Στις 30 Μαΐου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούν γενική απεργία στα πλαίσια της ημέρας δράσης που οι δυο εργατικές συνομοσπονδίες έχουν αποφασίσει μαζί με επαγγελματικές ενώσεις μικροβιοτεχνών, εμπόρων, γιατρών, φαρμακοποιών κ.α.
Η επονομαζόμενη «Κοινωνική Συμμαχία» δημιουργήθηκε πρόσφατα από την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, την ΓΣΕΒΕΕ (βιοτέχνες και έμποροι) το Τεχνικό Επιμελητήριο (μηχανικοί) την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας, τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο, το Οικονομικό Επιμελητήριο κ.α. με στόχο, υποτίθεται, την κοινή δράση ενάντια «σε Λιτότητα – Ανεργία – Υπερφορολόγηση», όπως γράφουν στην κοινή τους ανακοίνωση[1].
Η συνεργασία εργατικών σωματείων με ενώσεις όπως οι παραπάνω δεν είναι από μόνη της προβληματική. Αντίθετα, η συνεργασία του εργατικού κινήματος με τα κινήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων, είναι επιθυμητή, στα πλαίσια της διεύρυνσης της πάλης ενάντια στις επιθέσεις που δεχόμαστε από την άρχουσα τάξη. Το θέμα, επομένως, είναι πάνω σε ποια βάση αναπτύσσεται αυτή η συνεργασία: από ποιους ελέγχονται οι ενώσεις και κυρίως πάνω σε ποιο πλαίσιο και με ποια αιτήματα γίνεται η συνεργασία.
Γενική Απεργία με τα αιτήματα των επιχειρηματιών
Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι κανένα από τα αιτήματα της «Κοινωνικής Συμμαχίας» δεν αφορά πραγματικά τους εργαζόμενους.
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούν την εργατική τάξη όλης της χώρας να απεργήσει και να κινητοποιηθεί για αιτήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες και τα συμφέροντα τους. Για παράδειγμα,
- δεν υπάρχει κανένα αίτημα για την αύξηση του βασικού μισθού,
- ή για την πραγματική επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την κατάργηση των μνημονιακών νόμων για τις ΣΣΕ,
- ούτε για την κατάργηση της ελαστικής εργασίας και της ενοικίασης εργαζομένων,
- ούτε για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης Αργίας κ.α.
Τα 10 αιτήματα της κοινωνικής συμμαχίας είναι γενικόλογα και αφορούν βασικά τις διεκδικήσεις των (όχι και τόσο μικρών) επιχειρήσεων.
- «Ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και καινοτομίας»
- «Πολιτικές εκπαίδευσης και κατάρτισης, που θα ενισχύουν την υγιή επιχειρηματικότητα….»
- «Περιορισμό της εξοντωτικής φορολόγησης και εξάλειψη της δημευτικού χαρακτήρα εισφορολόγησης, με παροχή φορολογικών κινήτρων συνδεδεμένων με την υγιή ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας…»
- «…εμπέδωση του κράτους δικαίου» κ.α.
Ακόμα και τα αιτήματα για την δημόσια υγεία και τις συντάξεις δεν απηχούν τα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος στην υγεία και τις συγκεκριμένες διεκδικήσεις των συνταξιούχων. Είναι απλά ευχολόγια για «αξιοπρεπείς συντάξεις» και «προστασία της δημόσιας υγείας».
Συνολικά το πλαίσιο της «κοινωνικής συμμαχίας» είναι αταξικό:
«Όλοι μαζί, θέτουμε την πατρίδα μας στην πρώτη γραμμή με σκοπό την ”παλινόρθωση” της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Αντιτασσόμαστε έμπρακτα στην πόλωση. Ενώνουμε δυνάμεις, ενεργούμε συλλογικά, αθροίζουμε εμπειρία και τεχνογνωσία».
Όπως πολλές φορές στην ιστορία οι εργαζόμενοι καλούνται να ξεχάσουν π.χ. το χαμηλό μισθό ή την απληρωσιά τους, το γεγονός ότι είναι ανασφάλιστοι, τις υποχρεωτικές υπερωρίες κοκ, να κλείσουν τ’ αυτιά τους στις «πολωτικές» φωνές που τους τα θυμίζουν και να συμμαχήσουν με τους εργοδότες που ευθύνονται για όλα αυτά.
Σε κανένα σημείο της ανακοίνωσης δεν καταγγέλλεται η κλοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα (που σε κάποιους κλάδους έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας) η ανασφάλιστη εργασία, η όλο και συχνότερη καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας (ή ότι έχει απομείνει από αυτήν) από τους εργοδότες.
Η δε «εκμετάλλευση» των εργαζομένων που αναφέρεται (και πάλι) γενικόλογα στο κείμενο, συνδέεται με τον «αθέμιτο ανταγωνισμό» κάποιων επιχειρήσεων προς τις υπόλοιπες και όχι με τη ζωή και τον αγώνα των ιδίων των εργαζομένων που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Μια ακόμα κόκκινη γραμμή που πέρασε η ΓΣΕΕ
Η «κοινωνική συμμαχία», το πλαίσιο και τα αιτήματα με τα οποία καλείται γενική απεργία στις 30 Μαΐου είναι μια ακόμα κόκκινη γραμμή την οποία πέρασε η ΓΣΕΕ.
Το ότι οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ εδώ και δεκαετίες δεν υπερασπίζονται αποτελεσματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά των κομμάτων εξουσίας στα οποία ανήκουν υπηρετώντας την άρχουσα τάξη και το κατεστημένο είναι γνωστό. Γι’ αυτό ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές του κινήματος καλούσαν αποσπασματικές 24ωρες ή 48ωρες απεργίες, χωρίς κανένα σχέδιο και χωρίς καμία κλιμάκωση – μόνο και μόνο για να ξεθυμάνει το κίνημα.
Το καλοκαίρι του 2015 η ΓΣΕΕ πέρασε μια κρίσιμη κόκκινη γραμμή, όταν στο δημοψήφισμα υπερασπίστηκε δημόσια και καθαρά το στρατόπεδο του «Ναι» και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Φέτος, στις 12 Γενάρη, πέρασε μια ακόμα κόκκινη γραμμή, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χτυπούσε το δικαίωμα στην απεργία. Η ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν κάλεσε σε απεργία ενάντια στο συγκεκριμένο νόμο, αλλά ο Παναγόπουλος δήλωσε πως οι απεργίες είναι «ξεπερασμένη μορφή πάλης». Η ηγεσία της μεγαλύτερης συνομοσπονδίας εργαζομένων απαξίωσε έτσι, εντελώς συνειδητά, το πιο δυνατό όπλο που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι!
Το κάλεσμα της ΓΣΕΕ προς τους εργαζόμενους να απεργήσουν με προβολή των αιτημάτων των εργοδοτών αντί αυτών των εργαζομένων σήμερα, κάτω από ένα γενικόλογο «ενάντια στη λιτότητα» και στο όνομα του «κοινωνικού μετώπου», είναι μια ακόμα κόκκινη γραμμή που ξεπεράστηκε.
Ποια πρέπει να είναι η αντίδραση του εργατικού κινήματος
Ποιος είναι όμως ο καλύτερος τρόπος να αντιδράσει το εργατικό κίνημα και τα αγωνιστικά σωματεία απέναντι σε όλα αυτά;
Κατ’ αρχήν πρέπει να καταγγείλουν το πλαίσιο και τα αιτήματα της συγκεκριμένης απεργίας, όπως και συνολικά τη νέα κατρακύλα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Την ίδια στιγμή όμως δεν πρέπει να κρατήσουν μια στάση που θα είναι δυσδιάκριτη από την απεργοσπασία.
Η 30η Μαΐου μπορεί να αξιοποιηθεί από τα σωματεία για να κινητοποιηθούν με το δικό τους πλαίσιο και τα δικά τους αιτήματα ενάντια στην κυβέρνηση καθώς και ενάντια στη ΓΣΕΕ, με μια πορεία που θα περιλαμβάνει και τους δυο «σταθμούς».
Τα μαχητικά σωματεία βάσης μπορούν να προτείνουν:
- Καμία συμμετοχή στην προσυγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και «Κοινωνικής Συμμαχίας»,
- Ενωτική και ξεχωριστή συγκέντρωση όλης της Αριστεράς, των μαχητικών σωματείων και όλων των απεργών
- Χωριστή (από ΓΣΕΕ-Κοινωνική Συμμαχία) πορεία όλων των απεργών που να ξεκινά με διαμαρτυρία έξω από τα γραφεία της ΓΣΕΕ και να τελειώνει με διαμαρτυρία στη Βουλή ενάντια στην κυβέρνηση και στα Μνημόνια.
Η ανάγκη να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα και να συντονιστούν μεταξύ τους τα μαχητικά σωματεία των εργαζομένων είναι πιο προφανής από ποτέ. Μόνο έτσι μπορεί να οργανωθεί στο μέλλον από τα κάτω ένα απεργιακό κίνημα που να μπορεί να προκαλέσει ανατροπές και να νικήσει.
[1] http://adedy.gr/wp-content/uploads/2018/04/%CE%9A%CE%9F%CE%99%CE%9D%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%9C%CE%91%CE%A7%CE%99%CE%91-%CE%94%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A1%CE%A5%CE%9E%CE%97.pdf
