«Κύριοι, καλώς ήρθατε στο Fight Club: πρώτος κανόνας του Fight Club είναι ότι δεν μιλάς ποτέ γι’ αυτό. Δεύτερος κανόνας του Fight Club είναι ότι δεν μιλάς ποτέ γι’ αυτό».
Κάπως έτσι άρχιζε η φερώνυμη αμερικανική ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ. Οι πρωταγωνιστές της ήταν μέλη μιας ιδιότυπης λέσχης που ζητούσε από τους πιστούς της απόλυτη μυστικότητα για τη δράση της. Τα μέλη του Fight Club πάλευαν μέχρι θανάτου για να βγουν από τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα. Οι σκηνές της ταινίας ήταν εξαιρετικά βίαιες και οι πρωταγωνιστές πρέπει να υπέφεραν αρκετά στα γυρίσματα. Ήξεραν όμως ότι το καλοπληρωμένο μαρτύριό τους κάποτε θα τελείωνε…
Τα Fight Club που λειτουργούν στην Aλμα Ατα, την πρώην πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη του Καζακστάν, δεν διαθέτουν την κινηματογραφική «γοητεία της φθοράς». Γιατί είναι αληθινά.
Ισχύει και εδώ ο νόμος της σιωπής. Μόνο που όσοι συμμετέχουν στους αγώνες είναι αθλητές, ακόμη και πρωταθλητές πολεμικών τεχνών. Είναι νέοι, δυνατοί και πάμφτωχοι. Παλεύουν μέχρι θανάτου για να κερδίσουν χρήματα. Πολλά χρήματα. Από 1.000 μέχρι 3.000 δολάρια, αν ο αγώνας είναι νικηφόρος και εντυπωσιακός. Αν δεν καταφέρουν να ανάψουν τα αίματα του κοινού θα πρέπει να αποσυρθούν με 300 – 500 δολάρια στην τσέπη. Δεν έχουν δικαίωμα να απογοητεύσουν τους θεατές που φτάνουν να στοιχηματίζουν παράνομα σε αυτήν την ασιατική ρωμαϊκή αρένα μέχρι και 20.000 δολάρια για τον νικητή. Λίγο ενδιαφέρει αν ο αθλητής πεθάνει στο ρινγκ. Ο αγώνας είναι χωρίς κανόνες, χωρίς διαιτητή και μέχρις εσχάτων.
Το ξέρουν όλοι όσοι παίρνουν μέρος. Συνήθως το ξέρουν και οι αρχές που κάνουν τα στραβά μάτια και έχουν μερίδιο στα κέρδη».
Το πιο πάνω είναι απόσπασμα από άρθρο της Μαρίλιας Παπαθανασίου, στην Καθημερινή, Πέμπτη 26 Ιούνη 2003, με τίτλο «Fight club με Kαζάκους πεχλιβάνηδες»….
Χρειάζονται μήπως σχόλια;
Αν εξαιρέσουμε μία δράκα ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όπου η δύναμη του εργατικού κινήματος και οι δημοκρατικές παραδόσεις που κατάκτησε μέσα από τους αγώνες του, ασκούν κάποιου είδους έλεγχο, περιορίζουν ως ένα βαθμό την ασυδοσία του καπιταλισμού, στον υπόλοιπο πλανήτη, και μιλάμε για τη συντριπτική πλειοψηφία του, βασιλεύει η βαρβαρότητα, βαρβαρότητα χωρίς εισαγωγικά, βαρβαρότητα ωμή και πλήρης.
