Του Δημήτρη Χατζηκώστα, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας – Θεσσαλονίκη
Το τελευταίο διάστημα στη Θεσσαλονίκη γινόμαστε μάρτυρες μιας αλλοπρόσαλλης τακτικής από την πλευρά της ΠΚΣ.
Δεν μιλάμε βέβαια για τα γνωστά καπελώματα, τις εκστρατείες λάσπης και τις σεχταριστικές/ διασπαστικές πρακτικές. Αυτά τα ξέραμε…
Όμως σ’ όλα τα παραπάνω, τις τελευταίες εβδομάδες προστέθηκαν περίεργες «επιθέσεις φιλίας», ιδεολογικό μπέρδεμα και διαρκές ζικ- ζακ όσον αφορά τις πρακτικές της συγκεκριμένης παράταξης στο φοιτητικό κίνημα.
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους:
– Την Πέμπτη 3/3 σε ΓΣ στο Οικονομικό του ΑΠΘ, η ΠΚΣ πρότεινε στο ανεξάρτητο αριστερό σχήμα ΚΡΑΧ κοινό πλαίσιο που στις προτάσεις πάλης περιελάμβανε και την κατάληψη της σχολής (πράγματα που η ΠΚΣ αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι).
– Το τελικό προτεινόμενο πλαίσιο περιελάμβανε αμοιβαίες υποχωρήσεις όμως η συμφωνία τελικά δεν προχώρησε γιατί υπήρξαν συνεννοήσεις της ΠΚΣ με τα «κεντρικά».
– Στις 1/3 έγινε συνάντηση της «Επιτροπής Αγώνα Πανεπιστημίου Μακεδονίας» μια επιτροπή που ίδρυσε και έλεγχε η ΠΚΣ (παρότι διέδιδε στους ανένταχτους φοιτητές ότι συμμετέχουν και άλλες αριστερές παρατάξεις και σχήματα). Στη συνεδρίαση της επιτροπής, παρουσιάστηκε διαφωνία όσον αφορά το πλαίσιο αιτημάτων της, τη λειτουργία της και τη σχέση της με το συντονιστικό που ελέγχουν η ΚΝΕ και η ΠΚΣ. Η επιτροπή δεν πήρε καμιά ουσιαστική απόφαση γιατί στο τέλος τα τοπικά στελέχη της ΚΝΕ διχάστηκαν δημόσια! Οι μισοί επαναλάμβαναν ότι η ΠΚΣ δεν υποχωρεί από τις θέσεις της και οι άλλοι μισοί πρότειναν ανοιχτά αμοιβαίους συμβιβασμούς για χάρη της ενότητας!
Ελιγμοί; Μπέρδεμα; Σύγχυση; Εσωτερικά προβλήματα; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει στο εσωτερικό της ΚΝΕ.
Δύο όμως πράγματα είναι σίγουρα:
Το πρώτο είναι ότι γίνεται πλέον σαφές ότι η πρακτική της ΠΚΣ στο φοιτητικό κίνημα δεν αποδίδει, ιδιαίτερα τώρα που το κίνημα δέχεται μια επίθεση απ’ την κυβέρνηση και χρειάζεται να οργανώσει τις δυνάμεις του με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο.
Τα καπελωμένα συντονιστικά, η σχεδόν αδικαιολόγητη άρνηση συνεργασιών με τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς, η ξύλινη γλώσσα και η αντιδημοκρατική λειτουργία, απωθούν αντί να έλκουν, απογοητεύουν αντί να βάζουν περισσότερους φοιτητές στο κίνημα. Αυτή η πολιτική, αυτές οι πρακτικές πληρώνονται ακριβά, αλλά δυστυχώς μαζί με την ΚΝΕ τις πληρώνει και το φοιτητικό κίνημα.
Το δεύτερο αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η πλειοψηφία των μελών της ΚΝΕ και της ΠΚΣ, αγωνίζεται με ανιδιοτέλεια, θέλει πραγματικά να αλλάξει τον κόσμο, θέλει να δει το φοιτητικό κίνημα να νικά.
Είναι λογικό, αυτό το κομμάτι να προβληματίζεται για την πολιτική που καλείται να εφαρμόσει, να βλέπει τα όριά της, να καταρρίπτονται στα μάτια του οι μύθοι που χτίζει η ηγεσία της ΚΝΕ για τα μέλη άλλων παρατάξεων της αριστεράς (ότι δήθεν όλοι είναι «κρυφοΠΑΣΟΚΟΙ»).
Ανεξάρτητα όμως από τις καλές προθέσεις του καθενός και της καθεμιάς , χρειάζεται να βγαίνουν κάθε φορά τα κατάλληλα συμπεράσματα.
Και το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να βγει αυτή τη στιγμή είναι ότι η ΚΝΕ και η ΠΚΣ δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο στο φοιτητικό κίνημα, δεν μπορούν να μπουν πραγματικά μπροστά στους αγώνες του, δεν μπορούν να επενδύσουν στη νίκη του γιατί οι ηγεσίες τους δεν πιστεύουν πραγματικά σ ’αυτή τη νίκη.
