Η κυβέρνηση σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή ζητάει «συναίνεση» για να βγούμε από την κρίση.
Αυτό που στην πραγματικότητα ζητάει είναι συνενοχή!
Όχι μόνο από τα κόμματα αλλά ουσιαστικά από τους εργαζόμενους και τους νέους που έχουν πληρώσει τα αλλεπάλληλα κύματα λιτότητας που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ εφαρμόζουν για πάνω από 20 χρόνια τώρα. Ο Καραμανλής ζητώντας συναίνεση από όλους εμάς ουσιαστικά ζητάει:
-Συνενοχή για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, που χρόνια τώρα γνώριζε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης και την ίδια ώρα έστελνε στη φτώχεια εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, μισθωτούς και συνταξιούχους
-Συνενοχή γιατί τα κέρδη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων συνεχίζουν, ακόμα και τώρα σε περίοδο κρίσης να αυξάνονται, τη στιγμή που αυτοί είναι υπεύθυνοι για την κρίση.
-Συνενοχή γιατί ενώ την κρίση την προκαλεί η απληστία του κεφαλαίου και των τραπεζιτών η κυβέρνηση τους δίνει 28δις !
-Συνενοχή γιατί αυτός που θα πληρώσει την κρίση θα είναι πάλι οι εργαζόμενοι
Οι απολύσεις το προηγούμενο διάστημα στη Λάρκο, στη FRIGOGLASS, στον ALPHA και αλλού είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί το πραγματικό κύμα απολύσεων έρχεται τώρα που η ελληνική οικονομία μπαίνει και τυπικά σε ύφεση. Μπροστά σε αυτό το σκηνικό η εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης είναι γελοία. Ο προϋπολογισμός που κατέθεσε ο Αλογοσκούφης πριν μόλις 3 μήνες έχει ήδη ακυρωθεί και ο ίδιος έχει αποπεμφθεί. Οι »προβλέψεις» της κυβέρνησης για το έλλειμμα και για τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας κάθε φορά είναι όλο και πιο άστοχες. Όσον αφορά τα στελέχη της κυβέρνησης και τον πρωθυπουργό, ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι να περιμένουν τις οδηγίες της Κομισιόν, της ΕΕ και του ΟΑΣΑ.
Και από εκεί τα μηνύματα όμως δεν είναι «καλά». Η ελληνική οικονομία μπαίνει σε επιτήρηση από την ΕΕ λόγω του τεράστιου δημόσιου χρέους της. Και αυτό σημαίνει ότι είναι «υποχρεωμένη» να πάρει άμεσα μέτρα όπως:
-η αντιμετώπιση του μισθολογικού κόστους των δημοσίων υπαλλήλων το οποίο κρίνεται υπέρογκο (!)
– η αλλαγή του Ασφαλιστικού, το οποίο μπορεί να άλλαξε πέρυσι εις βάρος των εργαζομένων, ωστόσο κανείς δεν έχει καταλάβει (ούτε η ΕΕ) για ποιο λόγο και ποιες είναι οι ωφέλειες αυτής της αλλαγής ως προς την εξοικονόμηση πόρων, που υποτίθεται ήταν ο στόχος
Και δεν είναι μόνο αυτά. Η κυβέρνηση σχεδιάζει να περάσει συνολικά το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και όταν μιλάει για «αναγκαίες προσαρμογές και βελτιώσεις προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση» δεν εννοεί τίποτε άλλο από νέα φορολογικά πακέτα και νέα εισπρακτικά μέτρα, έσοδα από τη νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων χώρων και καταπατημένων δημόσιων εκτάσεων κλπ.
Ο μόνος που μένει στο απυρόβλητο για ακόμα μια φορά είναι το μεγάλο κεφάλαιο. Την προηγούμενη περίοδο εδώ και δέκα χρόνια περίπου, μειώθηκε δραστικά η φορολογία των επιχειρήσεων, καταργήθηκε ο φόρος της Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, χαρίστηκαν ασφαλιστικές εισφορές, επιβραβεύθηκε η εισφοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων. Σήμερα, η κυβέρνηση δίνει με μεγάλη ευκολία 28 δις στις τράπεζες και την ίδια ώρα σκέφτεται να προχωρήσει σε νέα ρύθμιση των οφειλών των επιχειρήσεων απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία. Να τους χαρίσει δηλαδή για άλλη μια φορά (η 4η τα τελευταία 5 χρόνια) αυτά που χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία είναι υπό πτώχευση.
Απέναντι στη νέα επίθεση που έρχεται, το ΠΑΣΟΚ και ο Γ Παπανδρέου δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάνουν οποιαδήποτε σοβαρή αντιπολίτευση. Η κύρια δραστηριότητα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα είναι η οργάνωση «μυστικών δείπνων» με τους μεγάλους επιχειρηματίες. Και αυτό επιβεβαιώνει τον οριστικό δρόμο που έχει πάρει το ΠΑΣΟΚ στο πλευρό του μεγάλου κεφαλαίου και ενάντια στους εργαζόμενους.
Τα επίσημα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αφήνουν το εργατικό κίνημα στην τύχη του, χωρίς κανένα σχέδιο για το πως οι εργαζόμενοι θα δώσουν τις μάχες που έρχονται και απλά διοργανώνουν επετειακές απεργίες, σποραδικά και για την τιμή των όπλων.
Σε αυτό το σκηνικό είναι που η αριστερά και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να παρέμβουν και να παίξουν ρόλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά που το προηγούμενο διάστημα αποτέλεσε τη βασική ελπίδα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας οφείλει να μπει μπροστά σε αυτή τη μάχη. Με στήριξη στους εργαζομένους τους νέους και τα λαϊκά στρώματα που δέχονται τις επιθέσεις, με σκληρή και τεκμηριωμένη κριτική στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, με συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς να προχωρήσουν οι αγώνες για να μπορέσουν να νικήσουν.
