Της Μαριάνθης Κυπρίδου, μέλους του συμβουλίου της Δημοτικής Κοινότητας Βόλου
Η Νταμούχαρη είναι μια από τις πιο όμορφες παραλίες του Ανατολικού Πηλίου στην πλευρά του Αιγαίου. Ντόπιοι και τουρίστες από την Ελλάδα και το εξωτερικό την επισκέπτονται όλο το χρόνο, για να απολαύσουν τα καθαρά της νερά και το φυσικό κάλλος της.
***
Πάνω στην παραλία και μέσα στον φυσικό βράχο χτίστηκε το 2014 ένα πέτρινο οίκημα – ξενοδοχείο, ονόματι Damma Mia – Beach House in Pelion. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι πως γίνεται και γιατί δόθηκε άδεια να χτιστεί ξενοδοχείο πάνω στον αιγιαλό; Επιπλέον, φέτος, ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου πήρε άδεια για να τοποθετήσει ξαπλώστρες με ομπρέλες πάνω στην παραλία. Όπως διαφημίζει στο site του, το ξενοδοχείο βρίσκεται ακριβώς πάνω στην παραλία, κάτω από το ενετικό κάστρο της περιοχής. Επίσης, στο site μπορούμε να δούμε τις τιμές, οι οποίες ξεκινάνε από 250 ευρώ η βραδιά το μήνα Μάιο και τον Αύγουστο φτάνουν τα 490 ευρώ!
***
Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Πως η Κτηματική Υπηρεσία Δημοσίου έδωσε την άδεια για τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες από τη στιγμή που υπάρχει ήδη ψηφισμένη και εφαρμοσμένη κανονιστική απόφαση του Δήμου Ζαγοράς – Μουρεσίου που δεν επιτρέπει την τοποθέτηση πάνω στην παραλία τέτοιου εξοπλισμού; Κάτοικοι και παραθεριστές μάζεψαν 200 υπογραφές για να καταγγείλουν το γεγονός στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Ζαγοράς. Επίσης, καταγγέλθηκε η τοποθέτηση προβολέων και καμερών παρακολούθησης όλης της παραλίας από τον ιδιώτη.
***
Εδώ προκύπτει ένα τρίτο ερώτημα: Φαίνεται ότι στην Ελλάδα στο όνομα των Μνημονίων είναι εύκολο να πάρει κανείς άδειες για οτιδήποτε, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις που έχει αυτό για το περιβάλλον, στο όνομα της «ανάπτυξης». Αυτό συμβαίνει με την άδεια της ΑΓΕΤ-Lafarge στο Βόλο να καίει σκουπίδια, όμως η δημόσια υγεία και το περιβάλλον πλήττονται θανάσιμα. Αυτό συμβαίνει με τις άδειες για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, αυτό συμβαίνει με τα κτίσματα που «νομιμοποιήθηκαν» στο Μάτι Αττικής, είδαμε όμως πόσοι άνθρωποι χάθηκαν τραγικά και άδικα λόγω της αδυναμίας πρόσβασης τον αιγιαλό. Ως πολίτες λοιπόν, πρέπει να αποδεχόμαστε την αδικία επειδή «πήρε άδεια»;
***
Και από εδώ προκύπτει κι ένα τέταρτο ερώτημα: Τελικά για ποιον προνοεί η πολιτεία; Από τη μια, η Κτηματική Υπηρεσία δίνει άδεια στον εν λόγω ιδιώτη να εξαπλωθεί κι άλλο σε μια δημόσια παραλία. Και αυτός κερδίζει από 250 μέχρι και 500 ευρώ τη μέρα από αυτή την εκμετάλλευση. Από την άλλη, πριν από μια βδομάδα η αστυνομία πήγε στο Χορευτό (στην παραλία Παρίσαινα που γίνεται εδώ και χρόνια ελεύθερο κάμπινγκ) και έβγαλε τον κόσμο από τις σκηνές του και τους έκανε μηνύσεις.
Η διαφορετική αντιμετώπιση βγάζει μάτι. Και προφανώς έχει να κάνει με την αποκόμιση κέρδους. Στην περίπτωση του ελεύθερου κάμπινγκ οι πολίτες μπορούν να κάνουν φτηνές διακοπές, αλλά το κράτος δεν κερδίζει τίποτα από αυτό. Στην περίπτωση της Νταμούχαρης το κράτος αποκομίζει ένα μίσθωμα, που θα πάει μάλλον για την αποπληρωμή του χρέους.
***
Το θέμα της Νταμούχαρης πέρασε από το Δημοτικό συμβούλιο της Ζαγοράς μετά από αίτημα των κατοίκων, όπου πήρε αρνητική θέση για την τοποθέτηση ομπρελών. Το θέμα δε θα μείνει έτσι, καθώς οι κάτοικοι σκοπεύουν να προχωρήσουν στη δημιουργία συλλόγου προστασίας της περιοχής.
Ευχόμαστε οι κάτοικοι να συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται, να γίνει περισσότερο γνωστό το ζήτημα και όλοι να στηρίξουμε την προσπάθεια να μην καταπατάται η φύση, σε όποιο μέρος της Ελλάδας και του πλανήτη. Διαφορετικά, αυτό που θα βιώνουμε στο εξής θα είναι οι τραγικές συνέπειες από πυρκαγιές, πλημμύρες και καύσωνες, με κόστος στη φύση και στις ανθρώπινες ζωές. Αυτό θέλουμε;
