Του Θόδωρου Μαράκη
Κατάληψη με αίτημα την εθνικοποίηση, σε συνθήκες εργατικού ελέγχου και διαχείρισης, πρέπει να είναι η απάντηση των εργαζομένων στο κλείσιμο της ιστορικής εταιρείας «Softex» από την πολυεθνική «BOLTON». Είναι η μόνη δοκιμασμένη μορφή αγώνα που δίνει σοβαρές πιθανότητες για να σωθεί το εργοστάσιο και οι 200 θέσεις εργασίας. Η εργατική τάξη δεν αντέχει κι άλλη ανεργία, δεν αντέχει κι άλλη φτωχοποίηση. Ο αγώνας των εργαζομένων της «Softex» χρειάζεται να στηριχτεί από όλο το συνδικαλιστικό κίνημα και από την Αριστερά με στόχο τη νίκη. Θα είναι μια νίκη που μας αφορά όλους, γιατί θα ανεβάσει το ηθικό των εργαζομένων.
Η δεύτερη φορά
Είναι η δεύτερη φορά που το κεφάλαιο, η «ιδιωτική πρωτοβουλία», κλείνει την ΣΟΦΤΕΞ. Η πρώτη συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1980, λίγο μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Ο ιδιοκτήτης, Κεφάλας, αφού έχει πάρει του κόσμου τα δάνεια την κλείνει αφήνοντας χρέος ύψους 17 δισ. δραχμές.
Είμαστε στην εποχή της πρώτης γενιάς των «προβληματικών» επιχειρήσεων όπου τα μεγάλα τζάκια της ελληνικής βιομηχανίας (Κεφάλας, Στράτος, Κατσάμπας, Αγγελόπουλος, Ωνάσης, Καρέλας, Λαδόπουλος, Σκαλιστήρης, Κανελλόπουλος, κ.α) αφού φέσωσαν τις κρατικές τράπεζες και το δημόσιο με δανεικά και αγύριστα προχώρησαν στο κλείσιμο βιομηχανιών στρατηγικής σημασίας για την οικονομία της χώρας, πετώντας στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες εργάτες/ιες.
Κατάφεραν μέσα από τις υπερτιμολογήσεις των εξοπλισμών των μηχανημάτων και των κτιριακών εγκαταστάσεων, των εισαγωγών και τις υποτιμολογήσεις των εξαγωγών, σε συνδυασμό με τις κρατικές επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, τις φοροαπαλλαγές και την κεφαλαιοποίηση ή διαγραφή των τόκων, να αποκομίσουν τεράστια κέρδη τα οποία μετέφεραν στις τράπεζες τις Ελβετίας και όχι μόνο, ενώ την ίδια στιγμή εγκατέλειπαν τις επιχειρήσεις τους- οι οποίες χτίστηκαν με τα λεφτά του λαού-υπερχρεωμένες!! Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεώτεροι μιλάμε για εταιρείες κολοσσούς για τα ελληνικά δεδομένα: την Πειραϊκή-Πατραϊκή, τη ΒΕΛΚΑ, τη ΛΑΡΚΟ, ΑΓΕΤ Ηρακλής (τσιμέντα) Σκαλιστήρης, SOFTEX, Μιχαηλίδης κ.α.
Μιλάμε για ένα φέσι 200 δισ. δραχμές (!!) για το οποίο δεν έδωσαν ούτε μία δραχμή και από πάνω αθωώθηκαν, από την ελληνική δικαιοσύνη!! Για μια ακόμη φορά ένα μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό σκάνδαλο έμεινε ατιμώρητο. Και η ιστορία συνεχίζεται…
Οι αγωνιστικές παραδόσεις των εργατών της ΣΟΦΤΕΞ
Οι εργάτες/ιες προχώρησαν άμεσα στην κατάληψη των επιχειρήσεων και με ορμητήριο τις κατειλημμένες επιχειρήσεις βγήκαν στους δρόμους με πορείες και συγκεντρώσεις έξω από τα υπουργεία και τη Βουλή απαίτησαν την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων, με εργατική διαχείριση ή συμμετοχή και διαχειριστικό έλεγχο για να διερευνηθούν οι ευθύνες των κεφαλαιοκρατών για την υπερχρέωση και χρεωκοπία των επιχειρήσεων.
Οι αγώνες τους ανάγκασαν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει στην κρατικοποίηση τους μέσω του κρατικού φορέα, Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) με βάση το νόμο 1386/83.
Οι εργαζόμενοι της «Softex» δεν έλειψαν απ’ αυτό τον μεγάλο αγώνα. Δεν άφησαν τον Κεφάλα να κλείσει την επιχείρηση. Προχώρησαν άμεσα σε κατάληψη των εργοστασίων (τότε είχε τρία εργοστάσια) και αγώνες κάθε μορφής, πράγμα που ανάγκασε την κυβέρνηση να την εθνικοποιήσει και να υπαχθεί στον ΟΑΕ.
Οι εργαζόμενοι διέσωσαν την επιχείρηση, για να την ξεπουλήσει ο Σημίτης
Οι εργαζόμενοι απόδειξαν ότι μπορούν να πετύχουν εκεί που αποτυγχάνει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Κατέστησαν την επιχείρηση βιώσιμη και κερδοφόρα. Το 1997 παραμονές να πουληθεί από την κυβέρνηση Σημίτη ξανά στο κεφάλαιο, η εταιρεία ήταν η πρώτη Χαρτοβιομηχανία της χώρας. Κατείχε το 40% της εγχώριας αγοράς σε χαρτί TISUE (χαρτοπετσέτες, χαρτί υγείας κλπ) και το 60% των εξαγωγών. Ήταν η μοναδική στην Ελλάδα που παρήγε χαρτί για την έκδοση βιβλίων και ο μοναδικός προμηθευτής του Οργανισμού Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων.
Το κυριότερο ήταν μια πλήρης καθετοποιημένη μονάδα, παράγοντας από πρώτη ύλη μέχρι τελικό προϊόν. Διέθετε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάση στη Δράμα, από τα οποία κάλυπτε το 30% των αναγκών της σε χαρτομάζα. Είχε τρία εργοστάσια σε Αθήνα, Δράμα και Μ. Πεύκο όπου απασχολούσαν 2.200 άτομα συνολικά. Γύρω από τη ΣΟΦΤΕΞ δραστηριοποιούνταν δεκάδες «δορυφορικές» εταιρείες που σύμφωνα με εκτιμήσεις απασχολούσαν άμεσα ή έμμεσα 10.000 εργαζόμενους.
Και όλα αυτά τα πέτυχαν οι εργαζόμενοι παρά το γεγονός ότι από το 1984 που μπήκαν στον ΟΑΕ δεν είχαν λάβει καμία επιχορήγηση και κατά συνέπεια δεν είχαν γίνει επενδύσεις. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατά τη 10ετία του ’90 φρόντισαν να την στραγγαλίσουν οικονομικά την επιχείρηση (όπως και τις άλλες «προβληματικές» για να τις κλείσουν ή να τις ξεπουλήσουν για πενταροδεκάρες) και το 2002 την πούλησαν στην BOLTON έχοντας μετατρέψει την πάλαι ποτέ κραταιά ΣΟΦΤΕΞ σε επιχείρηση των 200 εργαζομένων. Και μετά από 15 χρόνια εκμετάλλευσης την κλείνει γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον της στέλνοντας στον Καιάδα της ανεργίας τους εργαζόμενους.
Η ΣΟΦΤΕΞ δεν πρέπει να κλείσει: πρέπει να απαντήσουμε με ΚΑΤΑΛΗΨΗ και αίτημα την ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ κάτω από την διαχείριση και των έλεγχο των εργαζομένων.
