Ενάμιση περίπου εκατομμύριο δημοτικοί υπάλληλοι κατέβηκαν σε 24ωρη απεργία στις 28 του περασμένου Μάρτη. Σύμφωνα με τα 11 συνδικάτα που συμμετείχαν, ήταν η μεγαλύτερη απεργία στη χώρα μετά από την Γενική Απεργία του 1926.
Η μεγάλη επιτυχία της απεργίας ήταν αποτέλεσμα της αγανάχτησης των εργαζομένων από την απόπειρα της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Μπλερ να καταργήσει μονομερώς τον λεγόμενο “κανόνα της 85ετίας” και να αυξήσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 65 χρόνια. Σύμφωνα με τον μέχρι τώρα ισχύοντα “κανόνα” όταν το άθροισμα των χρόνων εργασίας και της ηλικίας ενός υπαλλήλου έφτανε ή ξεπέρναγε τον αριθμό 85, τότε μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί στά 60. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι αυξήσεις στον δημόσιο τομέα δεν θα ξεπεράσουν το 2.2% και πως προγραμματίζει μαζικές απολύσεις δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων.
Τα ΜΜΕ
Τα περισσότερα ΜΜΕ έσπευσαν βέβαια να στηρίξουν την κυβέρνηση. Κάλεσαν τον Μπλερ να μην υποχωρήσει και κατηγόρησαν ξανά τους δημοτικούς υπαλλήλους για προνομιούχους και ρετιρέ. Στη πραγματικότητα, οι δημοτικοί υπάλληλοι (εργαζόμενοι σε σχολεία, συγκοινωνίες, καθαριότητα κ.α.) είναι οι πιό χαμηλόμισθοι. Η μέση σύνταξη τους ανέρχεται σε λιγότερο από 300 λίρες ( 460 ευρώ) τον μήνα, ενώ οι περισσότερες γυναίκες παίρνουν μόνο 120 λίρες ( 185 ευρώ). Τα ΜΜΕ βέβαια ‘ξέχασαν’ να αναφέρουν ότι οι βουλευτές με 20 χρόνια στη Βουλή παίρνουν σύνταξη που υπερβαίνει τις 2.800 λίρες ( 4.300 ευρώ) τον μήνα.
Μετά την απεργία, ωστόσο, τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν ότι παρέλυσαν οι δήμοι σ’ όλα τα αστικά κέντρα της χώρας και έτσι είχαν σε μια μόνο μέρα 1.5 εκ. απεργούς, ενώ πέρσι όλο τον χρόνο οι απεργοί ήταν μόνο 250.000.
Σε κρίσιμη θέση ο Μπλερ
Ο Μπλερ βρίσκεται ήδη στην πιο κρίσιμη φάση της πολιτικής καριέρας του. Οι φωνές που τον καλούνε να παραιτηθεί έχουν γίνει απειλητικές. Η δημοτικότητα του έχει καταρρεύσει και δεν μπορεί να επιβάλλει πλέον τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που ζητάνε οι κεφαλαιούχοι.
Μόλις πέρσι, απότυχε να επιβάλλει την αύξηση στα 65 του ορίου συνταξιοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων και αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να εγγυηθεί το δικαίωμα όλων των ήδη εργαζόμενων υπαλλήλων να συνταξιοδοτηθούν στα 60.
Αυτή η μεγάλη επιτυχία έγινε τότε δυνατή χάρις στον αγώνα των αριστερών συνδικαλιστών σ’ όλα τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων και ιδιαίτερα, στον κρίσιμο ρόλο που έπαιξαν οι 10 συνδικαλιστές ηγέτες, μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος (τμήμα της CWI στη Βρετανία), που είναι εκλεγμένοι στην Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή του συνδικάτου των Κατώτερων Δημοσίων Υπαλλήλων (PCS), του πιο μεγάλου συνδικάτου του χώρου. Μέσα από μαζικές συνελεύσεις και ψηφοφορίες για απεργιακό αγώνα προετοιμάστηκε όλος ο κλάδος κι έτσι βρέθηκε ο Μπλερ αντιμέτωπος με 4 εκατομμύρια εργαζόμενους έτοιμους για δράση.
Δυστυχώς, οι ηγέτες των συνδικάτων των δημοτικών υπαλλήλων αποφάσισαν πέρσι να μην συντονιστούν και να αγωνιστούν μαζί με τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων, από τη μια γιατί πίστεψαν πως ο Μπλερ θα είναι πιο συμβιβαστικός μαζί τους, αφού αυτοί συνεχίζουν να είναι στελέχη του Νέου Εργατικού Κόμματος και τα συνδικάτα τους συνεχίζουν να το χρηματοδοτούν και από την άλλη γιατί δεν ήθελαν να επηρεάζουν τις διαπραγματεύσεις και την ταχτική τους οι “τροτσκιστές” του συνδικάτου PCS.
Μόνο η αποφασιστική κλιμάκωση θα φέρει την νίκη
Η υποχώρηση όμως του Μπλερ στα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων και η σκληρή στάση του απέναντι στα συνδικάτα των δημοτικών υπαλλήλων έχει εκθέσει και στριμώξει τους ηγέτες τους.. Ήδη, η ηγεσία της UNISON, του μεγαλύτερου συνδικάτου του χώρου, αποφάσισε ότι όσο διαρκεί η απεργιακή κινητοποίηση θα σταματήσει να χρηματοδοτεί και να ενισχύει το Νέο Εργατικό Κόμμα για τις δημοτικές εκλογές στις 4 Μάη.
Επίσης, αποφάσισε να οργανώσει ημέρες δράσης και διαδηλώσεις, τοπικά και περιφεριακά και να κλιμακώσει τον αγώνα με 48ωρη απεργία στις 4 και 5 Μάη, πάνω στις δημοτικές εκλογές.
Οι ηγέτες όμως των συνδικάτων των δημοτικών υπαλλήλων σέρνονται κυριολεκτικά στον αγώνα χάρις στην πίεση της βάσης τους και στην σκληρή στάση της κυβέρνησης. Ακόμα και όταν καλούνε σε κινητοποιήσεις και απεργίες δεν κάνουν ουσιαστικά τίποτα για να πετύχουν.
Γι’ αυτό χρειάζεται οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές της βάσης, μαζί με τα αριστερά στελέχη των συνδικάτων, να εντείνουν την πίεση τους στην ηγεσία για αποφασιστική κλιμάκωση και διεύρυνση του αγώνα στον δημόσιο, τον δημοτικό και τον ιδιωτικό τομέα. Την ίδια ώρα, τα συνδικάτα, πρέπει να πάψουν να υποστηρίζουν και να χρηματοδοτούν το νεοφιλελεύθερο Νέο Εργατικό Κόμμα του Μπλερ και να πάρουν την πρωτοβουλία για να χτιστεί ένα νέο, πραγματικά εργατικό και μαζικό εργατικό κόμμα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (CWI) πήρε την πρωτοβουλία και ξεκίνησε ήδη μια πλατειά εκστρατεία προς αυτή την κατεύθυνση.
Νίκος Ρεμούνδος
