Σχόλιο από τον σ. Παναγιώτη Βογιατζή
Πρώτο θέμα των τελευταίων ημερών ήταν το εξωφρενικό ποσό των 700 δις δολαρίων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Όμως όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό το παραπάνω ποσό, ωχριά μπροστά στο αντίστοιχο πρόγραμμα που ανακοίνωσε η ελληνική κυβέρνηση, που μας έκανε για μια ακόμη φορά εθνικά υπερήφανους με τη γαλαντομία της. Γιατί ενώ τα 700 δις δολάρια αντιπροσωπεύουν «μόλις» το 5,5% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, τα 28 δις ευρώ που υποσχέθηκε ο Καραμανλής αντιστοιχούν στο 11% περίπου του δικού μας ΑΕΠ. Μάλιστα! Είναι έτοιμοι να δώσουν τα διπλάσια από τον Μπους και τον Πόλσον, «αν βέβαια κριθεί απαραίτητο»…
Οι ερωτήσεις, που ακόμη δεν ακούσαμε από καμιά πλευρά της αντιπολίτευσης, είναι προφανείς:
Γιατί τέτοια χουβαρνταλίκια, από τη στιγμή που σε όλους τους τόνους διακηρύσσεται ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι το πιο υγιές σ’ ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο;
Τι ακριβώς σημαίνει «αν κριθεί απαραίτητο»; Απαραίτητο για ποιον;
Και φυσικά, πού στο διάολο θα βρεθούν αυτά τα ποσά, που θα δούμε παρακάτω τι ακριβώς σημαίνουν;
Μερικές απλές ασκήσεις αριθμητικής
Μπορεί τα 28 δις ευρώ να είναι ένα εντελώς εξωπραγματικό νούμερο, αλλά μη φοβάστε. Ο μηχανισμός ανάλυσής του δεν διαφέρει από τους υπολογισμούς που κάνει το οποιοδήποτε νοικοκυριό όταν προσπαθεί να βάλει σε τάξη (σχεδόν απραγματοποίητο καθήκον) τον οικογενειακό του προϋπολογισμό. Απλώς πρέπει να προσθέσουμε 5-6 μηδενικά…
Φυσικά, το κράτος δεν είναι ο Σκρούτζ Μακ Ντακ για να διαθέτει 28 δις στο θησαυροφυλάκιο του «για ώρα ανάγκης». Όταν χρειαστεί θα τα βρει δανειζόμενο, εκδίδοντας κρατικά ομόλογα. Τι θα πληρώνει γι’ αυτά; Για ομόλογα 10ετούς διάρκειας με επιτόκιο 6-7% (στην καλύτερη περίπτωση, αφού αν πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο σενάριο θα σημαίνει ότι παγκοσμίως γίνεται της κακομοίρας), το κράτος θα πληρώνει γύρω στα 4 – 5 δις το χρόνο σε τοκοχρεολύσια. Ώστε λοιπόν, «αν κριθεί απαραίτητο» το κράτος μπορεί να διαθέσει 4-5 δις ευρώ το χρόνο, για να σώσει τους τραπεζίτες από τη χρεοκοπία. Με την επαγωγική μέθοδο καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: Όταν οι κυβερνήσεις μας λένε ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την άσκηση μιας στοιχειώδους κοινωνικής πολιτικής, δεν το εννοούν ακριβώς έτσι. Απλώς οι άνθρωποι «δεν το κρίνουν απαραίτητο»!
Θα μπορούσαν λοιπόν να αυξηθούν οι δαπάνες για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, όπως έχουν υποσχεθεί όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις της τελευταίας 20ετίας, αλλά «δεν το κρίνουν απαραίτητο»…
Θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αξιοπρεπές σύστημα δρόμων ώστε να γλιτώσουμε μερικές εκατοντάδες νεκρούς το χρόνο, αλλά «δεν το κρίνουν απαραίτητο»…
Θα μπορούσε να σταματήσει το μαράζωμα της δημόσιας υγείας ώστε να πάψουμε να βλέπουμε τους δικούς μας να πεθαίνουν στους διαδρόμους των νοσοκομείων λόγω των τερατωδών ελλείψεων σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά – να μην τα ξαναλέμε – δεν είναι και απαραίτητο…
Με 5 δις το χρόνο, σχεδόν και οι τρεις παραπάνω στόχοι θα μπορούσαν να υλοποιηθούν. Τι κρίμα που δεν είναι απαραίτητοι!
