Της σύνταξης
Όταν ο Μπους τον περασμένο Μάιο, ανακήρυσσε το τέλος του πολέμου στο Ιράκ και τη νίκη των ΗΠΑ, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί το διεθνές σκηνικό 1 χρόνο μετά. Επίθεση αυτοκτονίας στις 11/3 στη Μαδρίτη και ανατροπή του Αθνάρ. Πολιτική κρίση και διάσπαση στο κόμμα του ετέρου μέλους της «συμμαχίας των πρόθυμων» Πολωνού πρωθυπουργού Λ.Μίλερ.
Δήλωση του νυν προέδρου της ΕΕ και ηγετικού στελέχους της κεντροαριστεράς στην Ιταλία Ρ.Πρόντι ότι «αν νικήσει στις εκλογές θα αποσύρει τα ιταλικά στρατεύματα από το Ιράκ». Δολοφονία του ηγέτη της ΧΑΜΑΣ Α.Γιασίντ και δημιουργία απρόβλεπτων καταστάσεων σε όλη τη Μ.Ανατολή. Αναζωπύρωση της έντασης στο Κόσσοβο. Πολεμικές συγκρούσεις στα σύνορα Αφγανιστάν-Πακιστάν & εμφύλιος μεταξύ φυλάρχων στο εσωτερικό του Αφγανιστάν. Πολιτική αστάθεια σε Ν.Κορέα, Ταϊβάν, Φιλιππίνες, Μαλαισία. Συγκρούσεις και απόπειρες πραξικοπημάτων σε Νιγηρία, Γουινέα, Ζιμπάμπουε στην Αφρική. Εκρηκτική κατάσταση & εξεγέρσεις στη Λ.Αμερική.Ενίσχυση των αντιπολεμικών φωνών και πτώση της δημοτικότητας Μπους στις ΗΠΑ.
Στο Ιράκ επικρατεί χάος. 570 νεκροί μέχρι στιγμής, χιλιάδες τραυματίες, δεκάδες αυτόχειρες αμερικανοί στρατιώτες. Το σχέδιο για την ανάληψη της εξουσίας στις 30 Ιούνη από ιρακινή κυβέρνηση-ανδρείκελο των αμερικάνων που θα αποκαταστήσει την τάξη, φαντάζει όλο και πιο δύσκολα εφαρμόσιμο εν μέσω θρησκευτικών και εθνικών αντιθέσεων, ανόδου του αντιαμερικανισμού διεθνώς και εμφάνισης μέσα στο μωσαϊκό της ιρακινής αντίστασης των πρώτων διαδηλώσεων και απεργιών από εργαζόμενους και άνεργους στις μεγάλες πόλεις του Ιράκ.
Η απρόσμενη ήττα του Λαϊκού Κόμματος του Αθνάρ και του διαδόχου του Ραχόι δεν ήρθε από τον Θαπατέρο αλλά από τα 12 εκατομμύρια Ισπανούς που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις μετά το χτύπημα και που μέσα σε 2 μέρες μετέτρεψαν τη γενική οργή κατά της τρομοκρατίας σε αντικυβερνητική και αντιπολεμική ψήφο. (άρθρο για τις εκλογές στην Ισπανία στην σελ. 10)
"Μα είναι αντιιμπεριαλιστής ο Θαπατέρο;" θα αναρωτηθούν εύλογα πολλοί. Ασφαλώς όχι. Ο τέως σύντροφος του νυν γραμματέα του ΝΑΤΟ, Χ. Σολάνα, και πολιτικό τέκνο του Φ. Γκονζάλες στο πλήρως υποταγμένο στο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισπανίας, έχει τόση σχέση με τον αντιιμπεριαλισμό όση και ο Χριστόδουλος με τον αντιδικτατορικό αγώνα. Ηταν η ορμή του κινήματος που τον ανάγκασε να πει ότι θα αποσύρει τα ισπανικά στρατεύματα από το Ιράκ, αφήνοντας το παραθυράκι της αναίρεσης αν αναλάβει την διοίκηση του Ιράκ ο ΟΗΕ και τριπλασιάζοντας ταυτόχρονα τους Ισπανούς στρατιώτες στην δύναμη κατοχής του Αφγανιστάν.
Η έλλειψη μιας μαζικής και πειστικής εναλλακτικής λύσης από τα αριστερά, έκανε το ΣΚ τη μόνη εφικτή λύση για την ανατροπή του Αθνάρ στο εκλογικό πεδίο. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ισπανία αλλά και διεθνώς. Στην Πολωνία το κυβερνητικό σοσιαλδημοκρατικό SLD που κέρδισε τις εκλογές του 2001 με 42%, είδε την δημοτικότητά του τον φετινό Μάρτιο να πέφτει στο 9% !
Η δικομματική εναλλαγή κομμάτων που είναι πιστά στην οικονομία της αγοράς και στα κελεύσματα του αμερικάνικου και του ευρωπαικού ιμπεριαλισμού δεν είναι αποτέλεσμα του μαζοχισμού των μαζών, ούτε της παντοκρατορίας των ΜΜΕ, όπως θέλουν να μας πείσουν οι ηγεσίες των παραδοσιακών κομμάτων της αριστεράς.
Όταν η Ενωμένη Αριστερά στην Ισπανία, το ΚΚ στη Γαλλία, το PDS στη Γερμανία, η Επανίδρυση στην Ιταλία, ο ΣΥΝ στην Ελλάδα, που αποτελούν τα συστατικά μέρη του Ευρωπαικού Κόμματος της Αριστεράς συνεργάζονται σε τοπικό, περιφερειακό ή κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο με τους σοσιαλδημοκράτες, υποστηρίζουν την ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική ΕΕ σαν αντίβαρο στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές ΗΠΑ, πως να πείσουν ότι παλεύουν για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας;
Από την άλλη η ηγεσία του ΚΚΕ που θεωρεί "σοσιαλιστική" την πρώην ΕΣΣΔ, την Στάζι, την σημερινή Β.Κορέα και το Βιετνάμ, υποστηρίζει άκριτα τον Μιλόσεβιτς, τον Κάρατζιτς και δεν λέει κουβέντα ενάντια στην ΧΑΜΑΣ, πως να πείσει τα εκατομμύρια των ανθρώπων που υπέφεραν και υποφέρουν από αυτά τα καθεστώτα και να ελκύσει τη νέα γενιά;
Η ελπίδα αλλά και οι διεργασίες για μια νέα αριστερά κυοφορούνται στους δρόμους που διάνυσε πέρυσι και φέτος το αντιπολεμικό κίνημα. Στις μεγάλες απεργίες που έγιναν και θα γίνουν σε ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία κτλ. Στα δισεκατομμύρια που μισούν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό διεθνώς και στο 52% των ευρωπαίων πολιτών που δεν συμφωνούν ότι "η ΕΕ είναι κάτι καλό" στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο του Δεκεμβρίου του 2003. Μέσα από επίπονους και ενίοτε αντιφατικούς δρόμους οι συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων θα αναζητήσουν στον επαναστατικό μαρξισμό και τις σοσιαλιστικές ιδέες την απάντηση στη βαρβαρότητα που γεννά ο καπιταλισμός.
