Άλλος ένας ελεύθερος χώρος απειλείται, αυτή τη φορά στις 40 Εκκλησιές. Τι κι αν στη Θεσσαλονίκη το πράσινο που αντιστοιχεί ανά κάτοικο είναι 6 φορές μικρότερο από τα διεθνή αποδεκτά όρια; Τι κι αν οι 40 Εκκλησιές είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες συνοικίες της πόλης μας; Τι κι αν η ίδια συνοικία έχει υποστεί και στο παρελθόν επικίνδυνες παρεμβάσεις με μπάζωμα του ρέματος, για χάρη της «οικιστικής ανάπτυξης», δηλαδή για χάρη των κερδών των εργολάβων; Σήμερα, και η τελευταία ελπίδα των κατοίκων της περιοχής για έναν ελεύθερο χώρο στη γειτονιά τους, κινδυνεύει να εξανεμιστεί.
Ιστορικό
Πρόκειται για ένα χώρο 1.400τμ περίπου, το τελευταίο κομμάτι του ρέματος της περιοχής που γλύτωσε από το μπάζωμα. Με βάση την αναθεώρηση του ρυμοτομικού σχεδίου του 1994, ο χώρος αυτός προορίζονταν για πλατεία, χώρο πρασίνου και Πολιτιστικό Κέντρο. Οι ιδιοκτήτες όμως της συγκεκριμένης έκτασης είχαν άλλα σχέδια. Αξιοποιώντας την αδράνεια του Δήμου – ο οποίος δεν είχε προχωρήσει στην απαλλοτρίωση του χώρου – και πριν καν περάσουν τα 15 χρόνια που προβλέπει ο νόμος για τον αποχαρακτηρισμό μιας έκτασης, πέτυχαν τον περασμένο Δεκέμβριο να βγουν οικοδομικά τετράγωνα, και να χτιστούν πολυώροφες πολυκατοικίες.
Η Τοπική αυτοδιοίκηση σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου
Ο Δήμος και η Νομαρχία δηλώνουν πως «θα ήθελαν» ο συγκεκριμένος χώρος να παραμείνει ελεύθερος. Δεν λένε όμως κουβέντα για την αδράνειά τους τόσα χρόνια. Γιατί δεν προχώρησαν στην απαλλοτρίωση του χώρου; Γιατί δεν έκαναν κανένα έργο στην περιοχή ώστε να μην υπάρχει αυτή η εικόνα εγκατάλειψης; Σήμερα οι «τοπικοί άρχοντες» πετάνε το μπαλλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλο. Ο εκπρόσωπος του Δήμου μάλιστα δηλώνει ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να προχωρήσει η απαλλοτρίωση την ίδια στιγμή που ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ σε έργα βιτρίνας και φιέστες. Πίσω απ’ αυτό το κρυφτούλι όμως κρύβεται η ουσία της πολιτικής τους: μιας πολιτικής που θεωρεί τους ελεύθερους χώρους «άχρηστους» αφού δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό κέρδος, μιας πολιτικής που τελικά υποκύπτει στις πιέσεις των εργολάβων και των επιχειρηματικών συμφερόντων. Και είναι η ίδια πολιτική που αφήνει τα δάση ανοχύρωτα στις ορέξεις των κατασκευαστικών επιχειρήσεων, που δίνει τις παραλίες στους μπράβους της νύχτας κοκ.
Η εκστρατεία της Green Attack
Από την πρώτη στιγμή που το θέμα βγήκε στη δημοσιότητα, ο τοπικός πυρήνας της Green Attack κινήθηκε δραστήρια και δυναμικά. Ήρθαμε σε επαφή με κατοίκους της περιοχής που έβγαλαν το θέμα στην επιφάνεια. Βγάλαμε προκήρυξη, αφίσα και κείμενο υπογραφών. Οργώσαμε πόρτα- πόρτα τη γειτονιά ενημερώνοντας τους κατοίκους και ζητώντας να υπογράψουν την εκστρατεία μας. Προχωρήσαμε σε τοπική συνέλευση κατοίκων στις 13 Απρίλη προκειμένου να συναποφασίσουμε μαζί με τους ανθρώπους της γειτονιάς τα επόμενα βήματα της εκστρατείας μας. Όπως ήταν αναμενόμενο όλα αυτά θορύβησαν τους ιδιοκτήτες της συγκεκριμένης έκτασης, που προχώρησαν σε επίθεση, κατηγορώντας μας ότι δήθεν εξυπηρετούμε προσωπικά συμφέροντα κάποιων που απλώς «δεν θέλουν να χάσουν τη θέα τους», ή ότι θέλουμε να πετάξουμε στο δρόμο δυο φτωχιές οικογένειες που μένουν σε κάτι σπιτάκια της περιοχής. Όμως εμείς δεν πτοούμαστε και είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε. Με τους ίδιους τους κατοίκους μπροστά, είμαστε αποφασισμένοι να βάλουμε τα δυνατά μας προκειμένου αυτός ο χώρος να σωθεί. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι μια σημαντική νίκη εναντίον των επιχειρηματικών συμφερόντων και υπέρ των πολιτών.
Green Attack Θεσσαλονίκης
