Διασκευή άρθρου της Λειλά Μεσαουντί
«Επαναστατική Αριστερά» (CWI, αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Γαλλία)
Τις τελευταίες μέρες, οι κινητοποιήσεις εργαζομένων και φοιτητών στη Γαλλία, με αιχμή του δόρατος την απεργία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων, παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις της 22ης Μάρτη, το κίνημα ενάντια στη νέα αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης Μακρόν κλιμακώνεται. Οι σιδηρόδρομοι βρίσκονται σε διαρκή απεργιακό αναβρασμό εδώ και ένα μήνα περίπου, ενώ διαρκείς είναι και οι κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια, με τη νεολαία να παίζει ενεργό ρόλο στο κίνημα. Παράλληλα κλιμακώνεται και η καταστολή ιδιαίτερα ενάντια στη νεολαία. Την Παρασκευή 20/4, η αστυνομία διέλυσε την κατάληψη του πανεπιστημίου Paris 1 μέσα σε ένα σκηνικό βίας και αυταρχισμού.
Τα μέτρα
Η κυβέρνηση Μακρόν προωθεί νέα αντεργατικά μέτρα, με βάση τα οποία διευκολύνονται οι απολύσεις, ενισχύεται η εργασιακή επισφάλεια, ιδιωτικοποιούνται οι σιδηρόδρομοι και παίρνονται πίσω μια σειρά από τα εργασιακά δικαιώματα των σιδηροδρομικών υπαλλήλων, δυσχεραίνεται η πρόσβαση στα πανεπιστήμια και την ίδια ώρα περικόπτονται οι δημόσιες δαπάνες, οι κοινωνικές παροχές, ενώ επιβάλλεται νέος φόρος για τους συνταξιούχους.
Πρόκειται για μια συνολική επίθεση στη γαλλική κοινωνία, από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους μέχρι τους φοιτητές. Μια επίθεση που ξεκίνησε ήδη από την εκλογή του Μακρόν, περίπου ένα χρόνο πριν, και κλιμακώνεται σήμερα.
Μια μάχη τεράστιας σημασίας
Η κυβέρνηση Μακρόν προσπαθεί με κάθε μέσο να ανακόψει την αντίσταση, με βασικό άμεσο στόχο την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων, που αυτή τη στιγμή είναι δημόσια επιχείρηση. Στην προσπάθειά της να ολοκληρώσει τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης, προσπαθεί αφενός να καταργήσει το νόμο για τα εργασιακά δικαιώματα των σιδηροδρομικών υπαλλήλων και αφετέρου να λύσει το θέμα του χρέους της επιχείρησης. Αυτός είναι ο λόγος της επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και έχει φέρει την κυβέρνηση αντιμέτωπη με μια από τις πιο ισχυρές οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης στη χώρα.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση προωθεί νόμο που περιορίζει την πρόσβαση στα πανεπιστήμια, ένα μέτρο που αναμένεται να αρχίσει από την ερχόμενη ακαδημαϊκή χρονιά. Το 1986, πριν από 32 χρόνια, μια άλλη δεξιά κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει κάτι αντίστοιχο, χτυπώντας τους φοιτητές, τους νοσηλευτές και τους σιδηροδρομικούς. Το 1995, ο τότε πρωθυπουργός Αλέν Ζιπέ προσπάθησε επίσης να περάσει αντίστοιχα μέτρα, μαζί μάλιστα με μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό.
Μέχρι σήμερα, σε κάθε απόπειρά τους να ακουμπήσουν τους παραπάνω κλάδους, οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους ηττήθηκαν. Ως εκ τούτου, η σημερινή μάχη είναι τεράστιας σημασίας για το μέλλον, αφού μια νίκη των σιδηροδρομικών υπαλλήλων θα είναι μια συνολική νίκη της εργατικής τάξης.
Μέσα στο επόμενο διάστημα, η κυβέρνηση έχει στόχο να κάμψει την αντίσταση μιας σειράς κλάδων. Από την πλευρά των σιδηροδρομικών, το σχέδιο είναι δύο ημέρες απεργίας τη βδομάδα από τον Απρίλη μέχρι τον Ιούνη. Μια σειρά νοσοκομεία και ταχυδρομικές υπηρεσίες βρίσκονται επίσης σε απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ παράλληλα βρίσκονται σε εξέλιξη οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, με αποχές και καταλήψεις. Πρόκειται για μια κατάσταση που κάνει την κυβέρνηση να περπατάει σε τεντωμένο σκοινί.
Μια κυβέρνηση χωρίς κοινωνική υποστήριξη
Κάθε μέρα που περνά, το πραγματικό πρόσωπο της κυβέρνησης Μακρόν αποκαλύπτεται σε όλο και πλατύτερα στρώματα της κοινωνίας. Έρευνες των τελευταίων εβδομάδων δείχνουν ότι χάνει διαρκώς υποστήριξη, ενώ μια πρόσφατη δημοσκόπηση σχετικά με συνέντευξη που έδωσε ο Μακρόν, το 52% απάντησε ότι δεν πείστηκε από το Γάλλο πρόεδρο. Από την άλλη μεριά, μέσα σε ένα μόλις μήνα, οι εκκλήσεις για οικονομική ενίσχυση του αγώνα των σιδηροδρομικών έχουν αποφέρει 700.000 ευρώ!
Όσο ο Μακρόν χάνει έδαφος, τόσο καταφεύγει στην καταστολή ενάντια στους αγώνες που αναπτύσσονται, είτε πρόκειται για τις απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε τις φοιτητικές καταλήψεις, είτε για μεμονωμένους συνδικαλιστές ή περιβαλλοντικούς ακτιβιστές, τους οποίους η κυβέρνηση σέρνει στα δικαστήρια. Σε μια σειρά περιπτώσεις, φοιτητικές κινητοποιήσεις δέχτηκαν επιθέσεις από ακροδεξιά στοιχεία, με χαρακτηριστική περίπτωση τα όσα έγιναν στο πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, όπου μια ακροδεξιά ομάδα επιτέθηκε στους καταληψίες φοιτητές.
Ο Μάης του 2018 θα είναι σίγουρα ένας μήνας απεργιών και αγώνων σε ολόκληρη τη χώρα. Η ένταση αυξάνεται, αλλά προκειμένου να νικήσουν οι εργατικοί και νεολαιίστικοι αγώνες απαιτείται κλιμάκωση, συντονισμός και πλατιά απεύθυνση στην κοινωνία.
Μαζικοί αγώνες ενάντια στα σχέδια Μακρόν
Η ανάγκη για μαζικούς αγώνες ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης Μακρόν είναι κατανοητή από χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους. Την ίδια ώρα όμως, δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο μάχης, ούτε και ουσιαστικός διάλογος, με προτάσεις ως προς τα βήματα που χρειάζεται να γίνουν.
Οι συνελεύσεις των σιδηροδρομικών υπαλλήλων θα αποτελέσουν τον παράγοντα κλειδί για την κλιμάκωση του αγώνα και το ξεπέρασμα των διασπάσεων που κυριαρχούν στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος. Και στο χώρο των φοιτητών όμως, αν και οι καταλήψεις δεν έχουν πάρει ακόμα μεγάλη έκταση και μαζικότητα, οι συνελεύσεις που πραγματοποιούνται αγκαλιάζουν όλο και περισσότερους φοιτητές, που καταλαβαίνουν την ανάγκη διεύρυνσης του αγώνα.
Η πρωτομαγιά, αλλά και η 5η του Μάη, θα είναι μέρες ενωτικών διαδηλώσεων στο Παρίσι. Αυτό που απαιτείται προκειμένου να είναι μαζικές και αποτελεσματικές οι κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος, είναι ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και η εμφατική προσπάθεια να κινητοποιηθούν πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Η «Επαναστατική Αριστερά» (αδερφή οργάνωση του Ξ στη Γαλλία) έχει αφιερώσει τις δυνάμεις της σε αυτή την προσπάθεια, στους εργατικούς χώρους, τα πανεπιστήμια, τους δρόμους, παλεύοντας να χτιστεί ένα μαζικό κίνημα που θα βάλει φρένο στις αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης.
