Στις 18 και 19 Δεκέμβρη ο «Σοσιαλιστικός Αγώνας», η αντίστοιχη οργάνωση του «Ξ» στο Ισραήλ-Παλαιστίνη (στην οποία συμμετέχουν σύντροφοι και από τα δύο έθνη, δηλαδή και Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι) οργάνωσε ένα διήμερο συζητήσεων στο Τελ Αβίβ. Στα πλαίσια του διημέρου μία από τις συζητήσεις αφορούσε τις εξελίξεις και τα συμπεράσματα από την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ. Το «Ξ» αντιπροσώπευσε ο σύντροφος Γιάννος Νικολάου, οποίος ετοίμασε και το ρεπορτάζ που ακολουθεί. Τη συζήτηση παρακολούθησαν γύρω στα 150 άτομα.
Στις 18-19 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στο Τελ Αβίβ η ετήσια 2ήμερη εκδήλωση της οργάνωσης «Κίνημα Σοσιαλιστικού Αγώνα», η οποία συμμετέχει, όπως και το «Ξεκίνημα», στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI.
Η εκδήλωση σημείωσε μεγάλη επιτυχία, με περίπου 150 άτομα από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη να παίρνουν μέρος στις συζητήσεις και με έναν σημαντικό αριθμό να δηλώνει ενδιαφέρον να συμμετέχει ενεργά στην οργάνωση την επόμενη περίοδο.
Διοργανώθηκαν μια σειρά συζητήσεων, με αρκετούς καλεσμένους ομιλητές όπως συνδικαλιστές από εργατικούς χώρους, καλλιτέχνες κλπ αλλά και ντιμπέιτ μεταξύ αντικρουόμενων απόψεων από διαφορετικές δυνάμεις.
Στην τελευταία συζήτηση του 2ημέρου με τίτλο «Ο Σοσιαλισμός και πάλι στο προσκήνιο» υπήρχαν δύο καλεσμένοι ομιλητές από το εξωτερικό, ο σύντροφος Ντέιβ Νέλλιστ από το Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI Αγγλίας, πρώην Βουλευτής της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών (1983-1992) και νυν επικεφαλής της Συμμαχίας Συνδικαλιστών και Σοσιαλιστών (TUSC) και ο σ. Γιάννος Νικολάου από το «Ξ».
Εργατικοί αγώνες
Στην 1η συζήτηση που «άνοιξε» το 2ήμερο, συμμετείχαν εκλεγμένοι συνδικαλιστές από διαφορετικούς χώρους όπως οδηγοί λεωφορείων, τραπεζοϋπάλληλοι, κοινωνικοί λειτουργοί (ένα κλάδος ο οποίος κινητοποιήθηκε πολύ δυναμικά ενάντια στις περικοπές της προηγούμενης κυβέρνησης και με σημαντική παρουσία των σ. από το «Κίνημα Σοσιαλιστικού Αγώνα») εργαζόμενοι στην καθαριότητα, κλπ.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με τις συνθήκες στην Ελλάδα, όπως πχ οι γνωστές μας «εργολαβίες» στις υπηρεσίες καθαριότητας κλπ, καθώς και το φαινόμενο των «εργοδοτικών συνδικαλιστών» οι οποίοι διαπραγματεύονται τις συλλογικές συμβάσεις «κεκλεισμένων των θυρών» και χωρίς να ενημερώνονται οι εργαζόμενοι για τις εξελίξεις.
Μία ακόμη –θετική αυτή τη φορά– ομοιότητα είναι η δημιουργία εργατικών σωματείων σε νέους χώρους από «φρέσκα» στρώματα, όπως για παράδειγμα στις χρηματοπιστωτικές εταιρείες (απ’ όπου επίσης είχαμε παρουσία στη συνάντηση).
Η εξέγερση των Αιθιόπων μεταναστών
Μια από τις συζητήσεις αφορούσε το θέμα των μεταναστών από την Αιθιοπία. Το 1% των Ισραηλινών πολιτών προέρχονται από την Αιθιοπία. Παρά το γεγονός ότι οι οικογένειές αυτές πήγαν στο Ισραήλ «οργανωμένα», ως Εβραίοι Αιθίοπες, σήμερα αντιμετωπίζονται από το κράτος ρατσιστικά, όπως και οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Ισραήλ. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 40% των κρατούμενων καθώς και το 30-50% των υποθέσεων που απασχολούν την αστυνομία έχουν να κάνουν με Αιθίοπες.
Λόγω του ρατσισμού και άλλων φαινομένων καταπίεσης, είχαμε την εξέγερση των Αιθίοπων στο Ισραήλ που ζητούσαν ίσα δικαιώματα και αντιμετώπιση, όπως έχουν όλοι οι πολίτες και ενάντια στις διακρίσεις – μια εξέγερση με μαζικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία κλπ.
Στη σχετική συζήτηση, όπου υπήρχε ομιλητής-ηγετική φυσιογνωμία του αγώνα, πέρα από τη γενική ενημέρωση και την πολιτική σημασία του θέματος τέθηκε και το ζήτημα των δομών οργάνωσης του κινήματος αλλά και το πώς μπορεί να ενωθεί με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας.
Παλαιστινιακό
Στη συζήτηση για το «παλαιστινιακό ζήτημα» συμμετείχαν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι σύντροφοι καθώς και ένας αγωνιστής από τη Δυτική Όχθη, στον οποίο δεν επιτράπηκε η είσοδος στο Τελ Αβίβ, μέσω Skype.
Από τον Σεπτέμβρη πάνω από 120 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί σε συγκρούσεις και χιλιάδες έχουν τραυματιστεί. Αναπτύχθηκε η κατάσταση που επικρατεί με το στρατό κατοχής του Ισραήλ να εισβάλλει καθημερινά στις Παλαιστινιακές περιοχές και, πέρα απ’ την τρομοκρατία που ασκεί, να υπάρχουν και φαινόμενα κατάσχεσης αγροτικών προϊόντων.
Τη συζήτηση απασχόλησε το ζήτημα της θέσης περί ενός ενιαίου κράτους Ισραήλ και Παλαιστίνης ή της δημιουργίας δύο ομόσπονδων κρατών. Ένα από τα κεντρικά συμπεράσματα που προέκυψαν από τη συζήτηση είναι ότι είτε υπάρξει η μία λύση είτε η άλλη, από τη στιγμή που η βάση της οικονομίας και των σχέσεων παραγωγής παραμένει καπιταλιστική, δεν μπορεί να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων που υφίστανται την καταπίεση.
Αντιπαράθεση για το θέμα της βίας
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις-αντιπαραθέσεις (ντιμπέιτ) ήταν αυτή της στάσης που πρέπει να κρατήσει το κίνημα απέναντι στα Ισραηλινά στρατεύματα αλλά και τις επιθέσεις των Παλαιστινίων με ρουκέτες από τα κατεχόμενα εδάφη.
Το ντιμπέιτ έγινε με τη συμμετοχή ενός στελέχους της νεολαίας του κόμματος "Meretz", ενός "αριστερού"-σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, ο οποίος υπεραμύνθηκε της θέσης ότι για να υπάρξει ασφάλεια και ευημερία τόσο για τους Ισραηλινούς όσο και για τους Παλαιστίνιους, είναι απαραίτητη η ασφάλεια των Ισραηλινών από τις επιθέσεις με ρουκέτες από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Αυτή η θέση αντανακλούσε τη «σύγχυση» που υπάρχει ακόμα και μέσα στις γραμμές της ισραηλινής Αριστεράς: απέναντι στις επιθέσεις των Παλαιστινίων με ρουκέτες, βρίσκουν λογική την έντονη στρατιωτική παρουσία και βία απέναντι στις ένοπλες παλαιστινιακές επιθέσεις.
Στον αντίποδα αυτής της άποψης ήταν η τοποθέτηση του εκπροσώπου από το «Κίνημα Σοσιαλιστικού Αγώνα» ο οποίος εξήγησε ήταν ότι η βασική ευθύνη για την κατάσταση βρίσκεται στο κράτος του Ισραήλ και στην στρατιωτική καταπίεση που επιβάλλει στους Παλαιστίνιους. Αυτή είναι η αιτία που γεννά την ένοπλη παλαιστινιακή βία. Η οποία βέβαια, με τη σειρά της, δεν είναι δυνατόν να υποστηριχθεί άκριτα, καθώς συχνά είναι «τυφλή» (πχ επιθέσεις με ρουκέτες ενάντια σε κατοικημένες περιοχές) κι από την άλλη είναι αδιέξοδη καθώς δεν μπορεί να προσφέρει κάποια λύση στο άλυτο παλαιστινιακό πρόβλημα.
Η μόνη πραγματική λύση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τους κοινούς αγώνες Ισραηλινών και Παλαιστινίων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον πόλεμο και ενάντια στην καταπίεση, μέσα από κοινές εργατικές οργανώσεις και μακριά από κάθε λογής θρησκευτικό φανατισμό.
Συζητήσεις για το σεξισμό, την τέχνη, τους πρόσφυγες κ.α.
Σε άλλες συζητήσεις αναδείχθηκαν διάφορα ζητήματα, όπως της γυναικείας καταπίεσης/σεξισμού και του LGBT κινήματος όπου νέες ομάδες να αρχίζουν να οργανώνονται, της σύνδεσης της τέχνης με τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και του προσφυγικού ζητήματος όπου υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την κατάσταση στην Ελλάδα και το κίνημα αλληλεγγύης.
Ο Σοσιαλισμός και πάλι στο προσκήνιο
Στην τελευταία συζήτηση αναπτύχθηκε η κρίση και το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα σε όποια γωνιά του πλανήτη και να κοιτάξει κανείς, οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες που αναπτύσσονται καθώς και τα προχωρήματα στην ταξική συνείδηση μέσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Αναφέρθηκαν τόσο τα παραδείγματα του Κόρμπιν στη Βρετανία αλλά και του Σάντερς στις ΗΠΑ όπου ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του, ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες θέσεις τους υπέρ μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας και τον ενθουσιασμό που έχουν αυτές προκαλέσει.
Από την άλλη μεταφέρθηκε η Ελληνική εμπειρία πάνω στο ζήτημα της σημασίας του επαναστατικού προγράμματος και της ηγεσίας, που χωρίς αυτά το κίνημα και η Αριστερά δεν μπορούν να καταφέρουν νίκες. (Ολόκληρη την εισαγωγική ομιλία του σ. Γιάννου Νικολάου μπορείτε να τη διαβάσετε στο σάιτ του «Ξ», αύριο, 1.1.2016)
Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και τα συμπεράσματα από την παταγώδη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να εκπληρώσει τις προσδοκίες του ελληνικού λαού, παρακολουθούνται με μεγάλη προσοχή από την εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο, η οποία αναζητά τα κατάλληλα βήματα στον αγώνα της ενάντια στη δική της άρχουσα τάξη. Στο Ισραήλ η απουσία ενός μαζικού αριστερού κόμματος που να εκφράζει και να παλεύει για τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι εμφανής και οι σύντροφοι/σσες του «Σοσιαλιστικού Αγώνα» θέτουν ψηλά στην ατζέντα την ανάγκη για τη δημιουργία του.
Μια πολύ σημαντική εκδήλωση
Η διήμερη εκδήλωση που διοργανώθηκε από το «Κίνημα Σοσιαλιστικού Αγώνα» δεν ήταν επιτυχημένη μόνο από άποψη αριθμών αλλά, ακόμα πιο σημαντικό, κι από άποψη ποιότητας.
Σε μια χώρα όπου τις λέξεις «αριστερά» ή «σοσιαλισμός» δεν τις ακούει κανείς κάθε μέρα, με ένα κατ’ όνομα «Κομμουνιστικό Κόμμα» να βρίσκεται πιο δεξιά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η εκδήλωση αποτέλεσε στην πραγματικότητα μια μοναδική ευκαιρία να έρθουν κοντά διαφορετικοί εργατικοί χώροι και να συζητήσουν μεταξύ τους, να έρθουν σε επαφή άνθρωποι από κοινωνικούς αγώνες και διαφορετικές καταγωγές, Αιθίοπες, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, να συζητήσουν για τα κοινά τους προβλήματα και να δουν πως μπορούν από κοινού να τα λύσουν. Γιατί αυτή είναι και η μοναδική ελπίδα που μπορεί να υπάρξει σ’ αυτόν τον τόπο.
