Μικρά και Καθημερινά
Διαβάζουμε στην Ημερησία[1]:
«Δημοσκόπηση-κόλαφος για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διεξήγαγε το Κέντρο Ερευνών «Pew» που εδρεύει στην Ουάσιγκτον. Η έρευνα σε 10 μεγάλες χώρες της ΕΕ δείχνει δραματική αύξηση του ευρωσκεπτικισμού και μεγάλη ενίσχυση των φωνών εκείνων που ασκούν σκληρή κριτική στις Βρυξέλλες.
»…Η μεγαλύτερη πτώση σημειώθηκε στην Γαλλία (στο δεύτερο μεγάλο πυλώνα της ΕΕ και της Ευρωζώνης) όπου μόνο 38% είπαν πως έχουν θετική άποψη για την ΕΕ – ένα ποσοστό που έδειξε πτώση κατά 17 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με πέρσι.
»…Πτώση επίσης σημειώθηκε και στην Ισπανία κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες (47% με θετική άποψη) στη Γερμανία κατά οκτώ μονάδες (50%) και στη Βρετανία κατά 7μοναδες (44%).»
Αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα σε σχέση με τις προοπτικές της ΕΕ και του Ευρώ:
«Τα δεδομένα αυτά προϊδεάζουν ότι η επιχειρούμενη “ενοποίηση” έως το 2025 που θέλουν Βρυξέλλες και Βερολίνο με τη δημιουργία μιας ενιαίας υπερκυβέρνησης της ΕΕ για όλες τις χώρες, θα συναντήσει τέτοιες αντιστάσεις από τους λαούς, που είναι σίγουρο ότι θα δοκιμαστεί η ίδια η συνοχή και η ύπαρξη της ΕΕ.»
***
Τι έλεγε ο Λένιν πριν από ένα αιώνα περίπου; Ότι δεν είναι δυνατή η ενοποίηση της Ευρώπης σε καπιταλιστική βάση και ότι αν ποτέ υπάρξει θα σημαίνει βαρβαρότητα για τους λαούς. Αυτό ακριβώς είναι που βιώνουμε σήμερα και γι’ αυτό αναβιώνει ο Ευρωσκεπτικισμός.
Αν οι αναλυτές της άρχουσας τάξης θέλουν να είναι σοβαροί οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι οι προβλέψεις του Λένιν, η μαρξιστική δηλαδή ανάλυση, έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά. Ας μην περιμένουμε βέβαια ότι θα το κάνουν ποτέ…
Από την άλλη, πάλι, η Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει και διασπασμένη. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε οικονομικό μαρασμό. Εξάλλου οι ανταγωνισμοί οι εθνικισμοί και οι ιμπεριαλισμοί γέννησαν δυο παγκόσμιους πολέμους στο παρελθόν (για να αναφέρουμε απλά κάτι προφανές που δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη ανάλυση).
Γι’ αυτό η Αριστερά χρειάζεται να προβάλλει δυνατά μαζί με την έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ την ανάγκη για μια ενωμένη σε εθελοντική βάση Σοσιαλιστική Ευρώπη.
Τι κάνει όμως η Αριστερά; Είτε χαρακτηρίζεται από Ευρωλαγνεία – όπως οι διάφοροι Τσίπρες– ή περιορίζεται στο θέμα της εξόδου χωρίς να το συνδέει με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα και μια σοσιαλιστική προοπτική.
Με αυτό τον τρόπο, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, αντί να κερδίζει η Αριστερά κερδίζουν οι εθνικιστές και οι ακροδεξιοί!
