Ρεπορτάζ του «Ξ» Πατησίων
Την Τετάρτη 6 Ιούνη το «Π – χώρος κινημάτων, αλληλεγγύης & πολιτισμού» οργάνωσε εκδήλωση-συζήτηση με αφορμή τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Μάη του ’68.
Ομιλητές της συζήτησης ήταν ο Σεραφείμ Σεφεριάδης (Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο) και ο Παναγιώτης Σωτήρης (Δημοσιογράφος). Τον συντονισμό εκ μέρους του «π» έκανε ο Δικαίος Ψυκάκος.
Παρά τη ζέστη που επικρατούσε, περίπου 20 άτομα παρακολούθησαν μια ζωντανή συζήτηση που κράτησε σχεδόν 2 ώρες.
Ο Σ. Σεφεριάδης, ξεκίνησε θέτοντας τρεις άξονες της σύγχυσης που καλλιεργεί το σύστημα, και στη συνέχεια προσπάθησε να τους αποδομήσει.
Ο πρώτος άξονας έχει να κάνει με την άποψη ότι ο Μάης του ’68 ήταν ένα νεολαιίστικο ξέσπασμα. Κάτι που ισχύει μέχρι ένα βαθμό, καθώς ξεκίνησε από τους φοιτητές, όμως ήταν η μαζική κίνηση των εργαζομένων και η μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία -που εμπεριείχε πολιτικά κίνητρα- που έκανε τον Μάη τόσο ξεχωριστό.
Στάθηκε χαρακτηριστικά στο γεγονός πως στην κορύφωση των κινητοποιήσεων οι εργάτες απορρίπτουν τις προτάσεις που τους έδιναν 35% αύξηση του κατώτατου μισθού και 10% αύξηση στον μέσο μισθό. Και ο λόγος της απόρριψης ήταν επειδή οι εργάτες δεν ήθελαν απλά ένα καλύτερο σύστημα, αλλά ένα άλλο σύστημα.
Ο δεύτερος άξονας, καταπιάστηκε με την αντίληψη ότι όλα αυτά είναι ουτοπικά. Κάτι τέτοιο δεν συμφωνεί με τα γεγονότα, καθώς οι εργάτες ήδη είχαν συγκροτήσει επιτροπές καταλήψεων εργοστασίων και σε κάποιες πόλεις αποτελούσαν την πραγματική εξουσία. Το μόνο που έλειπε ήταν ένας σοβαρός επαναστατικός φορέας που θα συντόνιζε αυτές τις επιτροπές και θα τις συγκροτούσε. Κάτι που το ΚΚ Γαλλίας δεν ήθελε και δεν μπορούσε να κάνει.
Τελευταίος άξονας, ήταν ότι ο Μάης δημιουργεί μόνο ερωτήματα και δεν μπορεί να εξάγει συμπεράσματα. Αντιθέτως όμως, αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της επαναστατικής αριστεράς. Να μελετά την ιστορική εμπειρία και να κάνει αυτή τη γνώση κτήμα της κοινωνίας.
***
Στη συνέχεια ο Π. Σωτήρης, πήρε το λόγο και ανάλυσε γιατί ο Μάης ήταν ένα κορυφαίο γεγονός και τι τον πυροδότησε.
Την περίοδο εκείνη υπήρχε κρίση της αποικιοκρατίας καθώς και έντονη αμφισβήτηση της Αμερικανικής ηγεμονίας (πχ Βιετνάμ). Ταυτόχρονα εστίες εξέγερσης ξεπηδούσαν στην Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ, στην Ιταλία και αλλού, ενώ η δεκαετία του ’60 ήταν η δεκαετία της κρίσης του μοντέλου διαχείρισης της παραγωγής.
Το νεολαιίστικο κίνημα έπαιξε ένα καθοριστικό ρόλο, καθώς άρχιζε να ριζοσπαστικοποιείται και να περνάει από μια φάση βαθιάς πολιτικοποίησης. Επίσης άρχισε να συνδέεται με το εργατικό κίνημα αλλά οι φοιτητές έβγαιναν και πιο μαχητικά αμφισβητώντας συνολικά το σύστημα.
Όλα αυτά δημιούργησαν μια δυναμική που έβαζαν αιτήματα επαναστατικής αλλαγής, αλλά δεν συνδυαζόταν με ένα πολιτικό ρήγμα.
Τέλος, μίλησε για τα όρια της ρεφορμιστικής αριστεράς. Μια αριστερά αποικιοποιημένη από την καπιταλιστική λογική παρά την εργατική και προλεταριακή της κουλτούρα, δεν κατάφερε να ορίσει τον επαναστατικό δρόμο. Και τελικά η ήττα αυτών των κινημάτων οδήγησε στην προδοσία και την ενσωμάτωση της ρεφορμιστικής αριστεράς.
***
Μετά τις εισηγήσεις ακολούθησε μια πλούσια συζήτηση. Το σημείο που μπήκε από πολλούς ομιλητές ήταν ότι τα γεγονότα του Μάη είναι μια καλή αφορμή για μελέτη, που πρέπει να οδηγήσει σε συμπεράσματα για να μην υποπέσουμε ξανά στα ίδια λάθη του παρελθόντος.
