Το Σάββατο 30 Ιούνη πάνω από 100.000 εργαζόμενοι κατέβηκαν στο δρόμο ενάντια στον νέο νόμο για 12 ώρες εργασίας την ημέρα στην Αυστρία. Το «Ξεκίνημα» είχε την ευκαιρία να μιλήσει με την συντρόφισσα Ιρέν Μόεζλ, η οποία είναι κοινωνική λειτουργός και εκλεγμένη εκπρόσωπος των εργαζομένων στον Οργανισμό Κοινωνικής Κατοικίας της Βιέννης, σχετικά με την «επόμενη μέρα» αυτής της κινητοποίησης και τα επόμενα βήματα του εργατικού κινήματος ενάντια στον νέο νόμο. Τη συνέντευξη πήρε ο σ. Γιάννος Νικολάου, στα πλαίσια του καλοκαιρινού κάμπινγκ που διοργανώνουν το Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα (SLP) και η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (SAV), αδελφές οργανώσεις του «Ξ» στην Αυστρία και τη Γερμανία αντίστοιχα.
- Ιρέν, μπορείς να μας πεις λίγα λόγια σχετικά με το κλίμα στους εργασιακούς χώρους μετά τις 30 Ιουνίου;
Μετά τη διαδήλωση των 100.000 τα συνδικάτα κάλεσαν συσκέψεις για να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για τις συνέπειες της εφαρμογής του νόμου. Έγιναν συνελεύσεις σε πολλούς εργασιακούς χώρους όπου το κλίμα ήταν πολύ μαχητικό, καθώς η μαζικότητα της κινητοποίησης ανέβασε το ηθικό και έδειξε τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι.
Το βασικό πρόβλημα όμως ήταν ότι σ’ αυτές τις συναντήσεις η ηγεσία των συνδικάτων απλά έκανε ενημέρωση από τα πάνω, χωρίς να δίνει χώρο στη βάση και χωρίς να γίνουν πραγματικές συνελεύσεις έτσι ώστε να συζητηθούν τα αιτήματα και πιθανές επόμενες δράσεις. Δυστυχώς υπάρχει αυτή η κατάσταση στα συνδικάτα, που οφείλεται στον έλεγχο που ασκούν οι Σοσιαλδημοκράτες σ’ αυτά.
Παρ’ όλα αυτά υπήρξαν μερικές συνελεύσεις όπου μαχητικοί συνδικαλιστές προκάλεσαν συζήτηση γύρω από τα αιτήματα. Για παράδειγμα στον δικό μου εργασιακό χώρο η συνέλευση ήταν πολύ ζωντανή, με ψηφοφορία στο τέλος για την απόρριψη του νομοσχεδίου και με αιτήματα για μείωση των ωρών εργασίας, με παράλληλη διατήρηση των μισθών και νέες προσλήψεις. Επίσης υπερψηφίστηκε η πρόταση για απεργιακή κινητοποίηση (ως κάλεσμα προς τα συνδικάτα) απόφαση την οποία κοινοποιήσαμε στην ηγεσία του δικού μας συνδικάτου.
Η ηγεσία των συνδικάτων δεν έχει ανακοινώσει καμία απεργία και το πιο πιθανό είναι να μην το κάνει, παρ’ όλο που δημοσιεύθηκε μια δημοσκόπηση στην οποία το 56% των εργαζομένων δήλωνε ότι θα έπαιρνε μέρος σε απεργιακή κινητοποίηση.
- Ποιες κινήσεις αναμένονται από τα συνδικάτα για την επόμενη περίοδο;
Ακόμα και όταν προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με το συνδικάτο και την ομοσπονδία για το πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας, δεν πήραμε καμία απάντηση. Το μόνο που έχει οργανωθεί είναι μια συμβολική δράση στις αρχές Σεπτέμβρη (τότε ξεκινάει η εφαρμογή του νόμου για το 12ωρο) κατά τις εργάσιμες ώρες και χωρίς απεργία! Δηλαδή όσοι εργάζονται δεν θα μπορούν να συμμετέχουν!
Η ηγεσία των συνδικάτων ρίχνει τώρα όλη την έμφαση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις που ξεκινούν το Σεπτέμβρη. Στην Αυστρία περίπου το 95% των εργαζομένων καλύπτονται από τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, οπότε θα είναι μια σημαντική μάχη.
Το βασικό «διαπραγματευτικό χαρτί» και αίτημα των συνδικάτων στις διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες είναι το εξής: εάν θέλουν οι εργοδότες να εφαρμόσουν το 12ωρο, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουν σε 4 ημέρες εργασίας τη βδομάδα. Αυτό είναι πολύ αδύναμο ως διαπραγματευτικό χαρτί και εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους. Ένα λόγος, και πολύ σημαντικός, είναι ότι δεν συμπληρώνεται από το αίτημα για να μην υπάρχουν μειώσεις στους μισθούς. Αν οι εργοδότες συμφωνήσουν σε 12ωρο-4ήμερο, τότε πολύ πιθανόν να απαιτήσουν προσαρμογή των μισθών κατ’ αναλογία του 12ωρου-5ήμερου. Τα συνδικάτα δεν λένε κουβέντα για αυτήν την πιθανότητα.
- Ποιες είναι οι προτάσεις του SLP για τη συνέχιση του αγώνα;
Η βασική μας επιδίωξη είναι να συνεχιστεί ο αγώνας ενάντια στον νόμο, σε όλα τα επίπεδα. Για παράδειγμα, ως εκλεγμένοι συνδικαλιστές, θα πάρουμε μέρος στις συσκέψεις των συνδικάτων έτσι ώστε να προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε την ομάδα διαπραγμάτευσης για να μη δεχτούν την καθιέρωση του 12ωρου, αν και δεν έχουμε πολλές ελπίδες ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Οπότε ταυτόχρονα σχεδιάζουμε να οργανώσουμε μαζική κινητοποίηση απ’ έξω που να πιέζει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Επίσης, ένα αποφασιστικό βήμα για το συντονισμό του αγώνα είναι η δημιουργία ενός δικτύου μαχητικών συνδικαλιστών βάσης και εργαζομένων. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο έτσι ώστε κατ’ αρχήν να υπάρχει απ’ ευθείας οριζόντια ενημέρωση από τους εργατικούς χώρους και επίσης να υπάρχει κοινή πίεση και αιτήματα προς τα συνδικάτα.
Έχουμε ήδη πάρει την πρωτοβουλία για το χτίσιμο αυτού του δικτύου, η οποία ονομάζεται «Ξυπνήστε τα Συνδικάτα» και η πρώτη δράση θα γίνει στις 18 Σεπτέμβρη, με συγκέντρωση έξω από τη σύσκεψη της ομάδας διαπραγμάτευσης των συνδικάτων.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω ότι η κυβέρνηση έχει κάνει μια σειρά επιθέσεις και σε άλλους τομείς, όπως η Εκπαίδευση, η Υγεία, η Κοινωνική Ασφάλιση ενώ παράλληλα έχει αυξήσει τις δαπάνες για την αστυνομία. Οπότε η κριτική και η πίεσή μας προς τα συνδικάτα έχει να κάνει και με την ενσωμάτωση αυτών των αιτημάτων στο πρόγραμμα διεκδικήσεων, καθώς και με την ανάγκη για κοινές κινητοποιήσεις των εργαζομένων με τη νεολαία.
