Δημοσιεύουμε άρθρο που έστειλε στο «Ξ» ή Χριστίνα Περώνη, οδοντίατρος, συμβασιούχος στη Δημόσια Υγεία
Με λίγα λόγια, η Δημόσια Υγεία παρέχεται δωρεάν και σε αφθονία ή θα έπρεπε να αποκτάται με κάθε τρόπο (θεμιτό κ αθέμιτο;)
Σκοπός του παρακάτω άρθρου, είναι να προσεγγιστεί ένα δημόσιο ζήτημα, σε μια εποχή που φαντάζει «ανατρεπτική» χωρίς όρια, για όσους μεγάλωσαν με ξεκάθαρο και σαφή τον όρο Δημόσιο, ενώ για εμάς, τους νεότερους επιστήμονες, μόνο σαν πρόκληση μπορεί να θεωρηθεί. Αυτή η πρόκληση, η ανάγκη δηλαδή, είναι να δώσουμε απαντήσεις σε ζητήματα που θέλοντας και μη επηρεάζουν την ζωή μας, αλλάζοντας έναν χώρο που είχαμε συνηθίσει να έχει αντίκτυπο επάνω μας –το Δημόσιο– και να δημιουργηθούν ευθύνες πάνω σε θέματα χειρισμού καθημερινών ζητημάτων.
Όσο αναφορά το κοινωνικό αντίκτυπο, αφού μόνο έτσι μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα Δημόσιο ζήτημα, υπάρχουν πολλοί τρόποι. Σε τελική ανάλυση όλα τα δημόσια προβλήματα τα ανάγουμε σε κακή διαχείριση και πολιτική αφού έτσι μπορούμε να οριοθέτησουμε την θέση μας πάνω σε ένα κοινωνικό ζήτημα και να προσδιορίσουμε τους παράγοντες που το επηρεάζουν.
Η επιστήμη της Υγείας διαφέρει από την πολιτική της Υγείας σε ένα ιδεολογικής σημασίας σημείο. Στη μία περίπτωση, το επιστημονικό κομμάτι, εκτός ότι ανακοινώνεις και ανοίγεις νέους όρους σε κάποιο «χ» επίπεδο, η αξιολόγηση είναι που διαμορφώνει το σκηνικό έγκρισης. Με λίγα λόγια απορρίπτεται ή γίνεται δεκτό. Εκεί είναι και το κλειδί «θεσμοθέτησης» νέου τρόπου σκέψης, χωρίς καν να απασχολεί τους θεσμούς. Στη δεύτερη περίπτωση ενώ συζητάς, ανακοινώνεις και θεσμοθετείς όρους φαινομενικά δεσπόζεις πάνω στο θέμα Υγεία, στην ουσία την σκέψη την έχει διαμορφώσει άλλος.
Κατά συνέπεια φορείς όπως δημοσιογραφία ή ΜΚΟ, που αποτελεί τον τρόπο επηρεασμού της κοινής γνώμης και η επιρροή του είναι εμφανής στον τρόπο που σκεφτόμαστε πάνω σε ένα θέμα, με μοναδικό σκοπό την γνώση, οφείλει να αφήσει ερωτηματικά για τη μάνικα που κλείνει και αφήνει στο περιθώριο όλο και περισσότερο πληθυσμό της χώρας μας, εν προκειμένω περιπτώσει αλλά και το ενεργό κομμάτι που αποζητάει τον εθελοντισμό προκειμένου να δει και να γευτεί την σημασία της επιστήμης.
Ναι, το ζήτημα είναι να πιέσουμε γι αυτό το κομμάτι. Και σαν υποστηρικτές της Δημόσιας Υγείας, οφείλουμε να προσεγγίσουμε αντικειμενικά το κοινωνικό αντίκτυπο της πολλά συμπεριλαμβανομένης επιστήμη μας. Αλλά και το υποκειμενικό κομμάτι – ότι δήλ. βιώνουμε σίγουρα την εποχή των μεγάλων επιτευγμάτων σε όλους τους τομείς που εφαρμόζεται η τεχνολογία, χωρίς να επηρεαζόμαστε από αυτά. Τι πιο ειρωνικό;
