Τον τελευταίο μήνα τα ΜΜΕ και οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες φαίρονται να έχουν «ανακαλύψει την Αμερική» ύστερα από τα σκάνδαλα σχετικά με τα στημένα παιχνίδια. Η αρχή έγινε πέρισυ με την υπόθεση του Γερμανού διαιτητή Χόιτσερ.Φέτος το μεγάλο ξέσπασμα έγινε τον Μάη με το σκάνδαλο στην Ιταλία, όπου Γιουβέντους, Μίλαν, Φιορεντίνα, Λάτσιο και άλλες μικρότερες ομάδες κατηγορούνται για στημένους αγώνες και κινδυνεύουν με υποβιβασμό σε μικρότερες κατηγορίες.
Για να μην τρέφουμε αυταπάτες για το τι συμβαίνει θα πρέπει να σκεφτούμε σύμφωνα με τη λογική του ποιος επωφελείται από έναν στημένο αγώνα, ποιος έχει τη δυνατότητα να στήσει αυτόν τον αγώνα, ποιος μεσολαβεί και βοηθά στο να στηθεί ο αγώνας. Αυτό γινόταν και θα συνεχίσει να γίνεται αν δεν σταματήσει η κυριαρχία του κεφαλαίου και του κέρδους πάνω στο ποδόσφαιρο, που το έχει μετατρέψει από παιγνίδι και διασκέδαση σε πόλεμο συμφερόντων.
Καταρχήν το 99% των αγώνων που στήνονται είναι λόγω των κερδών από τα στοιχήματα πάνω τους. Επομένως αυτός που έχει άμεσο οικονομικό συμφέρον από την έκβαση ενός αγώνα είναι η εταιρία(μπουκ-μέικερ) που ορίζει τις αποδόσεις για τα πιθανά αποτελέσματα του αγώνα και κατόπιν πληρώνει τους παίχτες που στοιχημάτισαν σωστά. Για παράδειγμα ας υποθέσουμε ότι σε ένα σύνολο 5 αγώνων για τους οποίους μια εταιρία δέχεται στοιχήματα, τα αποτελέσματά τους έρχονται όλα λογικά. Τότε κερδίζουν όλοι οι παίχτες που στοιχημάτισαν στα πιο πιθανά αποτελέσματα, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του συνόλου των παιχτών. Αυτό σημαίνει πως η εταιρία πρέπει να τους πληρώσει και πως αυτή έχει ζημιά. Άρα να ο πρώτος που θα επιδιώξει ο ένας τουλάχιστον ή και περισσότεροι από αυτούς τους 5 αγώνες να έχουν αποτελέσματα στα οποία ο περισσότερος κόσμος δεν θα στοιχημάτιζε ποτέ. Βέβαια ποτέ δε θα έστηνε όλους τους αγώνες αφού έτσι δε θα άφηνε κανένα περιθώριο στον παίχτη να κερδίσει και θα έχανε όλη την πελατεία.
Από την άλλη υπάρχει μια ομάδα ατόμων που στοιχηματίζουν σε αγώνες αλλά έχουν ένα τεράστιο όπλο στα χέρια τους για το πως να κερδίζουν σε σχέση με έναν απλό παίχτη στοιχήματος. Ποιο είναι αυτό; Μα οι ίδιες οι ομάδες φυσικά. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλα τα σκάνδαλα που έχουν ξεσπάσει ως τώρα οι κυριότεροι κατηγορούμενοι είναι ιδιοκτήτες ομάδων, τους οποίους ακολουθούν σε μικρότερο βαθμό προπονητές, ακόμα και παίχτες. Και ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί ιδιοκτήτες ομάδων είναι και μέτοχοι, πολλές φορές και βασικοί σε εταιρίες στοιχημάτων (πχ Κόκκαλης με Ολυμπιακό και ΟΠΑΠ, Μότζι με Γιουβέντους και την αντίστοιχη Ιταλική εταιρία στοιχημάτων κλπ). Είναι αυτοί που με μια συμφωνία με τους εμπλεκόμενους και μια εντολή τους, η ομάδα τους κάθεται και χάνει έναν αγώνα…
Τέλος και οι διαιτητές παίζουν το δικό τους ρόλο. Αν για παράδειγμα σε έναν αγώνα η μια ομάδα που πρέπει να χάσει για το καλό του στοιχήματος δεν συμφωνήσει τότε αναλαμβάνουν δράση οι διαιτητές. Πετσοκόβουν την ομάδα με τις αποφάσεις τους και τελειώνει το παραμύθι. Φυσικά και αυτοί με το αζημίωτο ενεργούν.
Οι αγώνες στήνονται από τότε υπήρξε το στοίχημα γιατί πολύ απλά αν δεν στήνονταν δε θα επιβίωναν οι εταιρείες στοιχημάτων. Αυτό που γίνεται στην Ιταλία είναι σταγόνα στον ωκεανό, ιδίως αν σκεφτούμε ότι οι πρώτες καταγγελίες έγιναν από εταιρείες στοιχημάτων. Κάτι που σημαίνει ότι απλά κάποιες ιδιοκτησίες ομάδων έστησαν αγώνες εν αγνοία των μπουκ με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να χάσουν κέρδη.
Λάμπρος Αντωνάτος
