Σχόλιο από το «Ξ»
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι που ο κ. Τσίπρας ανακάλυψε ότι δεν είχε επαρκή και ορθή γνώση της κατάστασης, εξήγγειλε την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας και ψήφισε (την Κυριακή 22 Μάη) την ένταξη της στο νέο υπερταμείο, ΕΕΣΠ[1]. Ότι μπει εκεί, διατίθεται προς πώληση για τα επόμενα 99 χρόνια.
Το ΕΕΣΠ το ελέγχει η Τρόικα όσα ψέματα και να λένε οι «Μεταλλαγμένοι» (αντιμνημονιακοί που γίνανε μνημονιακοί, ΣΥΡΙΖΑίοι που γίνανε ΠΑΣΟΚοι, ΠΑΣΟΚοι που γίνανε ΣΥΡΙΖΑίοι και πάει λέγοντας). Επομένως, ένταξη στο ΕΕΣΠ σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις και χτύπημα βιοτικού επιπέδου και δικαιωμάτων. Όλα τα άλλα είναι Παραμύθια της Εποχής των Μνημονίων.
Από την Κυριακή 22 Μάη, όταν η βουλή της υπερήφανης ελληνικής «Αριστεράς» ψήφισε το πολυνομοσχέδιο, ανάμεσα στις άλλες δημόσιες επιχειρήσεις που μπήκαν στο ΕΕΣΠ είναι και οι δημόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας όπως η ΟΣΥ (Οδικές Συγκοινωνίες Αθήνας – λεωφορεία και τρόλεϊ).
Η αντίδραση των συνδικαλιστών
Πώς αντέδρασε στην επερχόμενη ιδιωτικοποίηση η συνδικαλιστική ηγεσία (πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ, του μεγαλύτερου σωματείου του χώρου, με 3.500 μέλη (στη συντριπτική τους πλειοψηφία οδηγοί λεωφορείων);
Κάλεσε μία γενική συνέλευση για να συζητήσουν τα θέματα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο… Ολυμπιακό Κέντρο Πάλης στα Άνω Λιόσια (όσο πιο μακριά μπορούσαν)! Γιατί, υποτίθεται, δεν έβρισκε αρκετά μεγάλο χώρο στην Αθήνα!
Και φυσικά δεν έγινε καμία εκστρατεία και καμία κινητοποίηση για να υπάρχει συμμετοχή στη συνέλευση. Ακριβώς το αντίθετο. Τις δυο προηγούμενες μέρες καλλιεργήθηκε συστηματικά η ηττοπάθεια και το «τίποτα δε γίνεται».
Η συνέλευση είχε 800 άτομα, όμως χρειαζόταν 1300 για τη «νόμιμη» απαρτία.
ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έθεσαν θέμα «νόμιμης» απαρτίας από την αρχή της συνέλευσης. Αυτό το κάνουν μόνο όταν φοβούνται ότι μπορεί να μην τους βγουν τα «κουκιά», ότι μπορεί να χάσουν τη συνέλευση και κατά συνέπεια να βγει ο κλάδος σε σοβαρές κινητοποιήσεις.
Κι έτσι δεν έγινε καν συνέλευση… Έγιναν μόνο κάποιες «ενημερωτικές» τοποθετήσεις από τις παρατάξεις.
Φυσικά… «φταίνε οι εργαζόμενοι»
ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αφού είπαν λίγο-πολύ ότι η συγκοινωνίες ήταν «μια χαρά» μέχρι να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τις κατέστρεψε μέσα σε ενάμιση χρόνο, άρχισαν να επιρρίπτουν ευθύνες… στους εργαζόμενους που δεν ήρθαν στη συνέλευση «σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή» για το μέλλον των αστικών συγκοινωνιών.
Τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι η θέση στην οποία βρίσκονται είναι εξαιρετικά δεινή. Ότι η αντίσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ότι η κυβέρνηση τους ξεγέλασε. Κι ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχουν καμιά διάθεση να παλέψουν πραγματικά. Κι’ ότι γι’ αυτό ακριβώς το λόγο καλούν γενική συνέλευση στου «διαόλου τη μάνα».
Γιατί, προκειμένου να μπει ο μέσος εργαζόμενος στον κόπο να πάει στην άλλη άκρη της πόλης, στους πρόποδες της Πάρνηθας για να κάνει συνέλευση, θα πρέπει να νοιώθει ότι αυτό έχει κάποιο νόημα. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι το ΔΣ έβαλε τη συνέλευση τόσο μακριά αποτελούσε απόδειξη για τους εργαζόμενους ότι όλο το παιχνίδι ήταν στημένο. Και σαν αποτέλεσμα, φυσιολογικά, η πλειοψηφία των εργαζομένων, γύρισε την πλάτη σ’ αυτό που θεωρούσε πως είναι κοροϊδία. Αυτό δε σημαίνει πως είναι σωστό κι ότι καλώς έκαναν και δεν πήγαν όσοι δεν πήγαν. Εξηγεί όμως το γιατί δεν πήγε ο κόσμος. Και εξηγεί ότι δεν είναι υπεύθυνος ο κόσμος για το γεγονός ότι δεν υπήρχε απαρτία, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Στημένο παιχνίδι
Η καλύτερη απόδειξη βέβαια ότι το παιχνίδι ήταν στημένο, είναι οι προτάσεις που κατατέθηκαν από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ στις τοποθετήσεις τους για το πώς να αντιμετωπιστεί η επερχόμενη ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών: Καμία κινητοποίηση, αλλά να πάει το ΔΣ (βασικά η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ από το ΔΣ) στο Υπουργείο Μεταφορών και να… «διαπραγματευτεί» με τον Υπουργό. Αυτή η πρόταση, η οποία «ντύθηκε» με πιο ωραία λόγια, δεν κατατέθηκε βέβαια γιατί η συνέλευση δεν είχε απαρτία – ήταν όμως γνωστή από την προηγούμενη μέρα…[2]
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στην ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ του χώρου, πρέπει να πούμε πως δεν αποτελούν κάποια εξαίρεση στον κανόνα. Κάνουν απλά αυτό που έχουν μάθει να κάνουν σε πανελλαδικό επίπεδο εδώ και κάποιες δεκαετίες από τα κόμματα που κυβερνούν – ονομάζεται «κυβερνητικός συνδικαλισμός» που σημαίνει στηρίζουμε τις κυβερνητικές πολιτικές ενάντια στους εργαζόμενους και διασφαλίζουμε ότι θα περάσουν με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις.
