Του Κρίτωνα Γούζιου
Στις 16 Φεβρουαρίου 2005 το πρωτόκολλο του Κιότο έγινε διεθνής δεσμευτικός νόμος για τις 141 χώρες που το έχουν υπογράψει μέχρι στιγμής.
Έπειτα από καθυστερήσεις 7 ετών τέθηκε σε ισχύ η πλέον δεσμευτική από τις 250 συνθήκες για το περιβάλλον, που έχει ως στόχο τη μείωση των ρύπων κατά 5,2 % μέχρι το 2012 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990.Οι 141 χώρες που έχουν επικυρώσει το πρωτόκολλο ευθύνονται για το 55% των εκπομπών που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου ενώ οι ΗΠΑ ,η Κίνα, η Ινδία και η Αυστραλία που είναι υπεύθυνες για το υπόλοιπο 45% δεν το έχουν επικυρώσει ακόμα.
Πάντως το πρωτόκολλο του Κιότο δεν είναι παρά ένα ημίμετρο απλά για να δείξουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις ότι έχουν οικολογικές ευαισθησίες και να προωθήσουν έναν πράσινο καπιταλισμό. Είναι ημίμετρο γιατί πολύ απλά το πρωτόκολλο επιβάλει μια μείωση των ρύπων κατά 5,2% μέχρι το 2012 αλλά η επιστημονική ομάδα του ΟΗΕ προειδοποιεί ότι για να αποτραπεί ο κίνδυνος επικίνδυνων κλιματικών αλλαγών απαιτείται μείωση 50-70% παγκοσμίως μέχρι το 2050.
Από ότι καταλαβαίνετε αυτό είναι αδύνατο προς το παρόν γιατί οι πιο σημαντικοί ρυπαντές δεν έχουν επικυρώσει το πρωτόκολλο(ΗΠΑ) και ούτε προβλέπεται κάτι τέτοιο μέσα στα επόμενα χρόνια. Εκτός των άλλων υπάρχουν και «νομικά παραθυράκια» που ευνοούν τις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες. Για παράδειγμα μια βιομηχανικά αναπτυγμένη χώρα που έχει μειώσει τις εκπομπές τις πέραν των στόχων του Κιότο μπορεί να πουλήσει αυτή την επιπλέον μείωση σε μια άλλη χώρα που είναι μακριά από το στόχο της. Η εφαρμογή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σύμφωνα με έρευνα του Worldwatch Institute θα απαιτήσει 10 τρις δολάρια ενώ θα μπορούν να καλύψουν τις σημερινές ενεργειακές ανάγκες το 2100 !! και εφόσουν οι κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις παγκόσμια ομονοήσουν, σταματήσουν οι πόλεμοι και ο ανταγωνισμός κοκ.
Γι’ αυτό και είναι επιτακτική ανάγκη να προωθηθούν μέτρα που θα συμβάλουν στην εξοικονόμηση ενέργειας, στην ταχεία ανάπτυξη των καθαρών πηγών ενέργειας και εν τέλει στη μείωση των επικίνδυνων αερίων που αποσταθεροποιούν την ατμόσφαιρα της Γης και πυροδοτούν τις κλιματικές αλλαγές. Για να επιτευχθεί όμως αυτό πρέπει να εφαρμοστεί μια αμιγώς σοσιαλιστική πολιτική που να μη θέτει διλήμματα στους πολίτες του τύπου εργασία ή περιβάλλον. Οπου το σύνολο της κοινωνίας να σχεδιάσει τη βιομηχανία και τις μεταφορές με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες, το φτηνότερο κόστος και την προστασία του περιβάλλοντος. Για να περιοριστούν εκτός των άλλων τα ακραία καιρικά φαινόμενα και οι τεράστιες φυσικές καταστροφές που κοστίζουν τη ζωή 150.000 ανθρώπων το χρόνο.
