«Δεν είναι κακό η σημερινή κυβέρνηση να ευνοεί τους πλουσιότερους, όταν το κάνει λελογισμένα και όταν μπορεί να ελέγξει που πάνε τα χρήματα τα οποία δίνει. […] Είναι θετικό να γίνονται επενδύσεις, να υπάρχει χρηματοδότηση […] και να υπάρξει και μείωση της φορολόγησης, γιατί (η φορολογία των επιχειρήσεων) είναι επιπέδου Σκανδιναβικών χωρών […] και δεν μπορεί να υπάρξει ανταγωνιστικότητα.»
Διαβάζοντας τις παραπάνω δηλώσεις θα περίμενε κανείς ότι προέρχονται από κάποιο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας που προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πολιτικές που εφαρμόζει υπέρ της αστικής τάξης, ή από κάποιον βιομήχανο ή άλλο μεγαλοεπιχειρηματία. Από κάποιον που τέλος πάντων έχει το συμφέρον να τα πει.
Αν επιλέξατε αυτή την απάντηση, κάνατε λάθος!
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον απερχόμενο πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, Παναγιώτη Τσαραμπουλίδη, ο οποίος έκανε αυτές και άλλες αντίστοιχου επιπέδου «αγωνιστικότητας» δηλώσεις σε συνέντευξη που έδωσε στο Radio North 98 FM, Δήλωσε ακόμα πως
«Έγιναν πολλές κινητοποιήσεις, έγιναν 50 απεργίες τα τελευταία 10 χρόνια. […] Κάναμε κατάχρηση των απεργιακών κινητοποιήσεων. […] Ο κόσμος έχασε την ελπίδα του ότι μπορεί να επιλύσει κάποια προβλήματα το συνδικαλιστικό κίνημα».
Ο ίδιος άνθρωπος, σε προηγούμενη συνέντευξή του ανέφερε ότι «τα τελευταία εννέα χρόνια έκλεισε το 1/3 των επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη και ότι η πραγματική ανεργία από το 10% αυξήθηκε και ξεπέρασε το 30%».
Τι μας λέει λοιπόν ο υποτιθέμενος εκπρόσωπος της εργατικής τάξης της Θεσσαλονίκης που βίωσε την κοινωνική καταστροφή τα τελευταία χρόνια; Ότι «έχασε ο κόσμος την ελπίδα του στο συνδικαλιστικό κίνημα και στις απεργίες» έτσι γενικά και αόριστα! Όχι δηλαδή πως ο ίδιος ήταν επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος όσο χανόταν αυτή η ελπίδα! Αλλά και κάτι ακόμα χειρότερο. Ότι είναι καλό η κυβέρνηση να «ευνοεί τους πλουσιότερους», αρκεί να πετάει και κάνα ξεροκόμματο στου εργαζομένους! Αυτό το λέει ο εκπρόσωπος υποτίθεται των εργαζομένων!
Καμία ντροπή, καμία αυτοκριτική!
***
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από τον κ. Τσαραμπουλίδη. Και δεν είναι φυσικά ζήτημα προσώπου, καθώς δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο από έναν εκπρόσωπο της ΠΑΣΚΕ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και του ΚΙΝΑΛ.
Την περίοδο των σκληρών αγώνων ενάντια στα μνημόνια λιτότητας που επέβαλε η Τρόικα και ψήφιζαν πιστά οι ελληνικές κυβερνήσεις, η ελληνική εργατική τάξη και η κοινωνία έδωσαν τεράστιους αγώνες κάνοντας θυσίες, κατεβαίνοντας σε μαχητικές απεργίες και κινήματα.
Όπως ξέρουν βέβαια και οι πέτρες, όντως κάποιες απεργίες «έγιναν για να γίνουν», ήταν «τουφεκιές στον αέρα» – κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα. Και φυσικά αγώνες χωρίς στόχο, σχέδιο και προοπτική απογοητεύουν τους εργαζόμενους και τους οδηγούν να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Ποιος όμως έχει την ευθύνη που δεν έγιναν οι απεργίες όπως έπρεπε;
Εκτός από το να καλεί τυπικά τις απεργίες, ποιο σχέδιο εκπόνησε η ηγεσία του ΕΚΘ για να τις οργανώσει; Τι εκστρατείες έγιναν σε εργασιακούς χώρους για να παρακινήσουν το σύνολο της εργατικής τάξης να συμμετέχει αποφασιστικά; Τι πρωτοβουλίες πάρθηκαν για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι σε συνελεύσεις που να έχουν ουσιαστικό λόγο για τα αιτήματα και την πορεία των κινητοποιήσεων; Ποιες ήταν οι προτάσεις κλιμάκωσης του απεργιακού κύματος και ποιο στόχο είχαν;
Στην πραγματικότητα, η ηγεσίες των συνδικάτων και του ΕΚΘ δεν έκαναν τίποτα από τα παραπάνω! Και φυσικά φέρουν το κύριο μέρος της ευθύνης για την αποστασιοποίηση και την απογοήτευση των εργαζομένων από τα συνδικάτα. Γιατί είναι προφανές ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να μπουν σε μάχες με κόστος για τους ίδιους όταν νιώθουν ότι η ηγεσία τους είναι ξεπουλημένη στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Αν λοιπόν ο κ. Τσαραμπουλίδης ψάχνει να βρει ποιος φταίει για την κατάσταση του εργατικού κινήματος μπορεί απλά να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη του.
***
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε όμως και μερικά ακόμα highlights του κ. Τσαραμπουλίδη, όπως τη μήνυση που έκανε σε εργαζομένους της ΕΛΒΟ για την κριτική που του ασκούσαν, ή τη συμπόρευση με το εργοδοτικό σωματείο της Eldorado που διαδήλωνε με την εντολή της εταιρίας, ή την στήριξη που έδωσε στο ΝΑΙ κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος του 2015, κ.α.
Ο κ. Τσαραμπουλίδης ήταν πρόεδρος του ΕΚΘ τα χρόνια των μεγάλων κινητοποιήσεων της ελληνικής κοινωνίας. Το όνομά του θα μείνει γνωστό όχι μόνο για την ανεπάρκεια του στο να οργανώσει αγώνες, αλλά και για το σαμποτάζ που έκανε στο εργατικό κίνημα «από μέσα». Φεύγοντας, με την συγκεκριμένη ραδιοφωνική συνέντευξη κατέθεσε στην ουσία το βιογραφικό του, για πάσα χρήση από την αστική τάξη. Όπως διάφοροι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές έγιναν υπουργοί, έτσι και αυτός «δεν θα πάει χαμένος». Πάντα υπάρχει μια θέση για όσους προδίνουν την τάξη τους στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Οι σημερινές ηγεσίες του εργατικού κινήματος δεν μπορούν και δεν θέλουν να οργανώσουν αγώνες για τις ανάγκες των εργαζομένων. Και όταν το κάνουν, το κάνουν κάτω από την πίεση της βάσης και πάλι με τρόπο που στην ουσία τους υποσκάπτει. Το βάρος, λοιπόν, για την οργάνωση των αγώνων πέφτει στις πλάτες των πρωτοπόρων αγωνιστών, των μαχητικών συνδικαλιστών, εργατικών παρατάξεων και σωματείων και της ανατρεπτικής Αριστεράς, να συνεργαστούν, να παλέψουν για να μαζικοποιηθούν τα σωματεία και να χτιστούν νέα, με στόχο να αλλάξει αυτή η σάπια κατάσταση στο εργατικό κίνημα.
