Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 464, 30 Νοέμβρη – 14 Δεκέμβρη, που κυκλοφορεί
Ο κόσμος μοιάζει όλο και περισσότερο με μια βάρκα που μπάζει από παντού. Παρά τα στοιχεία που δείχνουν ότι σε παγκόσμιο επίπεδο στην οικονομία υπάρχουν θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, αυτοί είναι πολύ χαμηλοί και δεν μπορούν να λύσουν κανένα από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Σαν αποτέλεσμα, σε πολιτικό επίπεδο, οι καπιταλιστές έχουν να αντιμετωπίσουν διαρκείς πονοκεφάλους:
- Η ΕΕ βαδίζει από κρίση σε κρίση, με συχνότητα σχεδόν μια κάθε 6μηνο. Μετά την Ελλάδα ήρθε η κρίση με το προσφυγικό, μετά το Brexit, η Καταλονία, και τώρα η πολιτική κρίση στη Γερμανία υποτίθεται τον πυλώνα σταθερότητας της Ευρώπης.
- Οι ΗΠΑ (η υποτίθεται ηγετική δύναμη του δυτικού κόσμου!) έχουν τον πιο αλλοπρόσαλλο πρόεδρο της ιστορίας τους, που προκαλεί μια σοβαρή αναταραχή σε τακτική βάση, είτε στο εσωτερικό μέτωπο με την προσπάθεια του να καταργήσει τη μεταρρύθμιση για την Υγεία του Ομπάμα και να επιβάλλει περιορισμούς στην είσοδο μεταναστών, είτε στο εξωτερικό καυγαδίζοντας με ηγέτες άλλων χωρών.
- Στην Κίνα, παρά τη βιτρίνα του «ισχυρού δικτάτορα» ο ηγέτης του ΚΚΚ Ξι Τζινπίνγκ έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια της οικονομίας και της κοινωνίας.
Την ώρα βέβαια που οι άρχουσες τάξεις έχουν διαρκείς πονοκεφάλους για το πως θα σώσουν το σύστημα τους, οι απλοί άνθρωποι ζουν τον εφιάλτη της κρίσης του συστήματος. Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι στη Λιβύη πωλούνται άνθρωποι σαν σκλάβοι για 800$… πιο φτηνά και από ένα μηχανάκι.
Αντεργατική και αλλοπρόσαλλη πολιτική
Στην Ελλάδα βέβαια, ζούμε την αλλοπρόσαλλη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να μας παρουσιάσει σαν… «αριστερή» την πολιτική που πουλάει όπλα στη Σαουδική Αραβία και συμφωνεί με τους «Θεσμούς» αντεργατικά νομοσχέδια και πλειστηριασμούς λαϊκής περιουσίας. Προσπαθεί δε να… ξεπλύνει όλα αυτά με το «Κοινωνικό Μέρισμα»…
- Με τους «Θεσμούς» έχουν συμφωνηθεί (σύμφωνα με τον καθημερινό τύπο) οι αλλαγές στο νόμο για την κήρυξη των απεργιών. Μέχρι τώρα απεργία μπορούσε να κηρυχθεί όταν ψήφιζε υπέρ η πλειοψηφία των εργαζομένων ενός σωματείου που έπαιρνε μέρος στη σχετική συνέλευση. Από εδώ και στο εξής θα χρειάζεται η ψήφος του 50%+1 όλων των μελών του σωματείου. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούν οι εργοδότες (απειλώντας, εκβιάζοντας ή με κάποια «ανταλλάγματα») να εμποδίζουν την κήρυξη απεργιών.
- Γίνεται αυτές τις μέρες προσπάθεια να υπάρξει απεμπλοκή στο θέμα των πλειστηριασμών, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι των 40.000 πλειστηριασμών τον χρόνο για την επόμενη 3ετία (www.naftemporiki.gr, 29.11.17). Με αυτό τον τρόπο υποτίθεται θα «σωθούν» οι τράπεζες από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια (για άλλη μια φορά, αφού τις «σώζουμε» κάθε τρεις και δυο). Παράπλευρη απώλεια ότι θα χάσει κάποιος κόσμος το σπίτι του…
- Μετά την αποκάλυψη της πώλησης πολεμικού υλικού στην Σαουδική Αραβία προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο στην Υεμένη, η κυβέρνηση φαίνεται ότι κάνει πίσω και μπορεί να ακυρώσει τη συμφωνία. Η συζήτηση στη βουλή βέβαια μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ ήταν μνημείο απανθρωπιάς, μια και αντί να συζητιέται το ότι σαν χώρα βοηθάμε σε έναν άδικο πόλεμο, με χιλιάδες νεκρούς και αμέτρητα θύματα επιδημίας χολέρας, η συζήτηση είχε να κάνει με τον αν ο μεσάζοντας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καλύτερος από αυτόν της ΝΔ…
Κατάπτωση και αντίσταση
Βλέπουμε μια διαρκή διαστρέβλωση ακόμα και βασικών αξιών. Και εδώ δεν μιλάμε για τους αμετανόητους νεοφιλελεύθερους όπως ο Άδωνης ή η Μιράντα Ξαφά (της «Δράσης»), που δήλωσε πρόσφατα…
«Δεν είναι δυνατόν οι συνταξιούχοι να τρώνε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα»…
Μιλάμε για τους υποτίθεται αριστερούς. Που λένε
«τι να κάνουμε, αφού γίνεται ο πόλεμος στην Υεμένη, αν δεν τους πουλήσουμε εμείς τα όπλα θα τους τα πουλήσουν άλλοι»
ή
«τι να κάνουμε, αφού δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, ας εφαρμόσουμε εμείς την λιτότητα αντί οι δεξιοί», κοκ.
Με αυτό τον τρόπο όμως, θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν και τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Σε ένα κόσμο που βρίσκεται σε κατάπτωση, η μόνη ελπίδα είναι οι αγώνες μας. Πιο πρόσφατα, στις 25 Νοέμβρη, τη μέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών χιλιάδες διαδήλωσαν σε όλο τον κόσμο. Από τη Χιλή μέχρι την Τουρκία, και από τη Σουηδία μέχρι το Περού, γυναίκες και άντρες πήραν θέση ενάντια στο σεξισμό και υπέρ των ίσων δικαιωμάτων.
Γύρω από τους αγώνες των εργατικών και νεολαιίστικων στρωμάτων, ανδρών και γυναικών, γεννιούνται νέες συνειδήσεις. Και πάνω σ’ αυτές τις νέες συνειδήσεις μπορούμε να στηριχτούμε για να χτίσουμε σιγά-σιγά την Αριστερά που χρειαζόμαστε, αυτήν που δεν προδίδει, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτήν που δεν ζει σε ένα άλλο πλανήτη, όπως το ΚΚΕ…
Μια Αριστερά με ένα σοσιαλιστικό, επαναστατικό πρόγραμμα, για να αλλάξουμε την κοινωνία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά –μέσα από μια διεθνιστική πολιτική και οργανωτική προσπάθεια, όπως αυτήν που κάνει το «Ξ» μέσα από την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή οργάνωση, CWI– σε όλο τον κόσμο.
