Μόνο ο «Ελεύθερος Κόσμος» δεν έχει ασχοληθεί ακόμα με αυτό το θέμα! Οι συμπλοκές που έγιναν κυρίως στη Γλυφάδα ξεσήκωσαν θύελλα δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ τα οποία προσπαθούν να ανακαλύψουν μία «underground» διαμάχη μεταξύ διαφορετικών «πολιτισμών». Δεν είναι όμως τόσο απλό.
Το «Εmo» ξεκίνησε ως είδος μουσικής στην Αμερική, πλησίον του πανκ, με πιο καταθλιπτικό στίχο και ύφος. Οι στίχοι λοιπόν μερικών από τα «emo» συγκροτήματα στοχεύουν στην δημιουργία μελοδραματικής ψυχολογίας και συμπεριφοράς και μάλιστα σε ακραίες περιπτώσεις κάποια παιδιά έφταναν στο σημείο να κόβουν τις φλέβες τους μην αντέχοντας την κατάθλιψη στην οποία νόμιζαν ότι έφταναν. Όπως έγινε και με το αυθεντικό πανκ, η μουσική αυτή μετάλλαξη προέβαλε και τρόπο ντυσίματος και, σε μερικές περιπτώσεις, τρόπο συμπεριφοράς. Αυτά όλα βέβαια στη δεκαετία του 1980.
Σήμερα φαίνεται η μόδα αυτή να επιστρέφει κυρίως με τη στυλιστική της μορφή. «Emo» λοιπόν είναι παιδιά ηλικίας 14-22 τα οποία επέλεξαν να ντύνονται με αυτόν τον τρόπο και καμία σχέση δεν έχουν με το παλιό αντίστοιχο κίνημα. Παρά την προσπάθεια που κάνουν (;) αυτά τα παιδιά δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε λόγο για κατάθλιψη! Γιατί τις περισσότερες φορές προέρχονται από ανώτερες οικονομικές τάξεις. Συνεπώς τα προβλήματά τους είναι μάλλον επίπλαστα. Και βεβαια δεν υπάρχει ψυχολόγος που θα πει ότι ένα καταθλιπτικό παιδί μπορεί να βγαίνει κάθε μέρα έξω και να περνάει καλά με τους επίσης καταθλιπτικούς φίλους του. Άρα αφού δούμε και τι σημαίνει να είσαι «τρέντυ», ας σοβαρευτούμε και ας περάσουμε στο αν και γιατι «πέφτει ξύλο» μεταξύ «emo» και τρέντυ.
Όπως η λέξη «emo» βγαίνει από το emotional (=συναισθηματικός) έτσι και ο όρος «τρέντυ» βγαίνει από την αγγλική λέξη «trend» που σημαίνει «μόδα» ή «τάση». Άρα τρέντυ είναι αυτοί που ντύνονται με την «τελευταία λέξη της μόδας».. Κάτι που επίσης δεν ισχύει στην περίπτωση μας. Τα παιδιά πού φαίνεται να απεχθάνονται τους «emo» ντύνονται όπως όλοι μας ή τουλάχιστον όπως ντύνονται πολλά παιδιά στην ηλικία τους. Και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για την τελευταία λέξη της μόδας, αφού δεν είναι γιοί του Λάτση. Άρα δεν είναι οι «τρέντυ» αυτοί που χτυπάνε τους «emo». Αυτοί που επιτίθενται είναι οι λεγόμενοι «κάγκουρες» (υποτιμητικός χαρακτηρισμός από τους «emo»). Αυτά είναι παιδιά με μικρότερη οικονομική δύναμη (πολλές φορές) απο τους emo και σίγουρα πολύ μικρότερη απο τους «τρέντυ». Γιατί όμως πλακώνονται αυτές οι δύο «τάσεις»;
Ο λόγος για τον οποίο επιτίθονται οι «κάγκουρες» στους «emo» είναι αυτός ακριβώς. Θεωρούν ότι οι emo είναι «ψεύτικοι» και στην πραγματικότητα δεν έχουν προβλήματα. Και μόνο η οικονομική κατάσταση των δύο «παρατάξεων» δείχνει ότι μάλλον οι «emo» είναι αυτοί με τα λιγότερα προβλήματα. Χτυπάνε επίσης γιατί μπορούν (καθώς οι emo είναι συνήθως μικροκαμωμένοι) και γιατί θέλουν κάπου να ξεσπάσουν. Είναι ένα μείγμα από κοινωνική πίεση, χαβαλέ και αίσθηση ανωτερότητας, που οδηγεί σε αυτήν την παραβατική συμπεριφορά. Τι άλλες διεξόδους γιά εκτόνωση προσφέρει αυτή η κοινωνία; Ή μήπως θεωρούμε ότι το όλο σύστημα δεν δημιουργεί αδιέξοδα άρα δεν χρειάζεται και εκτόνωση;
Τελικά είναι όλα αυτά που παρατείνουν την κατάσταση. Οι «emo», οι «τρέντυ» και οι «κάγκουρες» υπήρχαν πάντα, σε άλλες μορφές. Όπως και τα προβλήματα της νεολαίας υπήρχαν πάντα. Απλά το σύστημα και τα ΜΜΕ προτιμούσαν και προτιμάνε να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στους εκάστοτε «emo» και «τρέντυ» γιατί τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας είναι όντως για να παθαίνεις κατάθλιψη.
