Με την ένταξη στην ΕΕ (Μάιος 2005), η κυπριακή οικονομία βρέθηκε αντιμέτωπη με σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα που αντανακλούνται στην εξάρτηση της οικονομίας από τον τουρισμό: πρωτογενής τομέας 4.8%, δευτερογενής 19.6%, υπηρεσίες -τουρισμός 75.6%. Ήδη η προετοιμασία για ένταξη στην Ε.Ε. είχε αποδειχθεί απειλητική για πολλούς εργαζόμενους καθώς είχαμε πολλά κλεισίματα εργοστασίων, λόγω μη ανταγωνιστικότητας προϊόντων με αντίστοιχα της ΕΕ, διάλυση μικρών παραγωγικών μονάδων λόγω τήρησης περισσότερο αυστηρών μέτρων, αύξηση φορολογίας και ΦΠΑ κ.α. Ο στόχος για την ΟΝΕ (1/1/08) και τα μέτρα για υιοθέτηση του ευρώ έφεραν τεράστια αναστάτωση στα χαμηλόμισθα στρώματα. Το πρόγραμμα σύγκλισης που υιοθέτησε η κυβέρνηση Παπαδόπουλου, παρόλα τα υποτιθέμενα “αντισταθμιστικά” μέτρα (επίδομα τέκνου, θέρμανσης κλπ), φέρνει τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με σοβαρά αδιέξοδα.
Στην ουσία τερματίζεται η εποχή της βεβαιότητας που για πάνω από είκοσι χρόνια ήταν προδιαγεγραμμένη στη ζωή κάθε Κύπριου (χαμηλό ποσοστό ανεργίας 3%, μονιμότητα στην εργασία, σταθερές αυξήσεις, σταθερά επιτόκια, επιδοτήσεις κ.λ.π.) Τώρα άρχισαν επιθέσεις ενάντια στους εργαζομένους με ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές μισθών, ενάντια στους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους μετανάστες, τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους.
Αναλυτικά
Οι Κυπριακές Αερογραμμές οδηγούνται στην πτώχευση που για να αποφευχθεί απαιτείται μείωση των εξόδων κατά 20 εκ. λίρες τον χρόνο με μαζικές απολύσεις (εναλλακτικά 25% “εθελοντικές αποχωρήσεις” ή μείωση μισθών κατά 10%)
Η τραγωδία των αερογραμμών ΗΛΙΟΣ, το περασμένο καλοκαίρι, είναι χαρακτηριστική των ξέφρενων ιδιωτικοποιήσεων που άρχισαν προ τριετίας με ευκαιρία την ένταξη στην ΕΕ, όπου αεροπορικές εταιρείες χωρίς προδιαγραφές και χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους από την Πολιτική Αεροπορία εγκρίνονται για δρομολόγια.
Το κλείσιμο του κρατικού διυλιστηρίου αφήνει την Κύπρο έρμαιο της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου: Αύξηση 30% της τιμής τους πρώτους 8 μήνες.
Στα πλαίσια του προγράμματος σύγκλισης εφαρμόζεται το πάγωμα των μισθών του δημόσιου τομέα για το 2004- 2005, με αποδοχή των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος καταχειροκροτήθηκε στο 10ο Συνέδριο ΑΚΕΛ όταν επαίνεσε αυτήν την “υπευθυνότητα” των συνδικαλιστών για να επιτευχθεί ο στόχος της ΟΝΕ.
Πρόσφατα η πανίσχυρη συντεχνία (*) των δημοσίων υπαλλήλων, ΠΑΣΥΔΥ, υπέγραφε με τον Υπ. Οικονομικών “συμφωνία που ελαχιστοποιεί τα φαινόμενα απεργίας σε ουσιώδεις υπηρεσίες”, ο δε υπουργός δηλώνει ξεκάθαρα ότι “η συμφωνία υπογράφεται σε μια περίοδο σημαντικών εξελίξεων οι οποίες επικεντρώνονται στην ένταξη μας στην ευρωζώνη το 2008 και στη συμμόρφωση με τη στρατηγική της Λισσαβόνας”.
Η επέκταση του ορίου συνταξιοδότησης στο δημόσιο τομέα από τα 60 στα 63 χρόνια αποφασίστηκε και εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση με τη σύμφωνη γνώμη της συντεχνίας των δημοσίων υπαλλήλων, ΠΑΣΥΔΥ, ενώ οι υπόλοιπες συντεχνίες (ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΔΕΟΚ) αποδέχτηκαν χωρίς ιδιαίτερες ενστάσεις.
Παράλληλα η ακρίβεια χτυπά τα πιο αδύνατα στρώματα, συνταξιούχους, ανάπηρους, λήπτες δημοσίου βοηθήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μισοί συνταξιούχοι ζουν κάτω από το επίσημο επίπεδο φτώχειας. Tα περιβόητα “αντισταθμιστικά” μέτρα δεν ικανοποίησαν καθώς τα επιδόματα τέκνου και πετρελαίου είναι μηδαμινά μπροστά στις πραγματικές ανάγκες.
Στους αγρότες τερματίστηκαν οι επιδοτήσεις χωρίς καμιά προετοιμασία για να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό, χωρίς αντισταθμιστικά μέτρα και με τις γνωστές αυξήσεις της τιμής του πετρελαίου. Το αποτέλεσμα είναι οι πατατοπαραγωγοί να είναι αντιμέτωποι με χρεοκοπία, να απειλούν με μαζική έξοδο από το επάγγελμα και να προβαίνουν σε κινητοποιήσεις και συγκρούσεις για δεύτερο μήνα.
Το ΑΚΕΛ αντί να αντιληφθεί την απόγνωση των στρωμάτων αυτών, καταγγέλλει τους πατατοπαραγωγούς ότι προσπαθούν να μετατρέψουν την Kύπρο σε Xιλή! (Mε τον Tάσσο στο ρόλο του Aλιέντε και πράκτορες του ιμπεριαλισμού και της επερχόμενης χούντας του Πινοσέτ τους αγρότες των Kοκκινοχωριών που διαδηλώνουν μαζί με τις γυναίκες τους!!)
Προοπτικές
Οι εργαζόμενοι και όλες οι ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού έχουν εγκαταλειφθεί πια από το συνδικαλιστικό κίνημα και την παραδοσιακή αριστερά της Κύπρου.
Πρόκειται για γεγονός ιστορικής σημασίας για το κυπριακό κίνημα το ότι αυτές τις πολιτικές που υπαγορεύει η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, ανέλαβε να τις εφαρμόσει μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο το ΑΚΕΛ. Για πρώτη φορά η απόγνωση του κόσμου είναι τόσο μεγάλη καθώς επίσης και το κενό στο χώρο της αριστεράς. Η ανάγκη για το χτίσιμο μιας νέας εναλλακτικής αριστεράς είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Και ο ρόλος των συντρόφων της CWI σ’ αυτό το έργο καθοριστικής σημασίας.
(*) Στην Κύπρο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ονομάζονται συντεχνίες.
Μαρίνα Π. Λευκωσία
