Της Ηλέκτρας Κλείτσα
«Αν βρεθούν 3 – 4 άνθρωποι και πουν ότι είσαι ομοφυλόφιλος, σε πιάνουν και σε κρεμάνε επί τόπου χωρίς διαδικασίες, χωρίς τίποτα».
«Βιασμοί, ξυλοδαρμοί, εικονικές εκτελέσεις, φάλαγγα, κρύο νερό. Με ξυπνάγανε όποτε ήθελαν, δεν έβλεπα φως και είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου, δεν ήξερα αν είναι μέρα ή νύχτα».
Κάπως έτσι περιγράφει την κατάσταση στο Ιράν, στη συνέντευξή του στο Σ. Θεοδωράκη («Τα Νέα», 5/4/2008), ο πρώτος άνθρωπος που πήρε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.
Φυσικά έπρεπε να περάσουν σχεδόν οκτώ χρόνια (!) από τη ημέρα που ήρθε στην Ελλάδα, και να προηγηθούν τρεις απορριπτικές απαντήσεις στην αίτηση του για άσυλο.
Η χώρα μας έχει το χαμηλότερο δείκτη χορηγήσεων ασύλου σε ολόκληρη την Ε.Ε. Τον περασμένο χρόνο ενέκρινε μόλις το 0,04% των αιτήσεων και το 2006 το 0,05%!!
Από μια χώρα της οποίας ο πρόεδρος ισχυρίζεται ότι «στο Ιράν δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι», και πράγματι, κάνει ότι μπορεί για να τους εξαφανίσει, σε μια χώρα που εξακολουθεί να εγκρίνει αιτήσεις ασύλου με το σταγονόμετρο.
«Δεν το πίστεψα. Περίμενα να μου πουν πάλι όχι, ότι δεν μου αναγνωρίζουνε το αίτημα μου και ότι πρέπει να εγκαταλείψω τη χώρα… Οχτώ χρόνια, κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο έτρεμα, πέθαινα».
