Ρεπορτάζ από το «Ξ»
Την 1η Νοέμβρη, οι εργαζόμενοι της Google στις ΗΠΑ και άλλες χώρες, άφησαν τα πληκτρολόγια τους και βγήκαν στους δρόμους. Στις 11.10 το πρωί, σταμάτησαν να δουλεύουν, βγήκαν από τα γραφεία τους και κατέβηκαν στο δρόμο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας της εταιρείας.
Συνολικά με βάση αναφορές απέργησαν πάνω από 17.000 εργαζόμενοι σε 40 γραφεία της Google παγκόσμια, από ένα σύνολο 88.000 εργαζομένων σε 60 γραφεία! Αυτή η πολύ μεγάλη απεργία οργανώθηκε από τα κάτω, μέσα από την αυτοοργάνωση των εργαζομένων της βάσης!
Η αφορμή που πυροδότησε την εξέλιξη αυτή ήταν ένα άρθρο της εφημερίδας New York Times (στις 25 Οκτώβρη) που περιέγραφε πως η εταιρεία στην ουσία επιτρέπει σε άντρες στελέχη της να παρενοχλούν σεξουαλικά γυναίκες υπαλλήλους χωρίς να τιμωρούνται. Έτσι, η οργή που σιγόβραζε βγήκε στην επιφάνεια.
Με την κινητοποίηση της 1ης Νοέμβρη, εργαζόμενες και εργαζόμενοι της Google, απαίτησαν από την εταιρεία να πάρει μέτρα ενάντια στις διακρίσεις, το σεξισμό και την παρενόχληση στους εργασιακούς χώρους της.
Πως οργανώθηκε
Μετά τη δημοσίευση του άρθρου της New York Times, δημιουργήθηκε η πρώτη ομάδα ηλεκτρονικής επικοινωνίας για τη διοργάνωση της κινητοποίησης, στην οποία αρχικά συμμετείχαν περίπου 1.500 εργαζόμενοι. Τυπώθηκαν ενημερωτικά φυλλάδια, άρχισαν να κυκλοφορούν μαζικά ηλεκτρονικές προσκλήσεις για συμμετοχή στην κινητοποίηση σε φίλους και συναδέλφους, ενώ σύντομα η απάντηση των εργαζομένων στο σεξισμό έγινε η μόνη συζήτηση μεταξύ τους.
Άρχισαν να αλλάζουν τις φωτογραφίες προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντικαθιστώντας τις παλιές με νέες, που περιείχαν κάποιο μήνυμα υποστήριξης της κινητοποίησης. Ξεκίνησαν να συζητάνε το πώς θα κλιμακώσουν τις δράσεις τους μετά την κινητοποίηση, πριν ακόμη αυτή ολοκληρωθεί. Μια εργαζόμενη άλλαξε την εικόνα της επιφάνειας εργασίας χιλιάδων υπολογιστών της εταιρείας, για να φτάσει όσο πιο μακριά γινόταν το μήνυμα της κινητοποίησης ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση.
Όλα αυτά έγιναν χωρίς να «ζητηθεί άδεια» από τη διοίκηση της εταιρείας, ή να ρωτηθεί η γνώμη της. Είναι προφανές ότι η διάθεση ανάμεσα στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, ήταν να οργανωθεί η διαμαρτυρία όχι σε συνεννόηση με τη διοίκηση αλλά ενάντια σ’ αυτήν. Συνολικά πήραν μέρος χιλιάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι από 40 γραφεία της εταιρείας σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζυρίχη, Τορόντο, Σίδνευ, Λονδίνο, Δουβλίνο, Μόναχο, Τόκιο, είναι μερικές μόνο από τις πόλεις που συμμετείχαν. Στις ΗΠΑ, οι κινητοποιήσεις απλώθηκαν από την Νέα Υόρκη, το Σιάτλ, το Μάουντεν Βιου, μέχρι το Λος Άντζελες, το Πίτσμπουργκ και πολλές ακόμη πόλεις.
Τα αιτήματα
Τα βασικά αιτήματα των εργαζομένων είναι:
- Να σταματήσει ο θεσμός της «υποχρεωτικής διαμεσολάβησης» που εφαρμόζει η εταιρεία. Με βάση αυτό, οι υπάλληλοι που καταγγέλλουν περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης είναι υποχρεωμένοι να απευθυνθούν μόνο στο θεσμό της διαμεσολάβησης που υπάρχει εντός της εταιρείας και δεν έχουν δικαίωμα να καταφύγουν στα δικαστήρια. Με αυτό τον τρόπο πολλές φορές γίνεται προσπάθεια για συγκάλυψη υποθέσεων σεξουαλικής παρενόχλησης για να μην πληγεί το δημόσιο όνομα της εταιρείας.
- Να υπάρξει διευκόλυνση στις διαδικασίες καταγγελίας για σεξουαλική παρενόχληση
- Δημόσια έκθεση ελέγχου για τις περιπτώσεις καταγγελιών σεξουαλικής παρενόχλησης και πως τις διαχειρίστηκε η εταιρεία. Αυτό το αίτημα διατυπώνεται μετά από την κατακραυγή που προκάλεσαν περιπτώσεις υψηλόβαθμων στελεχών που είχαν κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση και αντί να τιμωρηθούν τους προσφέρθηκε πλουσιοπάροχο πακέτο για εθελούσια έξοδο.
- Να δημοσιεύσει η εταιρεία στοιχεία για την διαφορά στις αμοιβές μεταξύ ανδρών και γυναικών και να εφαρμόσει ίση αμοιβή για ίση εργασία ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, καθώς και ίση αμοιβή ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής.
Νέα συνείδηση
Η απεργία αυτή στη Google αναδεικνύει μια σειρά από κοινωνικές τάσεις που έχουν τεράστια σημασία.
Κατ’ αρχήν, δείχνει ότι το #MeToo έχει πάψει να είναι μόνο μια ηλεκτρονική εκστρατεία καταγγελίας, που αφορά κυρίως τον λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ. Αντίθετα, η μάχη ενάντια στο σεξισμό και τις διακρίσεις, μπαίνει δυναμικά στους εργασιακούς χώρους, εκεί όπου ζουν και μάχονται πραγματικοί, καθημερινοί άνθρωποι, εκεί που η καταπίεση και ο σεξισμός είναι άμεσα συνυφασμένα με την καθημερινή μάχη για επιβίωση.
Δείχνει επίσης πως οι εργαζόμενοι ενός χώρου αξιοποιούν την εμπειρία άλλων εργαζομένων που κινητοποιήθηκαν πριν από αυτούς. Έτσι, οι εργαζόμενοι/ες της Google ακολουθούν τα βήματα των συναδέλφων/ισσών τους στα McDonald’s που στις 18 του περασμένου Σεπτέμβρη οργάνωσαν επίσης κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στα μαζικά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας τους.
Τρίτον, δείχνει ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας των πολυεθνικών εταιρειών, οι αγώνες τείνουν να παίρνουν διεθνή διάσταση. Και ότι όταν οι εργαζόμενοι ενωθούν σε διεθνές επίπεδο μπορούν να έχουν τεράστια δύναμη στα χέρια τους. Μόλις πριν λίγους μήνες είχαμε μια αντίστοιχη διεθνική απεργία στην Amazon που έδειξε την δύναμη την εργαζομένων.
Ακόμα, η κινητοποίηση των εργαζομένων για ένα θέμα τροφοδοτεί την κινητοποίηση και για άλλα θέματα. Δεν είναι τυχαίο που πριν μερικούς μήνες είχαμε την διαμαρτυρία των εργαζομένων στη Google και άλλες εταιρείες νέων τεχνολογιών σχετικά με τη χρήση των τεχνολογιών τους σαν μηχανισμούς καταστολής εναντίων των μεταναστών. Οι παρακαταθήκες που αφήνει κάθε αγώνας βάζουν τις βάσεις για τον επόμενο.
Τέλος, ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία είναι ότι εμφανίζονται νέες τάσεις για οργάνωση των εργαζομένων. Σε κλάδους που μέχρι τώρα θεωρούνταν «άγονοι» για συνδικαλισμό, που κυριαρχούσε το κυνήγι της ατομικής καριέρας, βγαίνει αυθόρμητα η διάθεση οργάνωσης για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων. Οι μάχες που δίνονται αυτή τη στιγμή δεν επικεντρώνονται μόνο στις διακρίσεις, όπως πολύ γλαφυρά έχει αποδείξει το κίνημα «15 Now» (για ελάχιστο βασικό μισθό 15$/ανά ώρα). Αυτή την οργάνωση είναι που φοβούνται τα αφεντικά της Google, που θα σπεύσουν φυσικά να κάνουν τα πάντα για να την μπλοκάρουν. Είτε πετώντας μερικά ψίχουλα για να κατευνάσουν τα πνεύματα, είτε απειλώντας τους μπροστάρηδες με απολύσεις. Ο τροχός όμως έχει μπει σε κίνηση, και δεν θα τον σταματήσουν εύκολα!
