Ρεπορτάζ της Επαναστατικής Αριστεράς (Izquierda Revolucionaria)
Η διεθνής συγκέντρωση που οργανώθηκε στις 19 Ιούλη από την Επαναστατική Αριστερά (Izquierda Revolucionaria) και τη CWI ήταν μια τεράστια επιτυχία. Περισσότερο από 600 εργαζόμενοι και νεολαίοι και από τις δυο οργανώσεις, αλλά και την ευρύτερη Αριστερά, γέμισαν την κεντρική αίθουσα του Cocheras de Sants. Επικρατούσε μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, υπεράσπισης του Οκτώβρη και του επαναστατικού διεθνιστικού Μαρξισμού.
Οι σύντροφοι που πήραν το λόγο ήταν κατά σειρά: η Άνα Γκαρθία, γενική γραμματέας του Συνδικάτου Σπουδαστών και Μαθητών, ο Πολ Μέρφι, βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος-CWI στην Ιρλανδία, που μόλις πολύ πρόσφατα κέρδισε μια ιστορική νίκη αποτρέποντας μια απόπειρα να φυλακιστεί ο ίδιος και άλλοι επειδή παλέψαν επιτυχώς ενάντια στα τέλη ύδρευσης, ο Χουάν Ιγνάθιο Ράμος, γενικός γραμματέας της Επαναστατικής Αριστεράς, ο Πίτερ Τάαφ, ιδρυτικό στέλεχος του βρετανικού Militant και γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος-CWI και η Σάμα Σαγουάντ, δημοτική σύμβουλος στο Σιάτλ των ΗΠΑ, μια από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες στην αμερικάνικη Αριστερά.
Είναι δύσκολο να περιγραφεί ο αντίκτυπος των παρεμβάσεων των ομιλητών, οι οποίοι για 2 ώρες κάλυπταν ένα ευρύ πεδίο από την Οκτωβριανή Επανάσταση μέχρι την ταξική πάλη σήμερα. Όλοι οι ομιλητές στάθηκαν στην μεγάλη κληρονομιά του Μπολσεβικισμού, τις ιδέες του Λένιν και του Τρότσκι και το παράδειγμα των δεκάδων χιλιάδων ανώνυμων μαχητών που είναι τόσο σημαντικό για όσους παλεύουν για ένα σοσιαλιστικό κόσμο σήμερα.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι για εμάς ένας οδηγός για δράση. Όταν οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Ρωσίας πήραν την εξουσία, απαλλοτρίωσαν τους καπιταλιστές, έδωσαν γη στους αγρότες, δικαιώματα στις γυναίκες και αυτοδιάθεση στα καταπιεσμένα έθνη, έδειξαν με έργα και όχι μόνο με λόγια πως είναι πραγματικά δυνατό να αλλάξεις την πραγματικότητα και να ανατρέψεις τον καπιταλισμό.
Η νίκη του Οκτώβρη συγκλόνισε τον πλανήτη και ενέπνευσε τους εργαζόμενους και τη νεολαία γεμίζοντας την ανθρωπότητα με ελπίδα. Η ιδέα του σοσιαλισμού πέρασε από το έδαφος της θεωρίας στο να γίνει ένας ρεαλιστικός πρακτικός στόχος. Αυτή η επανάσταση ήταν η πιο δημοκρατική, συμμετοχική και γενναιόδωρη στην ιστορία.
Υπήρξαν επίσης αναφορές στη κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των Σταλινικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη που άνοιξε τον δρόμο για μια βάναυση καπιταλιστική αντεπανάσταση. Η γραφειοκρατία, η οποία εγκατάλειψε τον προλεταριακό διεθνισμό με βάση την αντιμαρξιστική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» και κατέστρεψε την εργατική δημοκρατία για να εγκαθιδρύσει ένα αυταρχικό κράτος και συνέτριψε και φυλάκισε τους Μπολσεβίκους του Λένιν, πρόδωσε την επανάσταση και μετατράπηκε σε μια νέα καπιταλιστική τάξη.
Μετά την κατάρρευση των Σταλινικών καθεστώτων η διεθνής αστική τάξη διακήρυξε τη νίκη της και οι ηγεσίες των παραδοσιακών αριστερών σχηματισμών, τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα και η σοσιαλδημοκρατία, καθώς και τα συνδικάτα, στράφηκαν απότομα προς τα δεξιά και αποδέχτηκαν το νεοφιλελευθερισμό. Αλλά στη μέση της καταιγίδας της αντίδρασης και της εγκατάλειψης του αγώνα από πολλούς πρώην αριστερούς, οι Μαρξιστές αντιστάθηκαν. Ξέραμε ότι ο εμφανής θρίαμβος του καπιταλισμού θα ήταν προσωρινός και ότι μια νέα κρίση θα διαλύσει όλες τις αυταπάτες.
Όλοι οι ομιλητές υπογράμμισαν πως τα τελευταία δέκα χρόνια, ο παγκόσμιος καπιταλισμός ζει τη χειρότερη κρίση του από το 1929. Η εσωτερική ισορροπία του συστήματος έχει διαρραγεί: μαζική ανεργία, ανισότητα, πόλεμοι με χιλιάδες νεκρούς και πρόσφυγες, και μια οικολογική καταστροφή που εξαπλώνεται σαν πανούκλα.
Οι κοινωνικές συνθήκες καθορίζει τη συνείδηση, όπως είπε ο Μαρξ. Η κρίση επιτάχυνε όλες τις διεργασίες της ταξικής πάλης και οδήγησε σε ανοδική πορεία τους αγώνες που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο εδώ και 40 χρόνια. Η συνείδηση εκατομμυρίων εργαζομένων και ιδιαίτερα νεολαίων έχει προχωρήσει, μαζί με την κοινωνική πόλωση. Ο καπιταλισμός έχει περιέλθει σε μια περίοδο αβεβαιότητας και απαισιοδοξίας στα επιτελεία του.
Αλλά η εμπειρία αυτών των χρόνων έχει επίσης δείξει πως αν θέλουμε πραγματική αλλαγή η ρητορική και οι ομιλίες δεν είναι αρκετά. Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι καθοριστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είχαν την στήριξη των εργαζομένων. Αλλά ο Τσίπρας δεν είχε μια επαναστατική πολιτική, αποδέχτηκε τη λογική του καπιταλιστικού συστήματος και υποχώρησε ξεδιάντροπα στην Τρόικα, εφαρμόζοντας περικοπές και λιτότητα.
Ο ταξικός αγώνας, με τις θεαματικές του ανόδους και πτώσεις, και το παράδειγμα του πως χτίζουμε τις δυνάμεις του Μαρξισμού, δείχνουν πως είναι απαραίτητο όχι μόνο να παρεμβαίνεις ενεργητικά στο κίνημα,αλλά επίσης να υπερασπίζεσαι μια σοσιαλιστική πολιτική. Η Σάμα Σαγουάντ μίλησε για την δουλειά των Μαρξιστών στο δημοτικό συμβούλιο του Σιάτλ, την εκστρατεία για τα 15 δολάρια την ώρα βασικό μισθό την οποία και καθοδήγησαν, και τις μεγάλες κινητοποιήσεις που οργανώνουμε μαζί με άλλους ενάντια στις αντιδραστικές πολιτικές του Τραμπ. Εξήγησε πως χρησιμοποιούμε μια εκλεγμένη θέση για να ανέβασουμε το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης. Το ίδιο ισχύει και για τον Πολ Μέρφι, που μίλησε για τον αγώνα ενάντια στα τέλη ύδρευσης, που προκάλεσε τη βίαιη αντίδραση του κράτους. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα-CWI στην Ιρλανδία κατάφερε, μέσω μαζικής εκστρατείας ενάντια στην ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας, να αντιμετωπίσει αυτές τις επιθέσεις και να πετύχει την αθώωση όλων των κατηγορουμένων στην υπόθεση Jobstown. Αυτός ο μεγάλος θρίαμβος δείχνει πως οι Μπολσεβίκικες μεθόδοι μπορούν να αντιμετωπίσουν την αντίδραση με επιτυχία.
Ο Πίτερ Τάαφ έδωσε μια εξαιρετική εξήγηση των βασικών ιδεών του Μπολσεβικισμού, υπογραμμίζοντας τη σημασία της ύπαρξης ενός επαναστατικού κόμματος για να μεταμορφωθεί πλήρως αυτή η κατάσταση. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος της εποχής: το χτίσιμο επαναστατικών κομμάτων σε όλο τον κόσμο, μέσω υπονομετικής παρέμβασης στον ταξικό αγώνα και στα νέα πολιτικά φαινόμενα που προκύπτουν ως συνέπεια της κρίσης του συστήματος και της σοσιαλδημοκρατίας. Η θέση του Σοσιαλιστικού Κόμματος–CWI στη Βρετανία, που από τη μια υποστηρίζει κριτικά μια κυβέρνηση υπό τον Κόρμπιν και από την άλλη καλεί για την εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος σαν τη μόνη λύση απέναντι στις περικοπές και τη λιτότητα, είναι ο μόνος συκεκριμένος τρόπος να προχωρήσουν τα πράγματα μπροστά και να συνδεθούν οι Μαρξιστές με τις προσδοκίες εκατομμυρίων εργαζομένων και νεολαίων που θέλουν να ρίξουν τους Συντηρητικούς και να αλλάξουν τη κοινωνία.
Η Άνα Γκαρθία επικεντρώθηκε στο βασικό ρόλο των νέων ανθρώπων σε όλα τα γεγονότα που έχουμε δει στην Ισπανία. Τα παιδιά της κρίσης βλέπουν πως αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει. Δεν θα κληρονομήσουν κανένα από τα δικαιώματα που οι γονείς και οι παππούδες τους κέρδισαν στους δρόμους και μέσα από αγώνες – γι’ αυτό και έχουν γίνει η σπονδυλική στήλη της κοινωνικής έκρηξης που έχει στριμώξει το δεξιό ΛαΪκό Κόμμα και έχει ανοίξει μια περίοδο μεγάλης κρίσης για το πολιτικό κατεστημένο. Η «Ένωση Μαθητών και Σπουδαστών» διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο σε αυτή τη μάχη, υπερασπιζόμενο ένα επαναστατικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα χωρίς υποχωρήσεις, βασιζόμενο στη δύναμη της νεολαίας.
Η Άνα εξήγησε το πως οργανώσαμε 25 γενικές απεργίες στα σχολεία και τα πανεπιστήμια που άδειασαν τις αίθουσες διδασκαλίας και γέμισαν τους δρόμους σε μια κραυγή ενάντια στη κυβέρνηση που αποτελείται από τους κληρονόμους του Φρανκισμού. Εκατομμύρια νεολαίων θέλουν μια βαθιά και ριζοσπαστική αλλαγή, αλλά αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να επιτευχθεί αν σεβόμαστε τη λογική του καπιταλισμού. Αυτό είναι αδύνατο. Θέλουμε δημόσια δωρεάν Εκπαίδευση, αλλά θέλουμε επίσης Υγεία, δουλειά και αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης. Θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στη ταξική, εθνική και γυναικεία καταπίεση και να χτίσουμε ένα διαφορετικό κόσμο. Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι δυνατό μόνο μέσω του αγώνα για το σοσιαλισμό. Για αυτό το λόγο η Ένωση Σπουδαστών και Μαθητών υπερασπίζεται τις ιδέες του Μαρξισμού και του Μπολσεβικισμού.
Η υπεράσπιση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης στη Καταλονία ήταν παρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάντησης, από τα αρχικά λόγια του συντρόφου Μπόρχα Λατόρρε, και ιδιαίτερα στη παρέμβαση του Χουάν Ιγνάσιο Ράμος. Για την Επαναστατική Αριστερά, ο καταλανικός λαός έχει το δικαίωμα να αποφασίσει και αυτό δεν πρέπει να εξαρτάται από το κράτος για να το αποδεχτεί. Αυτό το δικαίωμα πρέπει να κερδηθεί με κινητοποίηση και μαζικό αγώνα.
Δεν μπορούμε να υποτάσσουμε τους εαυτούς μας στη καταλανική αστική τάξη και τους δεξιούς εθνικιστές που είναι πρωταθλητές στις περικοπές και τη καταστολή. Παλεύουμε για μια σοσιαλιστική Καταλονία, μια Σοσιαλιστική Δημοκρατία, για να ενώσουμε τις δυνάμεις των εργαζομένων και της νεολαίας της Καταλονίας με αυτούς του υπόλοιπου ισπανικού κράτους, να κερδίσουμε αληθινή δημοκρατία που μπορεί να είναι μόνο ο σοσιαλισμός. Ένα βασικό βήμα για αυτό είναι το να ρίξουμε τις αντιδραστικές κυβερνήσεις του Ραχόι στη Μαδρίτη, αλλά επίσης και του Πουιγκντεμόντ στη Καταλονία, κάτι που μπορούμε να επιτύχουμε μόνο με μαζικό αγώνα και σε σύγκρουση με την «κοινωνική ειρήνη» που υπερασπίζονται οι ηγέτες των συνδικάτων.
Αυτή η μεγάλη συγκέντρωση μνημόνευσε τα 100 χρόνια από τη Ρώσικη Επανάσταση, αλλά συνέπεσε επίσης με την επέτειο μιας άλλης μεγάλης επανάστασης: των 3 χρόνων ένοπλου αγώνα ενάντια στο φασισμό στους δρόμους και τα εργοστάσια της Καταλονίας, της χώρας των Βάσκων και ολόκληρης της Ισπανίας.
Αυτός ο ηρωικός αγώνας παραμένει μια μεγάλη έμπνευση για να συνεχίσουμε τη πάλη και για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονημένους από τη δικτατορία, που δεν έχουν λάβει καμία αναγνώριση.
Η συγκέντρωση έληξε υπογραμμίζοντας την ιδέα που διαπέρασε όλες τις ομιλίες. Σήμερα, όλες οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες υπάρχουν για το σοσιαλισμό. Δεν είναι οι αντικειμενικές συνθήκες που οδηγούν σε χαμένες ευκαιρίες, αλλά η έλλειψη επαναστατικής ηγεσίας.
Αυτό είναι το καθήκον μας: να συμβάλλουμε στο χτίσιμο αυτού του υποκειμενικού παράγοντα, χωρίς σεκταρισμό, δίνοντας το χέρι σε όσους θέλουν να αλλάξουν τη κοινωνία.
Η συγκέντρωση τέλειωσε μετά τις 9 το βράδυ, με πάνω από 600 ανθρώπους να τραγουδούν τη Διεθνή σε διάφορες γλώσσες, κλείνοντας μια βαθιά «κόκκινη» και διεθνιστική εκδήλωση.
Σχετικά άρθρα
- Ισπανία: «ένα γιγαντιαίο άλμα προς τα αριστερά». Συνέντευξη με τον Victor Taibo
- Paul Murphy – συνέντευξη: Η ιστορική νίκη των αγωνιστών του Jobstown
- Ισπανία – οι πρόσφατοι αγώνες της νεολαίας και των γυναικών. Συνέντευξη με την Άνα Γκαρθία [vid]
- Βαρκελώνη – Ιούλης 2017: 400 αγωνιστές συζητάνε και παλεύουν για μια άλλη Αριστερά
