Θόδωρος Μαράκης
μέλος ΛΑΕ Νέας Σμύρνης
Το κείμενο που έχει κατατεθεί για συζήτηση και απόφαση στην επερχόμενη ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ πολύ σωστά επισημαίνει ότι:
«Η παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση…. κάνει επίκαιρο το ιστορικό δίλημμα “Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα”»
Κατά συνέπεια γίνετε επίκαιρη η απάντηση: Σοσιαλισμός.
Όλα τα βασικά προβλήματα που γέννησε η καπιταλιστική κρίση μπορούν να επιλυθούν μόνο βαδίζοντας προς την εξουσία και το σοσιαλισμό. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιλύσει την κρίση του όποια πολιτική και αν εφαρμόσει. Ο Κεϊνσιανισμός απέτυχε το ίδιο και ο νεοφιλελευθερισμός, καθώς επίσης και ο «τραπεζικός» –θα μπορούσε να τον ονομάσει κανείς– Κεϊνσιανισμός της Ποσοτικής Χαλάρωσης και των μηδενικών επιτοκίων.
Κατά συνέπεια μέσα στα πλαίσια του συστήματος δεν υπάρχει πολιτική που μπορεί να μας βγάλει από τα μνημόνια – που είναι απότοκα της καπιταλιστικής κρίσης και δεν πέσανε ξαφνικά από τον ουρανό.
Γι’ αυτό το ζήτημα των σχέσεων ιδιοκτησίας με αναφορά στις μεγάλες και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, την μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία, την εθνικοποίηση της μεγάλης γαιοκτησίας και της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι εξαιρετικά επίκαιρο και κρίσιμο.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και η ενσωμάτωσή του στο σύστημα είναι ένα ακόμη παράδειγμα –μετά από αυτό της Σοσιαλδημοκρατίας και των ΚΚ– της πλήρους χρεοκοπίας του ρεφορμισμού. Δεν υπάρχουν περιθώρια «σκληρής διαπραγμάτευσης» και έντιμου συμβιβασμού μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής ΕΕ και πολύ περισσότερο μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ.
Η χρεοκοπία και η πτώση των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής είναι ένα ακόμη δυνατό παράδειγμα ότι η καπιταλιστική κρίση δεν αντιμετωπίζεται μόνο με φιλολαϊκά –και εν πολλοίς θα λέγαμε αντιμνημονιακά μέτρα– που αφήνουν αλώβητες τις παραγωγικές σχέσεις και την αστική τάξη, για να το πούμε καθαρά, που δεν απαλλοτριώνουν την οικονομική και πολιτική εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Η θέση 2.12 που παρουσιάζει το κείμενο του προσωρινού ΠΣ της ΛΑΕ ότι:
«Η βασική αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας είναι μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας».
Σωστό!
Συνεχίζει όμως:
«Ωστόσο η κυρίαρχη αντίθεση σε πολιτικό επίπεδο, αφορά στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και στην πάλη για την ανατροπή τους με την επιβολή φιλολαϊκού προγράμματος εξόδου από την κρίση.»
Λάθος μεγάλο!
Γιατί η κυρίαρχη αντίθεση στο πολιτικό επίπεδο πηγάζει από την βασική και δεν την αναιρεί. Πιο απλά τα μνημόνια είναι η επιλογή του κεφαλαίου να φορτώσει την κρίση στις πλάτες της εργασίας. Και δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να υπάρξει έξοδος από την κρίση με την επιβολή απλά και μόνο φιλολαϊκού προγράμματος.
Το παράδειγμα της Βενεζουέλας και των υπολοίπων αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές!! Κατά συνέπεια θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κυρίαρχη αντίθεση αποτελεί σημαντικό στοιχείο του μεταβατικού προγράμματος που οδηγεί στη σοσιαλιστική προοπτική και βρίσκει τη λύση της. Αλλιώς χωρίς αυτή τη διαλεκτική σχέση, η κυρίαρχη αντίθεση μετατρέπεται σε Στάδιο μέσα στα πλαίσια του συστήματος και σίγουρα όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί δεν επιλύεται.
Η αντιμνημονιακή λογική –«κυρίαρχη αντίθεση»– που διαπερνούσε την πολιτική της Αριστερής Πλατφόρμας όσο καιρό ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ την οδήγησε στο βασικό λάθος της συμμετοχής, με τα βασικά της στελέχη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αντί να την καταγγείλει και να απόσχει.
Η συμπόρευση με τους ΣΥΡΙΖΑίους στην περιφέρεια, στο συνέδριο της ΓΣΕΕ και στο ΕΚΑ –όχι από όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΜΕΤΑ– πέρα από τον καριερισμό, έχει σαν πολιτική βάση την αντιμνημονιακή λογική. Συμπορευόμαστε με όποιον καταγγέλλει τα μνημόνια και ας μην παίρνει θέση ενάντια στην κυβέρνηση των μνημονίων.
Η ΛΑΕ να το πούμε καθαρά χρειάζεται να ξεκαθαρίσει τις γραμμές της από τα καριερίστικα στοιχεία, οφείλουμε να δώσουμε καθαρό μήνυμα στην κοινωνία ότι σπάσαμε από τον ρεφορμισμό, ότι παλεύουμε τα μνημόνια σε αντικαπιταλιστική βάση.
Δεν πρέπει να φοβηθούμε να μείνουμε λιγότεροι, γρήγορα θα κερδίσουμε στις γραμμές μας γνήσιους αγωνιστές στη θέση των ρεφορμιστών, καριεριστών που πρέπει να διώξουμε από τις γραμμές μας.
Στη ΛΑΕ είναι καιρός να εφαρμόσουμε –τηρουμένων των αναλογιών– τους 21 όρους του 2ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για το ποιος θα είναι μέλος μας, οι γραμμές μας χρειάζεται εν όψει της συνδιάσκεψης να ξεκαθαριστούν από όσους δεν θέλουν να σπάσουν με το παρελθόν.
Η θέση 2.15 πραγματεύεται την σύνθεση και την δυνατότητα της δημιουργίας του αντιμνημονιακού μπλόκ. Πρόκειται για
«…το κοινωνικό μπλοκ της εργατικής τάξης και συνολικά των εργαζομένων, το βάρος των οποίων ξεπερνάει το 60% του ενεργού πληθυσμού….(με) το σκληρά πληττόμενο τμήμα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου που συμπιέζεται ή καταστρέφεται από τις μνημονιακές πολιτικές… Το συγκεκριμένο μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων δεν είναι ενοποιημένο και ομογενοποιημένο πολιτικά. Δεν διαθέτει ενιαίο ριζοσπαστικό πολιτικό μέτωπο, που να εκφράζει τα ζωτικά του συμφέροντα. Ωστόσο υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα δημιουργίας ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου.»
Από αυτή την διαπίστωση προκύπτει το ερώτημα σε ποια προγραμματική βάση πρέπει να επιδιώξουμε να συγκροτήσουμε ένα ενοποιημένο και ομογενοποιημένο πολιτικά, μεγάλο κοινωνικό μέτωπο;
Την απάντηση μπορούμε να την πάρουμε από τα διδάγματα που βγαίνουν τόσο από το ΕΑΜ, όσο και από την Οκτωβριανή επανάσταση όπως ενδεικτικά αναφέρεται στη θέση 3.3:
«Η Λαϊκή Ενότητα φέρει μέσα της ιδεολογικά και αξιακά γονίδια από όλα τα μεγάλα κινήματα κοινωνικής και εθνικής χειραφέτισης.»
Η συγκρότηση του ΕΑΜ πάνω στη βάση του μίνιμουμ προγράμματος που δεν αμφισβητούσε τις σχέσεις καπιταλιστικής ιδιοκτησίας το οδήγησε στην υποταγή του σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τα κόμματα του κεφαλαίου (μάλιστα οι υπουργοί του συγκρούστηκαν με το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις τους) και στην ήττα.
Αντίθετα στην Οχτωβριανή το μέτωπο των Σοβιέτ με την κυριαρχία των μπολσεβίκων υιοθέτησε το μεταβατικό πρόγραμμα, το οποίο συμπεριελάμβανε τα αιτήματα της αγροτιάς και των λαϊκών μαζών των πόλεων και οδήγησε στη νίκη το Ρωσικό λαό και στην κατάκτηση της εξουσίας.
Η στείρα αντιμνημονιακή λογική του ΣΥΡΙΖΑ και το φιλολαϊκό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης η απόρριψη του μεταβατικού προγράμματος και η αμφισβήτηση των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας οδήγησαν στην αντιμνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στον Παυλόπουλο ΠτΔ, κλπ και στην κωλοτούμπα και στην μετατροπή της μεγαλειώδους νίκης του ΟΧΙ σε ήττα.
Η ιστορία σύγχρονη και παλιά μας διδάσκει ότι το μεγάλο κοινωνικό μέτωπο, το νέο ΕΑΜ, πρέπει να συγκροτηθεί στη βάση του μεταβατικού σοσιαλιστικού προγράμματος, ενός προγράμματος που θα δίνει λύσεις στα προβλήματα των μεσαίων και φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς και των πόλεων. Στην πολιτική «καθυστέρηση» των μαζών απαντάμε με ένα πρόγραμμα που βοηθάει τις μάζες να ξεπεράσουν την καθυστέρησή τους. Πως τις βοηθάμε; Με υπομονετική εξήγηση!
Η εφαρμογή ενός μεταβατικού σοσιαλιστικού προγράμματος διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση που ξεκινάει από την στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, συμφωνούμε όλοι ότι αυτό συγκρούεται με την παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Στη συνέχεια όμως πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι νομοτελειακά συγκρούεται και με την παραμονή της χώρας στην καπιταλιστική ΕΕ. Δεν χωράνε συμβιβασμοί πάνω σ’ αυτή τη θέση – την παλεύουμε αποφασιστικά, με υπομονετική εξήγηση μέχρι να πείσουμε την πλειοψηφία των λαϊκών μαζών, παλεύουμε: Για μια σοσιαλιστική Ελλάδα μέσα σε μια Ομόσπονδη σοσιαλιστική Ευρώπη.
Στη θέση 3.2 επισημαίνεται
«η αδυναμία της Αριστεράς διεθνώς και εσωτερικά, να διαμορφώσει ένα δυναμικό, μαζικό ρεύμα ριζοσπαστικής ανατροπής στις συνθήκες της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης ….τονίζει “την ανάγκη μιας επανίδρυσης της Αριστεράς.»
Θα συμπληρώναμε ότι η κρίση της κοινωνίας σαν αποτέλεσμα των ηττών του εργατικού-λαϊκού κινήματος έχουνε να κάνουνε με την κρίση επαναστατικής ηγεσίας ή πιο απλά με την αναγκαιότητα οικοδόμησης ενός Μαρξιστικού Μαζικού Επαναστατικού Κόμματος, μιας νέας Μαζικής Επαναστατικής Διεθνούς.
Η βασική αιτία της αδυναμίας της Αριστεράς διεθνώς και εσωτερικά έχει να κάνει με την εγκατάλειψη και την διαστρέβλωση (Σταλινισμός) των βασικών αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού και η αναζήτηση των απαντήσεων σε νεο-«μαρξιστικούς» ατραπούς. Πράγματι σύμφωνα με την εν λόγω θέση του κειμένου υπάρχει:
«πιεστική ανάγκη για ένα καινούργιο πολιτικό σχέδιο και μια νέα μετωπική διαδικασία με βάση μια νέα προγραμματική σύνθεση, που θα συνδέει τους άμεσους στόχους σωτηρίας από την καταστροφή, το μεταβατικό πρόγραμμα ριζικών ανατροπών και μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.»
Θεωρούμε ότι η επανίδρυση της Αριστεράς και το νέο πολιτικό σχέδιο για να πετύχουν χρειάζεται να βασίζονται στις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού, στα τέσσερα πρώτα συνέδρια της Κομμουνιστικής Διεθνούς και βέβαια στη κριτική εμπειρία που βγαίνει από την πλούσια σε αγώνες ιστορία του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Η συνεχιζόμενη συμπόρευση, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της βάσης, του Αριστερού Ρεύματος με τον ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα, την περιφέρεια και την ΤΑ (πράγμα που το χρεώνεται η ΛΑΕ) κάνουν αναγκαία την προσθήκη στο κείμενο των θέσεων την αυτοκριτική της Αριστερής Πλατφόρμας για όσο διάστημα συμπορεύτηκε με την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Τα λάθη της συμπόρευσης στέρησαν από την ΛΑΕ την είσοδό της στο Κοινοβούλιο. Και αυτά είναι:
- Η συμμετοχή με τα κορυφαία στελέχη της ΑΠ στην κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,
- Η ψήφος στον δεξιό πρόεδρο
- Η μη καταγγελία δημόσια της συμφωνίας της 20ης του Φλεβάρη
- Η μη επιδίωξη έκτακτου συνεδρίου για την ανάκληση του Τσίπρα και της ηγεσίας του Μαξίμου από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κ.α
Στο «Κεφάλαιο δεύτερο: Η ελληνική οικονομία και κοινωνία στη δίνη των μνημονίων» θεωρούμε ταξικά αναγκαίο να αντικατασταθεί όπου υπάρχει η λέξη «ελληνική» να αντικατασταθεί από το καπιταλιστική. Συγκεκριμένα παραδείγματα: Καπιταλιστική οικονομία, καπιταλιστική κρίση η κρίση που βιώνει ο λαός δεν είναι «ελληνική», δεν είναι δική του «δεν τα φάγαμε μαζί» είναι κρίση της τάξης του κεφαλαίου. Δεν είναι και τόσο λεπτομέρεια… η παρατήρηση!! Η οικονομία η δική μας είναι η σοσιαλιστική και έχει πανευρωπαϊκή και παγκόσμια αναφορά σε τελική ανάλυση.
