Του Γιώργου Λυγουριώτη
Τη Δευτέρα 7 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκαν μαθητικές πορείες και καταλήψεις σε μια σειρά από πόλεις της χώρας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αλλαγές στην παιδεία αλλά και για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί σε αυτήν.
Το κλίμα των κινητοποιήσεων
Στην πλειοψηφία των επαρχιακών πόλεων οι συγκεντρώσεις ήταν δυναμικές και μαζικές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά του Βόλου, του Ηρακλείου Κρήτης και της Ηλείας όπου κατέβηκαν μαζικά στο δρόμο οι μαθητές ενώ Λύκεια και Γυμνάσια προχώρησαν σε κατάληψη.
Αντίθετα, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη (όπου τον κύριο τόνο των συγκεντρώσεων τον έδινε το ΚΚΕ μέσα από τα «Συντονιστικά» του) η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις ήταν μικρή, με 1.000 και 300 άτομα αντίστοιχα. Σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν ξεκάθαρο πως το «καπέλωμα» αυτό από την πλευρά του ΚΚΕ περιόρισε κατά πολύ την δυναμική που θα μπορούσαν να είχαν οι μαθητικές πορείες.
Η απαράδεκτη στάση του ΚΚΕ
Όσες πολιτικές οργανώσεις βρεθήκαν στις κινητοποιήσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, είχαν να αντιμετωπίσουν την απαράδεκτη στάση των μελών του ΚΚΕ. Μέλη της Νεολαίας του κόμματος με έμμεσο και άμεσο τρόπο προσπαθούσαν όχι μόνο να ελέγξουν την συγκέντρωση, αλλά και να φιμώσουν τις υπόλοιπες οργανώσεις που βρέθηκαν στο δρόμο μαζί με τους μαθητές.
Αυτό το γεγονός δεν μας κάνει να πέφτουμε από το σύννεφα. Εδώ και πολλά χρόνια το ΚΚΕ προσπαθεί να καπελώσει όλους τους αγώνες τις νεολαίας είτε αυτοί είναι μαθητικοί είτε είναι φοιτητικοί χωρίς να τους ενδιαφέρει αν έχουν σε τελική ανάλυση νικηφόρο αποτέλεσμα. Θέλουν μόνο να είναι στην ηγεσία των κινημάτων και όπου δεν μπορούν απλά δεν συμμετέχουν.
Ο διωγμός ή η φίμωση των διαφορετικών απόψεων πέρα από το ότι αποτελεί απαράδεκτη αντιδημοκρατική πρακτική την οποία κανένας δεν έχει δικαίωμα να ασκεί, αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για το μαθητικό κίνημα. Γιατί αφαιρεί απ’ τον καθένα που αγωνίζεται το δικαίωμα της συμμετοχής σε μια ελεύθερη και δημοκρατική ανταλλαγή απόψεων με στόχο τη συνδιαμόρφωση θέσεων και σχεδίου δράσης.
Σχέδιο κλιμάκωσης
Από την πρώτη στιγμή το «Ξ» εξηγούσε ότι μια πορεία δεν αρκεί για να αλλάξει η κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία.
Για να υπάρχει προοπτική στον αγώνα των μαθητών είναι απαραίτητο ένα κοινό μέτωπο ανάμεσα σε μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς και τις τοπικές κοινωνίες για να χτιστεί ένα κίνημα διεκδίκησης που θα έχει διάρκεια, μαζικότητα και ενωτική δράση.
Επίσης, χρειάζεται οργάνωση και συντονισμός σε κάθε πόλη αλλά και σε πανελλαδικό επίπεδο – κι αυτό σημαίνει συντονιστικά σε επίπεδο πόλεων και πανελλαδικά.
Τα συντονιστικά πρέπει να είναι δημοκρατικά και συλλογικά και να αποτελούνται από εκλεγμένους αντιπροσώπους διαφορετικών σχολείων έτσι ώστε καμία οργανωμένη κατάσταση να μην μπορεί, κρυφά ή φανερά, να καπελώσει το κίνημα κινητοποιώντας «κουκιά».
Τέλος τονίζαμε ότι το κίνημα έπρεπε να παλέψει με βασικά αιτήματα, όπως:
- αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στην παιδεία
- πρόσληψη μόνιμων καθηγητών για να μειωθεί ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα και να γίνεται καλύτερο μάθημα
- δωρεάν μετακινήσεις σε όλους/ες και δωρεάν σίτιση σε όσους έχουν ανάγκη
- ενισχυτική διδασκαλία σε κάθε σχολείο για να μην οδηγούνται οι μαθητές στα ιδιωτικά φροντιστήρια
- να αλλάξει το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια για να μην βασίζεται στις εξετάσεις παπαγαλίας-ανταγωνισμού-άγχους και να δίνει τη δυνατότητα σε κάθε μαθητή να σπουδάζει αυτό που επιθυμεί
- όχι στο ρατσισμό και το φασισμό, να ενταχθούν όλα τα προσφυγόπουλα μέσα στα σχολεία
- να καταργηθούν οι μνημονιακοί νόμοι που διαλύουν την παιδεία και έχουν οδηγήσει την κοινωνία στη φτώχεια
Τι προτείνει το ΚΚΕ για να συνεχιστεί ο αγώνας
Όπως διαβάζουμε σε άρθρο του Ριζοσπάστη (http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9108652) οι μαθητές ετοιμάζουν τα επόμενα βήματα τους και η Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας («συντονιστικό» που το ελέγχει το ΚΚΕ) όρισε τα επόμενα αγωνιστικά ραντεβού:
- στις 15 Νοέμβρη, στις 18.30, στην Ομόνοια ενάντια της επίσκεψης Ομπάμα
- στις 17 Νοέμβρη πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία
- και στις 8 Δεκέμβρη συμμετοχή στην γενική απεργία
Η ηγεσία της ΚΝΕ αντί να καλέσει τους μαθητές να συνεχίσουν τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις προκειμένου οι μαθητές να βγουν δυναμικά στον δρόμο της διεκδίκησης δίνοντας μιας ώθηση στο κίνημα, επέλεξε να περιοριστεί σε μια διαδήλωση-πυροτέχνημα και να καλέσει σε διαδηλώσεις που ουσιαστικά ταυτίζονται πλήρως με τις δράσεις του ΚΚΕ και δεν δίνουν καμία προοπτική στο μαθητικό κίνημα.
Με αυτό το τρόπο γίνεται ξεκάθαρο ότι η ηγεσία του ΚΚΕ αφήνει άλλη μια μάχη στη μέση της διαδρομής. Δείχνει ότι αυτό που πραγματικά την ενδιαφέρει δεν είναι το κίνημα της νεολαίας, τα προβλήματα, οι διεκδικήσεις και οι αγώνες του. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι πώς να δώσει την εντύπωση πως κάνει αγώνες με στόχο να ενισχύσει την δική του επιρροή και παρουσία στις γραμμές της νεολαίας.
