Πριν λίγες μέρες όσοι/ες χρησιμοποίησαν το μετρό της Αθήνας έμειναν άναυδοι/ες από τις αφίσες της εκστρατείας ενάντια στις αμβλώσεις, με τίτλο «Αφήστε με να ζήσω», που είχαν τοποθετεί ως διαφημίσεις σε σταθμούς. Πίσω από αυτή την εκστρατεία βρίσκονται 19 ορθόδοξα χριστιανικά σωματεία που αντιτίθενται στο δικαίωμα στην άμβλωση σαν επιλογή των γυναικών αφού, σύμφωνα με τους ίδιους, είναι μια πράξη που πάει ενάντια στο «θέλημα του Θεού».
Η εκστρατεία, οι αντιδράσεις, οι ευθύνες και οι υποστηρικτές της
Οι αντιδράσεις φυσικά στα social media ήταν άμεσες και έντονες και τελικά ανάγκασαν τη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ να κατεβάσει τις αφίσες την ίδια μέρα, παρόλο που ήταν σχεδιασμένο να μείνουν εκεί για δύο βδομάδες.
Η ίδια η διοίκηση της ΣΤΑΣΥ και το αρμόδιο υπουργείο αρνήθηκαν κάθε ευθύνη ή ανάμειξη με την απόφαση να ανέβουν αυτές οι ντροπιαστικές αφίσες, που όχι μόνο «γυρίζουν πίσω δεκαετίες» τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά εμπεριέχουν και ανυπόστατα «επιστημονικά» δεδομένα που παραπληροφορούν σχετικά με την άμβλωση.
Και ενώ πολύ σωστά υπήρξαν ισχυρές και άμεσες αντιδράσεις ενάντια σε αυτή την οπισθοδρομική εκστρατεία, υπήρξαν και φωνές, όπως του βουλευτή της ΝΔ Κ. Μπογδάνου, που δήλωσαν πως «κακώς κατέβηκαν οι αφίσες» αφού δε θίγεται κανένα δικαίωμα, απλά «η εκστρατεία τοποθετείται υπέρ της μη άσκησης ενός δικαιώματος που δεν αμφισβητείται». Μας προτρέπει δηλαδή να μην ασκήσουμε το δικαίωμα μας στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Σε λίγο θα μας πούνε και «μην καταγγέλλετε τον βιαστή σας, είναι δικαίωμα σας βέβαια, αλλά γιατί να το εξασκήσετε;»!
Δυστυχώς, οι συγκεκριμένες αφίσες δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που επιχείρησε να ανοίξει ξανά το ζήτημα των αμβλώσεων στην Ελλάδα. Τον περασμένο Ιούλιο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφάσισε να καθιερώσει ως ημέρα κατά των εκτρώσεων την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, που την ονόμασε «Ημέρα του αγέννητου παιδιού».
Την ημέρα αυτήν επέλεξε να «τιμήσει» και η αθλητική εφημερίδα «Sportime», με ένα εξωφρενικό εξώφυλλο που ανέφερε μεταξύ άλλων ότι στην Ελλάδα πραγματοποιούνται 350.000 εκτρώσεις ετησίως, 1.000 τέτοιες επεμβάσεις δηλαδή περίπου την ημέρα! Και πως «χωρίς αμβλώσεις, σε 4 μόνο χρόνια ο πληθυσμός της χώρας μας θα ήταν κατά 1 εκατομμύριο μεγαλύτερος». Ο Άδωνις Γεωργιάδης φυσικά έσπευσε να συγχαρεί την εφημερίδα για αυτό το πρωτοσέλιδο και τα θέματα που θίγει. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο πραγματικός αριθμός των ετήσιων αμβλώσεων στην Ελλάδα είναι περίπου το 1/3, σύμφωνα με στοιχεία του 2017, σε σχέση με αυτές που αναφέρονται στο εξώφυλλο, πράγμα που δείχνει το μέγεθος των ψεμάτων που προσπαθεί να περάσει η εκστρατεία.
Πώς φτάσαμε όμως να συζητάμε ξανά αν οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα στην επιλογή;
Η κίνηση της Εκκλησίας, των «σωματείων» με την αφίσα, της «Sportime», των Μπογδάνου, Άδωνι κλπ, δεν αποτελούν τυχαία γεγονότα, αλλά έχουν «πάρει αέρα» από τη νίκη της ΝΔ η οποία εφαρμόζει μια συντηρητική ατζέντα σε διάφορα επίπεδα (βλέπε καταστολή, αργία Τριών Ιεραρχών κλπ).
Πολλά από τα επιχειρήματα των πολέμιων των εκτρώσεων είναι εντελώς παραπλανητικά ή ψευδή, όπως ήδη έχουν αναφέρει επιστήμονες, ενώ το κυρίαρχο επιχείρημα βέβαια είναι ότι «είναι έγκλημα» γιατί «δολοφονείται» μια ανθρώπινη ζωή. Και ενώ ξεδιπλώνονται εκστρατείες για τα «δικαιώματα» της «αγέννητης ζωής», ενός οργανισμού που δεν έχει διαμορφωθεί, δεν έχει συνείδηση κλπ, για τα δικαιώματα της γυναίκας ούτε κουβέντα! Η ζωή δηλαδή της γυναίκας που κυοφορεί αυτό το παιδί και για τους δικούς της λόγους δεν θέλει να το κάνει (είτε πρόκειται για περίπτωση βιασμού, είτε για άλλο λόγο), αγνοείται και υποβιβάζεται, όπως και το ανθρώπινο δικαίωμα της να αποφασίσει η ίδια για το σώμα της. Και βέβαια καμία γυναίκα δεν παίρνει την απόφαση να προχωρήσει σε έκτρωση «ελαφρά τη καρδία». Αντίθετα, πρόκειται για μια πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα απόφαση και διαδικασία.
Ένα ακόμα σημείο όμως, που αξίζει να σταθεί κανείς, είναι η υποκρισία με την οποία πολλοί από όσους -με τόση ζέση- υπερασπίζονται τα «αγέννητα μωρά», ιδιαίτερα από τα εν λόγω εκκλησιαστικά σωματεία, την ίδια στιγμή αδιαφορούν για τα ζωντανά που έρχονται από εμπόλεμες ζώνες στη χώρα μας ή βρίσκονται σε ιδρύματα. Για αυτά τα παιδιά ούτε εκστρατεία, ούτε επίσημη αργία από την εκκλησία!
Το δικαίωμα στην άμβλωση στην Ελλάδα είναι κατοχυρωμένο από το 1986 και μέχρι στιγμής δεν έχει τεθεί (με επίσημο τρόπο) ζήτημα αμφισβήτησής του. Το γεγονός ότι δίνεται χώρος σε αυτές τις απόψεις που αμφισβητούν αυτό το δικαίωμα, είναι εξοργιστικό και πρέπει να μας βρουν απέναντί τους.
Το οπισθοδρομικό «άνοιγμα» της συζήτησης για τις εκτρώσεις είναι στην πραγματικότητα μια διεθνής τάση, καθώς σε μια σειρά χώρες, όπως Πολωνία, Τουρκία, Αργεντινή και αλλού, οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να περιορίσουν αυτό το δικαίωμα. Από την άλλη, έχουμε την περίπτωση της Ιρλανδίας όπου, μέσω ενός μαζικού και διεκδικητικού κινήματος, οι γυναίκες κέρδισαν στο ιστορικό δημοψήφισμα της 26ης Μάη του 2018 το δικαίωμα στην άμβλωση, ενάντια στο συντηρητικό κατεστημένο και την εκκλησία.
Για τι παλεύουμε
Κατ’ αρχήν, για τα αυτονόητα. Να σταματήσει άμεσα κάθε προσπάθεια που μας γυρίζει 35 χρόνια πίσω και θα έχει ως αποτέλεσμα να καταργηθούν γυναικεία δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες.
Πρέπει να απαιτήσουμε να υπάρχει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από μικρές ηλικίες και πληροφόρηση σε σχέση με τις μεθόδους αντισύλληψης και την ίδια στιγμή δωρεάν παροχή αντισύλληψης (προφυλακτικά, χάπια κοκ) και πρόσβαση σε γυναικολόγους.
Δημόσια και δωρεάν έκτρωση στην πράξη. Με την υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας, οι εκτρώσεις σήμερα αποτελούν μονοπώλιο των ιδιωτικών κλινικών, κοστίζουν 400-500 ευρώ. Δωρεάν πρόσβαση σε ψυχολόγο, σε περίπτωση που μία γυναίκα το επιθυμεί και δωρεάν φαρμακευτική αγωγή μετά την επέμβαση.
Στον καπιταλισμό της φτώχειας και της εξαθλίωσης, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν παιδιά και δεν μπορούν γιατί η ανεργία, η ανασφάλεια, οι χαμηλοί μισθοί, κλπ, δεν τους το επιτρέπουν. Παλεύουμε για το δικαίωμα κάθε γυναίκας που θέλει να κάνει παιδί να μπορεί να το κάνει! Παλεύουμε για μία κοινωνία που καθένας/καθεμία από εμάς θα αποφασίζει ελεύθερα τι θα κάνει με το σώμα του/της, χωρίς να μπαίνουν εμπόδια όπως η οικονομική κατάσταση ή κράτη, εκκλησίες και άνθρωποι που θεωρούν τα σώματα και το μέλλον μας δική τους υπόθεση.
