάλει την αισθητική τους, την πολιτική και πολιτιστική τους κουλτούρα.
Ξάφνου προβάλουν οι γυναίκες του χωριού ως σύγχρονες Εκκλησιάζουσες, ως Λυσιστράτες και απαιτούν να αποχωρίσει όλος ο θίασος ως ανεπιθύμητοι.
Ο Άναξ λοιπόν, έκπληκτος βλέπει ότι οι γυναίκες εδώ έχουν φωνή, στέκονται μπροστά του αγέρωχες υπερασπίζονται και προστατεύουν τα νερά, την αξιοπρέπειά τους, την συμμετοχή τους στις συλλογικές δράσεις. Πρωτόγνωρες εμπειρίες για αυτόν. Θεωρεί ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο για να χειροκροτούν όταν ανεκδοτολογώντας τις θεωρεί πόρνες ή να δίνουν την συγκατάθεση τους –ως εκλεγμένες υπό αυτού– στις χυδαιότητες και τα σεξιστικά υπονοούμενα του.
Ο Άναξ ωιμέ τρέπεται σε φυγή ακολουθούμενος εντός ολίγου από τον υπόλοιπο θίασο.
Σε λίγο το τραπέζι είναι στρωμένο στο κέντρο της Πλατείας κάτω από τα πλατάνια. Τα ποτήρια με το τσίπουρο –αραιωμένο με το νερό της Κρύας Βρύσης– σηκώνονται ψηλά. Όλοι πίνουν για ακόμα μία μάχη που κερδήθηκε. Όχι όμως η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία.
