Toυ Χάρη Σαββίδη, δημοσιογράφου, μέλους της ΕΣΗΕΑ
Σε μετωπική επίθεση κατά εργαζομένων και συνδικάτων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προχωρούν οι μεγαλοεκδότες. Στην συντριπτική πλειοψηφία των μεγάλων ομίλων του κλάδου κλιμακώνονται οι πιέσεις για μειώσεις μισθών και ελαστικοποίηση των συνθηκών εργασίας. Η ένωση των ιδιοκτητών (ΕΙΗΕΑ) αν και δηλώνει διατεθειμένη να υπογράψει συλλογική σύμβαση, ζητά… μειώσεις μισθών 15% χωρίς καν να εγγυάται τις θέσεις εργασίας.
Καθημερινά ανακοινώνονται απολύσεις, συχνά με εκδικητικό περιεχόμενο, όπως αυτή του δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου από τον ραδιοσταθμό Σκάι. Η άρνησή του να υπογράψει ατομική σύμβαση και το αιχμηρό πολιτικό περιεχόμενο των εκπομπών του φαίνεται ότι τον μετέτρεψαν σε… ιδανικό θύμα προς παραδειγματισμό.
Στον όμιλο Imako, ο Πέτρος Κωστόπουλος προχώρησε ακόμα περισσότερο, απολύοντας τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων και καλώντας την αστυνομία να συνδράμει τους μπράβους του και να πετάξουν τους απολυμένους έξω από τον χώρο δουλειάς.
Αντίστοιχες πρακτικές υιοθέτησε και ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος στις Αττικές εκδόσεις, απαιτώντας εκβιαστικά υπογραφή ατομικών συμβάσεων με μειώσεις αποδοχών και απολύοντας στη συνέχεια 3 εργαζόμενους απ’ αυτούς που αρνήθηκαν να υπογράψουν, μεταξύ των οποίων και η συνδικαλιστική εκπρόσωπος.
Το «τσουνάμι» απολύσεων έφτασε μέχρι τον Περισσό, όπου η διεύθυνση του «902» απέλυσε 5 τεχνικούς, ανεβάζοντας σε 17 τον αριθμό των απολυμένων τους 3 τελευταίους μήνες.
Απεργιακή κλιμάκωση, 7-8-9-10 Απρίλη
Υπό την πίεση των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Η αρχή έγινε με 24ωρη απεργία στις 17 Μαρτίου και η συνέχεια δίνεται με δύο 48ωρες απεργίες, 7-8 και 9-10 Απριλίου, στις οποίες συμμετέχουν όλα τα συνδικάτα των ΜΜΕ.
Πρόκειται για πρωτοφανή για τα δεδομένα των συνδικαλιστικών ηγεσιών κλιμάκωση, που αποτελεί λογική αντίδραση στην μετωπική επίθεση των εκδοτών. Την ίδια στιγμή όμως εμπεριέχει σημαντικούς κινδύνους: Η οργάνωση των κινητοποιήσεων από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι (τουλάχιστον) φτωχή. Αν και προηγήθηκε κύκλος συνελεύσεων στους περισσότερους χώρους εργασίας, σε αυτές οι μεγαλο-συνδικαλιστές απέτυχαν να πείσουν τους εργαζομένους για το σχέδιο που (δεν) διαθέτουν και άρα να τους εμπνεύσουν για τον απεργιακό αγώνα.
Εκλογές ΕΣΗΕΑ σε 2 μήνες. Ο Σόμπολος «επαναστάτης»!
Με τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ να απέχουν πλέον μόλις 2 μήνες, ακόμα και ο Πρόεδρος Σόμπολος αναγκάζεται να υιοθετήσει τα αιτήματα για απεργιακή κλιμάκωση. Κατά τη γνώμη μας όμως αυτό το κάνει μόνο και μόνο για να κερδίσει τις εντυπώσεις, αδιαφορώντας για την τελική έκβαση της σύγκρουσης στον κλάδο.
Αντί για τις συνηθισμένες «ντουφεκιές στον αέρα» (μεμονωμένες 24ωρες απεργίες, όπως αυτές της ΓΣΕΕ), αυτή τη φορά προχωρά σε μια «κανονιά στον αέρα», καθώς δεν φαίνεται πουθενά να υπάρχει σχέδιο συνέχισης του αγώνα μετά τις δύο 48ωρες. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται την αναποτελεσματικότητα των αγώνων με τον τρόπο που οργανώνονται και γνωρίζουν πολύ καλά το κόστος που συνεπάγονται για την τσέπη τους. Μια «κανονιά» κοστίζει περισσότερο από μια «τουφεκιά».
Στρατηγικά λάθη
Τα λάθη δεν είναι μόνο οργανωτικής αλλά και στρατηγικής φύσης. Ξεκινούν από την αντίληψη περί του εχθρού, που εσφαλμένα αναγνωρίζεται μόνο στα πρόσωπα των εκδοτών. Στην πραγματικότητα βασικός εχθρός – και μάλιστα όχι μόνο των εργαζομένων στα ΜΜΕ αλλά όλης της κοινωνίας – είναι το Μνημόνιο και οι πολιτικές που απορρέουν από αυτό. Όσο αυτά παραμένουν, οι εργαζόμενοι θα δέχονται διαρκή επίθεση σε κάθε κλάδο, είτε από την κυβέρνηση, είτε από τα αφεντικά που προσπαθούν να περισώσουν τα κέρδη τους. Αν αυτό γίνει αντιληπτό, τότε θα είναι απολύτως κατανοητό ότι η μεγάλη δύναμη των εργαζομένων στα ΜΜΕ βρίσκεται στη δυνατότητα ελέγχου της ενημέρωσης.
Ο μόνος δρόμος για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι, είναι να παλέψουμε κατά του Μνημονίου, αξιοποιώντας τα Μέσα στα οποία εργαζόμαστε για να αποκαλύψουμε την αλήθεια και να οργανώσουμε την αντίδραση όλου του λαού.
Απεργίες με τα Μέσα στα χέρια των εργαζομένων
Ένα πρόγραμμα 48ωρων απεργιών (π.χ. μία κάθε 2 ή και 3 εβδομάδες), όπου το πλήρες black out στην παραδοσιακή ενημέρωση θα συνοδεύεται από την έκδοση απεργιακών φύλλων και την εκπομπή απεργιακών δελτίων σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, θα αποδειχθεί σαφώς πιο αποτελεσματικό από τις δύο διαδοχικές 48ωρες απεργίες.
Κάτι τέτοιο θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για το σύνολο των εργαζομένων και για όλη την κοινωνία. Μπορεί να θέσει τις βάσεις για σύγκλιση πολλών αγώνων και γενίκευση των κινητοποιήσεων. Γιατί, είναι προφανές, αλλά κάποιοι από τους εργατοπατέρες αρνούνται να το κατανοήσουν, ότι, κανένας κλάδος από μόνος του δεν μπορεί να ανατρέψει τις πολιτικές της κυβέρνησης ακριβώς επειδή απορρέουν από το μνημόνιο.
Είτε θα υπάρξει σχέδιο που θα συνδέει τα αιτήματα του (κάθε) κλάδου με γενικευμένες κινητοποιήσεις που θα απειλούν την κυβέρνηση με ανατροπή, είτε η κυβέρνηση δεν θα κάνει πίσω. Κι επειδή οι εργαζόμενοι το διαισθάνονται αυτό, κι ας μην έχουν πλήρη γνώση των στρατηγικών που απαιτούνται, δεν θα είναι διατεθειμένοι για πολλές «κανονιές στον αέρα» γιατί αυτές κοστίζουν. Βέβαια αν πέσει η διάθεση για συμμετοχή στις απεργίες, οι εργατοπατέρες θα λένε το κλασσικό: «εμείς προτείνουμε απεργίες και αυτοί (οι εργαζόμενοι) δεν συμμετέχουν».
Το αντικείμενο της εργασίας στον χώρο των ΜΜΕ είναι τέτοιο, ώστε ο κλάδος να μπορεί να μετατραπεί στην μήτρα που θα γεννήσει την οργανωμένη απάντηση στην επίθεση που όλοι δεχόμαστε. Τις επόμενες μέρες θα δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη για την επιτυχία των δύο 48ωρων γενικών απεργιών. Όμως στη συνέχεια χρειάζεται ένα πρόγραμμα δράσης όπως το πιο πάνω για μπορούμε να ελπίζουμε σε νίκη του αγώνα μας. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι εφικτό…
