Την Τρίτη 25 Φλεβάρη ολοκληρώθηκαν οι «εργασίες» του 37ου συνεδρίου της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος, σχεδόν ένα χρόνο μετά την αρχική προκήρυξη του. Ήταν ένα «συνέδριο» χωρίς συζήτηση και ουσία, με μοναδικό σκοπό την εκλογή ηγεσίας της Συνομοσπονδίας, αφού οι προηγούμενες απόπειρες εκλογής της μερικούς μήνες πριν διακόπηκαν. Ο περιοδεύων θίασος της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ μετά τις «εξορμήσεις αναψυχής» σε Καλαμάτα (Μάρτης 2019) και Ρόδο (Απρίλης 2019), έπαιξε την τελευταία του παράσταση στο υπερπολυτελές παραλιακό ξενοδοχείο «Απόλλων» στο Καβούρι Αττικής, με άξιους συμπρωταγωνιστές τους εκπροσώπους του αστικού πολιτικού κατεστημένου και τις δυνάμεις καταστολής.
Να υπενθυμίσουμε ότι οι δύο προσπάθειες διεξαγωγής του συνεδρίου μέσα στον προηγούμενο χρόνο (σε Ρόδο και Καλαμάτα) κατέληξαν σε διαλυτικά, εκφυλιστικά φαινόμενα. Το ΠΑΜΕ διέκοψε και στις δύο περιπτώσεις τη διαδικασία, καταγγέλλοντας φαινόμενα νοθείας, αλλά και παρουσίας εργοδοτικών σωματείων και συνδικαλιστών. Από τη μεριά της, η ηγεσία της ΓΣΕΕ κατήγγειλε το ΠΑΜΕ για προσπάθεια να διαλύσει το συνέδριο με τραμπουκισμούς και τρομοκρατία. Και ενώ σε μεγάλο βαθμό οι καταγγελίες του ΠΑΜΕ ήταν σωστές, η μέθοδος που επέλεξε για να «πολεμήσει» τη γραφειοκρατία κατάφεραν μόνο να ρίξουν ακόμη πιο χαμηλά το συνδικαλισμό στο σύνολό του, στα μάτια των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Ένα Καβούρι… αστακός
Μετά λοιπόν από τα γεγονότα της περασμένης Άνοιξης, η προσωρινή διοίκηση της ΓΣΕΕ που είχε οριστεί με απόφαση πρωτοδικείου με αποκλειστικό σκοπό να οδηγήσει τη συνομοσπονδία σε νέες εκλογές, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να ολοκληρώσει το «συνέδριο» με τους δικούς της όρους. Όσοι περνούσαν το πρωί της 25ης Φλεβάρη από την παραλιακή, έρχονταν αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη εικόνα. Αστυνομία παντού! Όλα τα στενά που οδηγούσαν στην παραλία είχαν αποκλειστεί και απαγορευόταν η διέλευση οποιουδήποτε οχήματος, ενώ στους κεντρικότερους κάθετους της παραλιακής είχαν τοποθετηθεί κλούβες των ΜΑΤ για να διασφαλιστεί ότι κανείς δεν θα πλησιάσει το πολυτελές καταφύγιο των εργατοπατέρων. Το σχέδιο των δυνάμεων καταστολής είχε λάβει μέτρα ακόμα και για την πιθανότητα «θαλάσσιας εισβολής»(!) καθώς ένα πλωτό του λιμενικού περιπολούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του «συνεδρίου» και την ίδια στιγμή, μεγάλος αριθμός ασφαλιτών έλεγχε κάθε κίνηση εντός και εκτός ξενοδοχείου.
Συνέδριο εργατών χωρίς εργάτες
Όσο για το ίδιο το «συνέδριο», σε τίποτα δε θύμιζε διαδικασία εργατικής οργάνωσης – πώς θα μπορούσε άλλωστε; Δεν υπήρξε καμία συζήτηση, καμία πρόταση για το πως θα οργανωθεί και θα προχωρήσει το εργατικό κίνημα, πως θα απαντήσει στον εργασιακό μεσαίωνα και τη διαρκή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας. Ένα άλλο στοιχείο που έλειπε από το συνέδριο, ήταν οι πραγματικοί εργαζόμενοι. Πέρα από τους γνωστούς εργατοπατέρες, είδαμε να παρελαύνουν στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικοί «παράγοντες» ανάμεσα στους οποίους ακόμη και εκπρόσωπος της ακροδεξιάς «Ελληνικής Λύσης», ενώ στο «συνέδριο» τοποθετήθηκαν ο Π. Πικραμένος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και η Φώφη Γεννηματά, επικεφαλής του «Κινήματος Αλλαγής» εκφράζοντας αμφότεροι τη «συμπαράστασή» τους στα δίκια των εργαζομένων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση «διασφάλιζε» την ομαλή διεξαγωγή του ψευτοσυνεδρίου, προχωρούσε τη διαδικασία θέσπισης νέων αντεργατικών μέτρων, όπως το νέο ασφαλιστικό που βασίζεται στο αντίστοιχο του δικτάτορα Πινοσέτ στη Χιλή, αλλά και το νομοσχέδιο για την περιστολή των διαδηλώσεων. Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν απασχόλησε το συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Που θέλουμε να ΠΑΜΕ;
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, παρά την αστυνομοκρατία και τα δρακόντεια μέτρα φρούρησης των κυβερνητικών και των εργατοπατέρων, διοργανώθηκαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας τόσο από το ΠΑΜΕ, όσο και από δυνάμεις γύρω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ακόμα και η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε διευκολυντική στάση εργασίας για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι του δημοσίου στην κινητοποίηση ενάντια στις μεθοδεύσεις των γραφειοκρατών της ΓΣΕΕ. Περίπου 2.000 εργαζόμενοι πραγματοποίησαν μαχητική συγκέντρωση σε απόσταση 150 μέτρων από το ξενοδοχείο όπου είχαν στήσει κλοιό οι διμοιρίες των ΜΑΤ. Το ΠΑΜΕ ωστόσο, κατάφερε για άλλη μια φορά να εκπλήξει τους πάντες με την αλλοπρόσαλλη στάση του. Όσο η συγκέντρωση διαμαρτυρίας βρισκόταν σε εξέλιξη, οι εκπρόσωποί του που είχαν εκλεγεί σύνεδροι, μπήκαν στο πολυτελές ξενοδοχείο και πήραν κανονικά μέρος στις διαδικασίες, τις οποίες όλο το προηγούμενο διάστημα όχι μόνο κατήγγειλαν (και σωστά) αλλά μπλόκαραν και δεν άφηναν να διεξαχθούν.
Αποτελέσματα και «νέα» ηγεσία
Παρότι τα αποτελέσματα αυτού του συνεδρίου – παρωδία δεν έχουν μεγάλη σημασία, τα αναφέρουμε επιγραμματικά, καθώς ενισχύουν τον αρνητικό συσχετισμό για το κίνημα. Η ΠΑΣΚΕ βγήκε ενισχυμένη από τη διαδικασία, με 130 ψήφους και 17 έδρες, έναντι 119 ψήφων και 15 εδρών το 2016. Η ΔΑΚΕ επίσης ενισχύθηκε με 78 ψήφους και 11 έδρες έναντι 67 ψήφων και 8 εδρών το 2016. Οι δυνάμεις της ΔΑΣ/ΠΑΜΕ είναι πεσμένες (66 ψήφοι και 9 έδρες έναντι 83 και 10 αντίστοιχα στις τελευταίες εκλογές). Παρόλα αυτά, το ΠΑΜΕ χαρακτηρίζει αυτό το αποτέλεσμα επιτυχία, γιατί «κράτησε τις δυνάμεις του» σε συνθήκες νοθείας. Όσο για τις παρατάξεις γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ που στο προηγούμενο συνέδριο είχαν κατέβει από κοινού στις εκλογές συγκεντρώνοντας 53 ψήφους και βγάζοντας 7 έδρες, αυτή τη φορά κατέβηκαν διασπασμένες, παίρνοντας συνολικά 40 ψήφους και εκλέγοντας 5 έδρες (3 το Ε.ΜΕ.Ι.Σ και 2 η Ε.Α.Κ.). Η παράταξη της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας (ΑΤΕ) όπως και κάποιοι μεμονωμένοι συνδικαλιστές του ταξικού χώρου εξέδωσαν ανακοινώσεις καταγγελίας και αποχώρησαν, χωρίς να συναινέσουν σε καμία διαδικασία.
Πρόεδρος της ΓΣΕΕ εκλέχτηκε για άλλη μια φορά ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με την πλήρη ταύτιση με τα συμφέροντα των εργοδοτών και την προδοσία των αγώνων και των αναγκών των εργαζομένων, ο Γ. Παναγόπουλος. Είναι χαρακτηριστικό ότι επί των ημερών του δημιουργήθηκε η «κοινωνική συμμαχία» ανάμεσα σε εκπροσώπους του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργοδοτών και διοργανώθηκε η πρώτη «Γενική Απεργία» χωρίς ούτε ένα εργατικό αίτημα. Επίσης επί των ημερών του, η ΓΣΕΕ ταυτίστηκε με την κατάπτυστη για εργατική οργάνωση θέση υπερψήφισης του «Ναι» στο δημοψήφισμα του 2015. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ που χαρακτήρισε την απεργία «ξεπερασμένο» μέσο πάλης, ξεκίνησε τη νέα του θητεία με μια απαράδεκτη επιστολή για το προσφυγικό, στην οποία αναπαράγει την προπαγάνδα της κυβέρνησης αποκαλώντας τους πρόσφυγες και τους μετανάστες «ασύμμετρη απειλή».
Ανάγκη για μαχητική ανατροπή του σκηνικού
Ιστορικά, το ελληνικό εργατικό κίνημα έχει περάσει πολύ δυσκολότερες φάσεις από αυτή που βιώνει σήμερα. Έχει υποστεί καταστολή, διώξεις, έχει θρηνήσει νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για δικαιώματα, έχει αντιμετωπίσει και απομονώσει αποτελεσματικά προδοτικές ηγεσίες που έκαναν τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. Μέσα από αυτές τις μάχες το κίνημα έβγαινε πιο δυνατό και με ριζωμένη τη συνείδηση ότι τίποτα δεν του χαρίστηκε, χρειάζεται διαρκής αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια, για δουλειές με δικαιώματα.
Αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί και σήμερα με αποφασιστικότητα. Τα πρωτοβάθμια σωματεία που αποτελούν τα βασικά κύτταρα του εργατικού κινήματος πρέπει να πάρουν αυτό τον αγώνα στα χέρα τους. Με συντονισμό και οριζόντια διασύνδεση να προσπεράσουν τους «Παναγόπουλους» και να οργανώσουν τους αγώνες της επόμενης περιόδου, ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που επιχειρούν να μας μετατρέψουν σε σύγχρονους δούλους. Είναι μια μάχη που θέλει χρόνο και επιμονή, είναι ωστόσο μονόδρομος.
