Εδώ και μια εβδομάδα οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια εκρηκτική κατάσταση, με αφορμή τη δολοφονία του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ την προηγούμενη Δευτέρα 25 Μάη.
Η φυγή του Τραμπ στο καταφύγιο του Λευκού Οίκου λόγω των ταραχών απ’ έξω, είναι ενδεικτική της κατάστασης. Το κάδρο της εξέγερσης συμπληρώνεται με τις μαζικές και αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ, τις πανοραμικές εικόνες των πόλεων με δεκάδες εστίες συγκρούσεων διαδηλωτών με την αστυνομία, την ενεργοποίηση της Εθνοφρουράς και την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας, το κάψιμο αστυνομικού τμήματος της Μιννεάπολης, αλλά και τις δυνατές στιγμές αλληλεγγύης, τις εργατικές πρωτοβουλίες που σαμποτάρουν το έργο της αστυνομίας και την εμφάνιση στοιχείων αυτό-οργάνωσης. Το στίγμα της εξέγερσης έφτασε και εκτός των συνόρων, με συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από τις πρεσβείες των ΗΠΑ σε μια σειρά χώρες, κάποιες απ’ τις οποίες δεν ήταν απλά συμβολικές αλλά ήταν πολύ μαζικές (όπως στο Δουβλίνο, στο Άμστερνταμ και αλλού).
Οι πληροφορίες του παρακάτω άρθρου είναι βασισμένες στην ανακοίνωση που εξέδωσε τα ξημερώματα της Δευτέρας 1/6 η αδερφή οργάνωση του «Ξ» στις ΗΠΑ, Σοσιαλιστική Εναλλακτική.
Αστυνομοκρατία και καταστολή άνευ προηγουμένου
Τις τελευταίες ημέρες η Μιννεάπολη (η πόλη στην οποία δολοφονήθηκε ο Φλόιντ) θυμίζει στρατοκρατούμενη πόλη. Η Εθνοφρουρά έχει καταλάβει τα στρατηγικής σημασίας σημεία κατεβάζοντας τανκ, πάνοπλες δυνάμεις και στήνοντας οδοφράγματα, στη μεγαλύτερη κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής στην ιστορία της πόλης.
Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν την (κυρίως μαύρη) νεολαία για την οποία η υπόθεση του Φλόιντ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για να βγει στο δρόμο ενάντια στην αδικία και το ρατσισμό. Η νεολαία έχει στο πλευρό της τους εργαζόμενους και πλατιά στρώματα της κοινωνίας που έχουν αγανακτήσει με τον Τραμπ και την εκμετάλλευση που υφίστανται.
Το κατεστημένο και τα ΜΜΕ στην προσπάθειά τους να στρέψουν την προσοχή μακριά από τη ρατσιστική δολοφονία και τα κοινωνικά ζητήματα, προσπαθούν να συνδέσουν την εξέγερση με «εξωτερικούς υποκινητές», μια καραμέλα που χρησιμοποιείται πάντα από όλες τις κυβερνήσεις για να τρομάξουν τον κόσμο. Το tweet του Τραμπ «when the looting starts, the shooting starts» (όταν ξεκινάει η λεηλασία, ξεκινούν και οι πυροβολισμοί) στέλνει το μήνυμα στις δυνάμεις ασφαλείας να αντιμετωπίσουν το κίνημα με τον πιο βίαιο τρόπο.
Είναι δεκάδες τα βίντεο και οι εικόνες αστυνομικής βίας, από συλλήψεις και πυροβολισμούς δημοσιογράφων σε ζωντανή σύνδεση, μέχρι περιπολικά να παρασέρνουν κόσμο, χρήση πλαστικών σφαιρών με βολές ακόμα και στο πρόσωπο και αναφορές για έξι άτομα τα οποία έχασαν τη ζωή τους. Σε μια προσπάθεια του κατεστημένου να φοβήσει τους πολίτες, ο Τράμπ δήλωσε πως πίσω από τις διαδηλώσεις είναι η ριζοσπαστική Αριστερά και οι αντιφασιστικές οργανώσεις (απειλώντας μάλιστα να εντάξει τις αντιφασιστικές οργανώσεις στην λίστα με τις τρομοκρατικές ομάδες)! Είναι φανερό ότι ο Τραμπ προσπαθεί να συσπειρώσει το ακροδεξιό του ακροατήριο, παραλληλίζοντας την τωρινή κατάσταση συναγερμού της χώρας με εκείνη της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 που ακολούθησε την επίθεση στους δίδυμους πύργους.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, καθώς στην πρώτη γραμμή του αγώνα βρίσκονται κυρίως νέοι έγχρωμοι διαδηλωτές που προέρχονται από τα χαμηλότερα και τα πιο χτυπημένα κοινωνικά στρώματα. Είναι οι ίδιοι που μπαίνουν μπροστά και συγκροτούν ομάδες που αποτρέπουν βανδαλισμούς, άλλες που καθαρίζουν την πόλη, άλλες που είναι υπεύθυνες για την περίθαλψη των τραυματιών, την αυτοάμυνα απέναντι σε ακροδεξιούς και εθνοφυλακή κλπ. Καμία σχέση δηλαδή με «τρομοκρατικές οργανώσεις». Μάλιστα, μερικοί από τους βανδαλισμούς, αποκαλύφθηκε ότι ήταν έργο ασφαλιτών, ενώ χθες κυκλοφόρησε βίντεο όπου αστυνομικοί συλλαμβάνουν έναν μαύρο πολίτη ο οποίος τελικά αποδεικνύεται ότι είναι πράκτορας της αστυνομίας…
Υπόβαθρο και οργάνωση
Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ιδιαίτερα για τους αφροαμερικανούς, αλλά και για την υπόλοιπη αμερικάνικη κοινωνία. Με την συνεχή όξυνση των ανισοτήτων όλα τα τελευταία χρόνια, με 30 εκ. ανθρώπους χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με το 45% του πληθυσμού με μηδενικές καταθέσεις, με τα αμέτρητα περιστατικά ρατσιστικής βίας, γίνεται αντιληπτό ότι η οργή σιγόβραζε στη βάση της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο τώρα με την κρίση του κορονοϊού που οι εργαζόμενοι είδανε την ανεργία να σκαρφαλώνει στο 40% (έχοντας επηρεάσει κυρίως τους έγχρωμους πολίτες). Αυτοί ήταν μερικοί μόνο από τους λόγους που ο κόσμος βγήκε μαζικά στους δρόμους, αγανακτώντας από την καταπίεση και την αδικία.
Πέρα απ’ τα στοιχεία αυτό-οργάνωσης που αναφέρθηκαν, ήδη υπάρχουν και οι πρώτες δράσεις από εργαζόμενους. Η κίνηση ενός οδηγού λεωφορείου, μέλους της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής, να αρνηθεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της αστυνομίας για τη μεταφορά συλληφθέντων και αστυνομικών, έχει γίνει ήδη πολύ γνωστή διεθνώς, καθώς ακολούθησαν και άλλοι οδηγοί και το ίδιο το συνδικάτο κάλυψε και υποστήριξε αυτές τις κινήσεις (αύριο θα δημοσιεύσουμε αναλυτική συνέντευξη). Ακόμα, είναι χαρακτηριστικό του κλίματος όταν επίσημοι κρατικοί φορείς διαχωρίζουν τη στάση τους από την αστυνομία. Συγκεκριμένα, το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και η Σχολική Επιτροπή της Μιννεάπολης ανακοίνωσαν ότι τερματίζουν τις σχέσεις τους με την τοπική αστυνομία.
Τα επόμενα βήματα
Αυτή τη στιγμή (2/6) το κίνημα φαίνεται να συνεχίζει με καθημερινές διαμαρτυρίες. Ωστόσο ήδη σε πολλές πολιτείες οι τοπικές κυβερνήσεις έχουν αρχίσει να απαγορεύουν το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης και τις συγκεντρώσεις τις βράδυνες ώρες. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι οι κινητοποιήσεις είναι πιθανό να συνεχιστούν.
Το πρώτο στοίχημα είναι το άπλωμα του κινήματος ώστε να αγκαλιάσει όσο το δυνατόν πιο μαζικά στρώματα της κοινωνίας. Η μαζικότητα είναι το κλειδί για την αποτελεσματικότητα αλλά και την προστασία του κινήματος από την καταστολή.
Το δεύτερο στοίχημα είναι να μπορέσει να «βαθύνει» αγκαλιάζοντας τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους. Τα βήματα που γίνονται σε αυτήν την κατεύθυνση είναι τεράστιας κρισιμότητας, καθώς ένα απεργιακό κύμα συμπαράστασης, μαζί με την οργανωμένη συμμετοχή των μαχητικών σωματείων στο πλευρό των διαδηλωτών, μπορεί πραγματικά να παραλύσει την κρατική μηχανή.
Τρίτο στοίχημα είναι η οργάνωση του κινήματος. Οι αυθόρμητες διαδηλώσεις μπορούν να χτυπηθούν και να καμφθούν από τον κρατικό μηχανισμό. Αν όμως βασίζονται σε ένα πανεθνικό δίκτυο τοπικών επιτροπών σε κάθε γειτονιά και εργασιακό χώρο, που θα συζητάει δημοκρατικά για την πορεία του αγώνα και θα επιδιώκει να οργανώνει την μάχη με τον καλύτερο τρόπο, τότε το κίνημα θα μπορεί να πατάει πραγματικά πολύ καλύτερα στα πόδια του. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας πρέπει το κίνημα να συζητήσει και τους τρόπους δράσης του. Γιατί ενώ αυτή τη στιγμή οι βίαιες αντιδράσεις της νεολαίας είναι αναμενόμενες και αρκετός κόσμος τις βλέπει με κατανόηση, αν συνεχίσουν το κλίμα θα αλλάξει στην κοινωνία. Οι μορφές δράσεις θα πρέπει να είναι τέτοιες που να μην αποξενώνουν κομμάτια του κινήματος, και ταυτόχρονα να καταφέρνουν χτυπήματα στα σημεία που πραγματικά πονάει το σύστημα (κάτι το οποίο σημαίνει κατά βάση απεργιακές κινητοποιήσεις που σταματούν την μηχανή που παράγει κέρδη για τους καπιταλιστές).
Τέλος, το κίνημα αυτό χρειάζεται να συνδεθεί με τις αντιστάσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη όλο το τελευταίο διάστημα στις ΗΠΑ (απεργίες για αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερες εργασιακές συνθήκες, το κίνημα της νεολαίας ενάντια στην κλιματική αλλαγή, το ρεύμα πολιτικοποίησης και αναζήτησης των ιδεών του σοσιαλισμού, κα) και μαζί να δώσουν την μάχη ενάντια στην κυβέρνηση του Τραμπ, στις πολιτικές της καταπίεσης και το σύστημα που τις γεννά.
Εμείς από την πλευρά μας πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του αμερικάνικου λαού με όλες μας τις δυνάμεις.
