Δύο χρόνια μετά το ιστορικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, που κινητοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους σε διαδηλώσεις και συνάντησε πρωτοφανή καταστολή από την ισπανική κυβέρνηση, ο καταλανικός λαός είναι και πάλι στους δρόμους. Αφορμή για αυτό ήταν οι καταδικαστικές αποφάσεις για φυλάκιση ηγετικών ατόμων του κινήματος υπέρ της ανεξαρτησίας, αλλά και το γεγονός ότι συνεχίζεται να καταπατάται το δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού για να αποφασίζει για το μέλλον του. Δημοσιεύουμε παρακάτω ρεπορτάζ του «Επαναστατικού Σοσιαλισμού» (Socialismo Revolucionario), αδερφής οργάνωσης του «Ξ» στην Ισπανία.
Το ισπανικό κράτος καταδίκασε τους Καταλανούς πολιτικούς κρατούμενους, πρώην αξιωματούχους της καταλανικής κυβέρνησης και ηγετικά στελέχη οργανώσεων υπέρ της ανεξαρτησίας, σε μεγάλες ποινές φυλάκισης με την κατηγορία της «ανταρσίας». Αυτή η εξέλιξη είναι εξαιρετικά σημαντική, σχεδόν χωρίς προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία της Δυτικής Ευρώπης, η οποία μάλιστα συμβαίνει κατά την προεκλογική εκστρατεία για τις εθνικές εκλογές.
Οι ηγέτες του δεξιού Λαϊκού Κόμματος, του Κόμματος των Πολιτών – Θιουδαδάνος (ένα φιλελεύθερο κόμμα συνδεδεμένο με τον αγώνα ενάντια στην ανεξαρτησία της Καταλονίας) και του ακροδεξιού Vox, ζητούν την απαγόρευση των κομμάτων που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, όπως και άλλα αντιδημοκρατικά και συγκεντρωτικά μέτρα. Από τη δική του πλευρά, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ του Σοσιαλιστικού Κόμματος παίζει επίσης το προεκλογικό χαρτί της καταστολής κατά της Καταλονίας. Έτσι, έχει ζητήσει «πλήρη συμμόρφωση με την ποινή» που κυμαίνεται από 9 έως 13 χρόνια φυλάκισης για εννέα καταδίκους.
Η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα των Καταλανών, είναι επίθεση σε όλη την εργατική τάξη του ισπανικού κράτους και η ανάγκη για μία καθαρή απάντηση είναι επιτακτική. Η μόνη δυνατή απάντηση από τη νεολαία και την καταλανική εργατική τάξη είναι να οργανώσουν γενική απεργία για να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και το δικαίωμα του λαού της Καταλονίας να αποφασίσει για το μέλλον του!
Γενική απεργία η μόνη απάντηση στις διώξεις
Μόνο την περασμένη Δευτέρα (14 Οκτώβρη), όταν έγιναν γνωστές οι ποινές, χιλιάδες κόσμου συμμετείχε σε πολλές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Αυτές οι μαζικές διαδηλώσεις μπλόκαραν τις εθνικές οδούς και τα τρένα και η κατάληψη του αεροδρομίου El Prat οδήγησε στην ακύρωση περισσότερων από 100 πτήσεων.
Οι εξελίξεις και τα κινήματα σε μία χώρα επηρεάζουν και εμπνέουν κινήματα σε άλλες χώρες. Έτσι και το κίνημα στο Χονγκ Κονγκ επηρέασε τους Καταλανούς, με την πορεία προς το αεροδρόμιο «El Prat» και την κατάληψή του να έχουν εμπνευστεί από αντίστοιχη κινητοποίηση στο Χονγκ Κονγκ.
Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι το άμεσο κάλεσμα σε γενική απεργία, η οποία να αποτελέσει αφετηρία για έναν αγώνα διαρκείας. Οι φοιτητές ήδη, με το που ανακοινώθηκαν οι ποινές, πέρασαν από τις πορείες σε κάλεσμα 3ήμερης αποχής από τα μαθήματα, ξεκινώντας από την Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η Παρασκευή πρέπει να αποτελέσει την πρώτη κορύφωση, με τους εργαζόμενους να περνάνε σε απεργία.
Οι μέχρι τώρα κινητοποιήσεις, που έχουν χαρακτηριστικά ημι-αυθόρμητης κίνησης από τα κάτω, πρέπει να οργανωθούν και να πάρουν μία σαφή κατεύθυνση. Οι μαζικές συνελεύσεις σε πανεπιστήμια, εργασιακούς χώρους και γειτονιές και η δημιουργία δημοκρατικών επιτροπών είναι ένα βασικό εργαλείο για να οργανωθεί και να αναπτυχθεί το κίνημα.
Η Αριστερά πρέπει να αναλάβει τα καθήκοντά της!
Το κίνημα της ανεξαρτησίας έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή. Αυτή είναι μια περίοδος που ολόκληρη η αριστερά, το εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να αντιταχθούν από κοινού στο αντιδημοκρατικό καθεστώς.
Δυστυχώς, η θέση του Πάμπλο Ιγλέσιας , αρχηγού των «Podemos» είναι αφηρημένη και ουτοπική και αποτελεί ένα σοβαρό ιστορικό λάθος:
«Όλοι θα πρέπει να σεβαστούν το νόμο και να αποδεχτούν τις ποινές», αλλά από δω και στο εξής «είναι καιρός να ανασηκώσουμε τα μανίκια μας και να εργαστούμε για την ανοικοδόμηση γεφυρών μεταξύ μιας διαιρεμένης καταλανικής κοινωνίας και μεταξύ ενός μέρους της καταλανικής κοινωνίας και της ισπανικής κοινωνίας». Να αναζητηθεί, με τα δικά του λόγια, «το μονοπάτι προς τη συμφιλίωση».
Πώς μπορεί να υπάρξει «συμφιλίωση» με τα δεξιά πολιτικά κόμματα που φυλακίζουν τους ανθρώπους για τις ιδέες τους; Το ισπανικό κράτος προσπαθεί να ποινικοποιήσει τον καταλανικό λαό και όποιον εκφράζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας. Πώς μπορεί να γεφυρωθεί αυτή η ρήξη; Και τελικά ποιόν συμφέρει ένα τέτοιο ενδεχόμενο συμφιλίωσης;
Η Αριστερά πρέπει να έχει μία καθαρή αντίληψη για το τι διακυβεύεται στην Καταλονία. Ήδη το ισπανικό κράτος έχει δείξει πως είναι ικανό να στερήσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα από τους εργαζόμενους και τη νεολαία που στέκονται απέναντί του στον αγώνα τους για την ανεξαρτησία. Και θα συνεχίσει να το κάνει αν δεν υπάρξει οργανωμένη απάντηση τώρα.
Την ίδια ώρα είναι απαραίτητο η Αριστερά να θέτει το ζήτημα και να ανοίγει τη συζήτηση για το ποια είναι η ανεξαρτησία για την οποία πρέπει να αγωνιστεί ο καταλανικός λαός. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία οργανώνονται σήμερα ενάντια στην καταστολή του ισπανικού κράτους και για το δικαίωμά τους να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Αλλά ποια θα είναι η Καταλονία του μέλλοντος; Ο αγώνας για μία Καταλονία ελεύθερη από την καταπίεση του ισπανικού κράτους πρέπει να συνδεθεί με τον αγώνα ενάντια σε κάθε οικονομική και κοινωνική καταπίεση, με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
