Του Πάνου Γιακουμίδη
Ακούω πολλές φορές σε συζητήσεις με συναδέλφους, φίλους, γνωστούς «εγώ δεν ασχολούμαι με τη πολιτική» σε μία προσπάθεια να «ξεφύγουν» από προβληματισμούς, ευθύνες, υπαρκτά ερωτήματα. Να ξέρουν όμως ότι ακόμα κι αν δεν «ασχολούνται» με τη πολιτική, πλασάροντας τον εαυτό τους σαν «σωστό» απολιτίκ, η πολιτική ασχολείται μ’ αυτούς, θέλουν δε θέλουν, εν αγνοία και εις βάρος τους. Ξηγημένα πράματα.
Σπόρ για λίγους;
Υπάρχει στη κοινωνία διάχυτη η άποψη ότι η πολιτική είναι ένα εκλεπτυσμένο «σπορ» που το ασκούν μόνο οι πλούσιοι, οι «πετυχημένοι» επιχειρηματίες, οι διασημότητες, οι γόνοι αυτών και στη καλύτερη περίπτωση κάποιοι γνωστοί διανοούμενοι, καθηγητές ή καριερίστες ακαδημαϊκοί. Και σε ότι αφορά τα υπόλοιπα στρώματα της κοινωνίας, εργάτες, φοιτητές, ελεύθερους επαγγελματίες, άνεργους, ανθρώπους του μόχθου και της παραγωγής, ο μόνος ρόλος που έχουν είναι το «δημοκρατικό» καθήκον να ψηφίζουν τους «εκλεκτούς» του «εκλεπτυσμένου» αυτού αθλήματος που λέγεται «πολιτική» κάθε λίγα χρόνια για να τους «σώζουν»! Οι υπόλοιπες πολιτικές διαδικασίες, είτε πρόκειται για συνελεύσεις γειτονιάς, διαδικασίες συνδικάτων είτε πρόκειται για απλές καθημερινές πολιτικές μαζώξεις-συζητήσεις χαρακτηρίζονται ως διαδικασίες της «πλάκας» και του «καφενείου».
Με τους «πετυχημένους» προκόψαμε…
Μιλάμε για μία κατάσταση επικίνδυνη όπου η δημοκρατία (με τη πραγματική έννοια) είναι απούσα από τη καθημερινότητα και τη θυμόμαστε κάθε όποτε συμφέρει τους «εκλεκτούς» δημοσιοσχεσίτες βο(υ)λευτές! Η κυρίαρχη αντίληψη λέει ότι πρέπει σώνει και καλά κάποιος να μας εκπροσωπήσει διότι μόνοι μας και όλοι μαζί δε μπορούμε, δεν έχουμε τη πείρα, τα πτυχία, το «κύρος” του αρχηγού, θα τα θαλασσώσουμε! Πρέπει να ‘ρθούνε οι «επίλεκτοι» που «ξέρουν», που είναι «πετυχημένοι» επιχειρηματίες, που έχουν πτυχία… Πολλά πτυχία, μεταπτυχιακά και διπλώματα! Δεν ποινικοποιείται η γνώση και η συνεχής εκμάθηση σε καμία περίπτωση! Αλλά αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες μας τόσα χρόνια οι οποίοι τα ‘χουν κυριολεκτικά θαλασσώσει έχουν πτυχία, πολλά πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά! Σπουδαγμένοι στο εξωτερικό στα πιο διάσημα πανεπιστήμια. Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς, Μητσοτάκης, Σταθάκης, Τσακαλώτος, Σημίτης και λοιποί υπηρέτες των μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων. Δεν έσωσαν κανέναν παρά μόνο χρεοκοπημένους καπιταλιστές όπως ο Μπόμπολας, ο Αλαφούζος, ο Κόκκαλης, ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Κοντομηνάς, οι Αγγελόπουλοι κ.α. πολλοί. Κι όμως ακόμα ψάχνουμε Τσακαλώτους, Κοντομηνάδες, Σαββίδηδες, «καθηγηταράδες» που περιμένουμε να μας «φωτίσουν» με τον «ρεαλιστικό» μονόδρομο της «ελεύθερης» αγοράς, της «Ενωμένης» Ευρώπης των «ίσων ευκαιριών»! Ακόμα ελπίζουμε στο παραμύθι των «σωτήρων» πλούσιων (άρα «πετυχημένων» πτωματοπατητών) που θα μας δώσουν τα «φώτα» τους για το πώς θα πραγματοποιήσουμε κι εμείς το american dream μιας πολυτελούς ζωής φτιαγμένης πάνω στο μύθο των «ίσων ευκαιριών» και του «αόρατου χεριού» της αγοράς;
Καιρός να ξυπνήσουμε! 8 άνθρωποι κατέχουν περιουσία ίση με το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού! Δε γίνεται μόνο 8 άνθρωποι στο πλανήτη (ας κάνουμε την αντίστοιχη αναλογία και στην Ελλάδα) να είναι οι έξυπνοι, οι ικανοί και οι υπόλοιποι να είμαστε όλοι χαζοί κι ανίκανοι. Αυτοί οι 8 (και ο κάθε «πετυχημένος» μεγαλοεπιχειρηματίας) πώς λειτουργούν τις επιχειρήσεις τους; Τι μισθούς δίνουνε; Τι κέρδος βγάζουνε; Εν τέλει ποιός παράγει; Αυτοί οι οκτώ ή οι εκατομμύρια εργαζόμενοι που απασχολούν; Τι φοροαπαλλαγές (πέραν των φοροαποφυγών) έχουνε οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τι φόρους πληρώνει ο υπόλοιπος πληθυσμός; Σε πόσα σκάνδαλα εμπλέκονται οι πλούσιοι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι; Πόσος δημόσιος πλούτος έχει καταληστευθεί από αυτούς;
Χρειαζόμαστε επαναστατικό φορέα
Αν απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα θα δούμε ότι η πολιτική δε πρέπει να είναι μία ενασχόληση (μόνο) για τους πλούσιους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους προβεβλημένους οικονομικά πολίτες. Διότι έτσι η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η εργατική τάξη και οι λοιπές παραγωγικές δυνάμεις, δε μπορεί να εκφραστεί, να θέσει τα δικά της ζητήματα στο προσκήνιο. Με αυτή τη κατάσταση, οι πολίτες καλούνται κάθε 4-5 χρόνια να λάβουν μέρος σε μία στείρα αντιδημοκρατική διαδικασία, σαν τις εθνικές εκλογές, για να «αποφασίσουν» ποιοί μεγαλοεπιχειρηματίες θα τους «σώσουν» και θα τους «εκπροσωπήσουν»! Και όσο στη καθημερινότητα μας κλέβουν τη ζωή, απολύοντάς μας, αφήνοντάς μας άνεργους, άστεγους, στρέφοντάς μας εναντίον του συναδέλφου, του άλλου εργαζόμενου, του πρόσφυγα τόσο θα προσπαθούν να μας πείσουν οι πλούσιοι αφέντες ότι οποιαδήποτε ενασχόληση μας με τη πολιτική είναι «κουβέντα καφενείου». Διότι αυτό τους συμφέρει. Να μην ενοχλούμε, εμείς οι εργάτες/ριες, άνεργοι/ες, τη «δική» τους καθημερινότητα, των κερδών πάνω στις πλάτες μας, της συνεχούς εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της πολυτελούς και παρασιτικής ζωής τους. Μόνο σε κάθε εκλογές να αποφασίζουμε «υπεύθυνα» για το «καλό» του τόπου, την «ανάπτυξη», την «ευρωπαϊκή προοπτική»!
Λοιπόν, ας αντιστρέψουμε τα πράγματα! Ας κάνουμε τη πολιτική εργαλείο δικό μας, των σύγχρονων εργαζόμενων-των παραγωγικών δυνάμεων, όπως ακριβώς της αρμόζει! Άς ενεργοποιηθούμε στη καθημερινότητα για να διεκδικήσουμε συλλογικά-οργανωμένα όσα μας έχουν κλέψει και συνεχίζουν να μας κλέβουν! Άς δημιουργήσουμε τους δικούς μας τόπους αναφοράς, τις δικές μας ενώσεις, το δικό μας μέτωπο, το δικό μας φορέα! Αυτό απαιτεί η πραγματική δημοκρατία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας! Άς κάνουμε τη πολιτική δική μας υπόθεση. Η πολιτική και η οικονομία στα χέρια των πλουσίων, του κεφαλαίου αποδείχτηκε ότι είναι μία καταστροφή για τις λαϊκές-εργατικές μάζες! Αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε σε καθημερινή βάση την εξουσία του κεφαλαίου, δηλαδή τον καπιταλισμό! Για να τον ανατρέψουμε, χρειαζόμαστε ισχυρές δομές όπως μαζικά ταξικά συνδικάτα, συνελεύσεις κι επιτροπές γειτονιάς και σίγουρα έναν ισχυρό πραγματικά επαναστατικό φορέα των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας που αντικειμενικά σήμερα δεν υπάρχει και που θα βάλει μπρος το σχέδιο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής, απόλυτα δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας…
