Του Ανδρέα Παγιάτσου

Ακόμα ένας πόλεμος στην Παλαιστίνη. 1300 επίσημα οι νεκροί, από τους οποίους 222 παιδιά. Πάνω από 5000 οι τραυματισμένοι. Εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς σπίτια. Για μια ακόμη φορά στον πλανήτη, επικρατεί οργή. Όμως δεν φτάνει αυτό. Η οργή πρέπει να συνοδεύεται από συμπεράσματα. Συμπεράσματα για το πού πάει η κατάσταση στη Μ. Ανατολή, συμπεράσματα για το μέλλον, για το τι πρέπει να γίνει.

Το ισραηλινό καθεστώς επεδίωξε και μεθόδευσε τον πόλεμο αυτό

Το Ισραήλ προκάλεσε αυτό τον πόλεμο με τον πιο συνειδητό τρόπο. Πέρα από τον αποκλεισμό / στραγγαλισμό της Γάζας, το Ισραήλ, που επί μήνες προετοίμαζε αυτή την επιχείρηση (βλ. προηγ. «Ξ») προχώρησε σε μια ανοιχτή πρόκληση προς την Χαμάς, όταν στις 4 Νοέμβρη δολοφόνησε 6 ηγετικά στελέχη της Χαμάς. Η Χαμάς στράφηκε αμέσως στην εκτόξευση ρουκετών και όλμων ενάντια σε κατοικημένες περιοχές του Ισραήλ. Έπεσε στην παγίδα που της έστησε το ισραηλινό κατεστημένο το οποίο αποζητούσε την αφορμή για να μπει στη Γάζα και να την ισοπεδώσει.

Ομπάμα και Ευρώπη – υποκριτές και συνυπεύθυνοι

Που ήταν, τότε, ο σπουδαίος «δημοκράτης» και μεγάλος «μεταρρυθμιστής», Ομπάμα, από τον οποίον τόσοι «αναλυτές» περιμένουν λύσεις και καλύτερες μέρες, όταν οι ισραηλινές βόμβες σκότωναν μικρά παιδιά στη Γάζα; Προσευχόταν πιθανά για την ψυχή τους, όμως ούτε μία λέξη καταδίκης για το Ισραήλ.

Ας το σημειώσουν αυτό, οι «προοδευτικοί», «σοσιαλιστές» στην Ευρώπη και αλλού που τόσες αυταπάτες έχουν σπείρει για τον Ομπάμα… (ακόμα κι ο Κύρκος σε συνέντευξή του στις 22 Γενάρη είχε μόνο επαίνους για τον Ομπάμα – βλ. καθημερινό τύπο, 23/1/2009)

Και που ήταν η Ευρώπη να σταθεί «στο ύψος των περιστάσεων», να καταγγείλει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, να πάρει μέτρα ενάντια στο Ισραήλ;

Η πρώτη αντίδραση της ΕΕ ήταν η δήλωση της Τσέχικης προεδρίας ότι δεν γίνεται πόλεμος αλλά «έχουμε μία είσοδο στρατευμάτων και περιμένουμε νεώτερες ειδήσεις»… Και με το τέλος του πολέμου, στις 18 Γενάρη, έσπευσαν οι εκπρόσωποι της ΕΕ στην Ιερουσαλήμ για να συναντηθούν με την κυβέρνηση του Ισραήλ, για να την διαβεβαιώσουν για τους φιλικούς δεσμούς της ΕΕ με το Ισραήλ…

Ας το σημειώσουν αυτό όλοι εκείνοι στο χώρο της αριστεράς, ιδιαίτερα στη δεξιά τάση του ΣΥΝ, οι οποίοι επιμένουν να υποστηρίζουν ότι απάντηση στην επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού αποτελεί η ενίσχυση της «ανθρωπιστικής», «ευαίσθητης», «πολιτισμένης» και «δημοκρατικής» ΕΕ…

Πίσω από τις πολιτικές των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα συμφέροντα του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού και των πολυεθνικών τους. Και αυτά τα συμφέροντα δεν είναι ούτε ανθρωπιστικά, ούτε πολιτισμένα – η ίδια η πραγματικότητα για μια ακόμη φορά το αποδεικνύει.

Αραβικά καθεστώτα – μαζί με τον εχθρό

Το ίδιο ισχύει και για τα αραβικά καθεστώτα, και πρώτα απ’ όλα για την Αίγυπτο.

Ο στραγγαλισμός της Γάζας από το Ισραήλ έγινε δυνατός γιατί η Αίγυπτος συνέδραμε σ’ αυτόν, κλείνοντας τα σύνορα της Αιγύπτου με τη Γάζα. Ακόμα και όταν οι απελπισμένοι Παλαιστίνιοι συγκεντρώνονταν στα σύνορα ζητώντας διέξοδο προς την Αίγυπτο, τα σύνορα παρέμειναν ερμητικά κλειστά.

Η Χεζμπολλάχ, από το Λίβανο, που το 2006 επέφερε την πρώτη στρατιωτική ήττα του Ισραήλ στην ιστορία του, δεν έριξε ούτε μία σφαίρα ενάντια στα ισραηλινά στρατεύματα, ενώ όλοι οι ραβες περίμεναν πώς θα άνοιγε δεύτερο μέτωπο ενάντια στο Ισραήλ για να στηρίξει τους «αδελφούς Παλαιστίνιους».

Όσοι πιστεύουν ότι απάντηση στην επιθετικότητα του Ισραήλ αποτελεί η εθνική ενότητα των Αράβων, ας επανεξετάσουν τις απόψεις τους. Ακόμα και όταν υπήρχε σε κάποιο βαθμό η ιδέα της αραβικής ενότητας στις δεκαετίες του 60 και του 70, απέτυχε να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα των Αραβικών μαζών, ιδιαίτερα των Παλαιστινίων. Σήμερα αποτελεί ανέκδοτο να αναφέρεται κανείς στην ενότητα των Αράβων. Κάθε ένα απ’ αυτά τα κράτη λειτουργεί με βάση την καπιταλιστική λογική, τα συμφέροντά των δικών του καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους. Κι αυτά τα συμφέροντα τους ωθούν στο να τα πηγαίνουν καλά με τους «εχθρούς» τους – δηλαδή τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, με τους οποίους έχουν άριστες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις.

Δύο μέρες πριν την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα η υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ, Τζίπι Λίβνι, επισκέφθηκε τον Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Αμφιβάλλει κανείς ότι πήγε εκεί για να τον ενημερώσει για την επικείμενη εισβολή;

Το ισραηλινό καθεστώς νίκησε στρατιωτικά. Και τώρα;

Στρατιωτικά το Ισραήλ επιβλήθηκε της Χαμάς, της επέφερε σημαντικά πλήγματα και εξόντωσε σημαντικό αριθμό των στελεχών της. Όμως πέρα απ’ αυτό τι πέτυχε; Μήπως έτσι θα εξαλείψει την «τρομοκρατία» (όπως διακηρύττει); Μήπως θα εξοντώσει την Χαμάς, θα την εξαφανίσει πολιτικά; Μήπως θα καταφέρει να φέρει ειρήνη και ασφάλεια στο λαό του Ισραήλ, όπως υπόσχεται;

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να καταφέρει. Το μόνο που θα πετύχει είναι να δημιουργήσει μια νέα γενιά παιδιών στην Παλαιστίνη που θα μεγαλώνουν με το όνειρο της εκδίκησης για τα χαμένα αδέλφια, μανάδες και πατεράδες τους.

Η Χαμάς σαν οργάνωση, πιστή στον ισλαμισμό και το κοράνι, δεν έχει κάποια στρατηγική ή επεξεργασμένη πρόταση για λύση του προβλήματος των Παλαιστινίων. Η άνοδός της είναι αποτέλεσμα της υποταγής της ιστορικής ηγεσία των Παλαιστινίων, της Φατάχ, στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών και του Ισραήλ και της διαφθοράς, των σκανδάλων και του προκλητικού πλούτου που ζει η ηγεσία της. Στις συνθήκες της απελπισίας, στις οποίες ζουν οι Παλαιστίνιοι, ιδιαίτερα της Γάζας, η θρησκεία γίνεται μοναδικό καταφύγιο, η εκδίκηση το ίδιο, ιδιαίτερα όταν η ηγεσία της Φατάχ συνεχίζει να κυλιέται στο βούρκο της διαφθοράς (και θα συνεχίσει, γιατί διαφθορά και καπιταλισμός είναι έννοιες ταυτόσημες).

Τα στρατιωτικά πλήγματα που κατάφερε ενάντια στην Χαμάς, καμία ασφάλεια δεν πρόκειται να προσφέρουν στον ισραηλινό πληθυσμό, ο οποίος σύντομα θα κληθεί να πληρώσει το κόστος ενός ακόμη πολέμου, με νέες επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό του επίπεδο και το κοινωνικό κράτος. Όσο καιρό δεν λύνεται το παλαιστινιακό πρόβλημα δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στην περιοχή και δεν πρόκειται να υπάρξει ασφάλεια και ηρεμία για τον ισραηλινό πληθυσμό.

Λύση όμως του παλαιστινιακού προβλήματος απαιτεί τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Κάτι που η ισραηλινή άρχουσα τάξη δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί. Βασικά γιατί η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους απειλεί την κυριαρχία της ισραηλινής άρχουσας τάξης.

Αυτό, όμως, δεν είναι κάτι που δημιουργείται μέσα από κάποιους είδους μεταφυσικές οργανικές αδυναμίες των δύο λαών να συνυπάρξουν (εξάλλου μέχρι τη δεκαετία του ’20 ραβες κι Εβραίοι στην Παλαιστίνη είχαν κοινές οργανώσεις της αριστεράς και κοινά συνδικάτα). Είναι ένα πρόβλημα που δημιουργεί η σύγκρουση καπιταλιστικών συμφερόντων σε συνδυασμό με την παρέμβαση των ιμπεριαλιστών (βλ διπλανές στήλες).

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όμως μπορούν

Εκεί όμως που οι άρχουσες τάξεις των καπιταλιστών και οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να δώσουν λύση, τα λαϊκά στρώματα θα μπορούσαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις που γίνονται στο Ισραήλ, τα 2/3 περίπου των ισραηλινών υποστηρίζουν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Γιατί τότε δεν μπορούν να έρθουν κοντά οι δυο λαοί, αφού και οι δύο, στη μεγάλη τους πλειοψηφία θέλουν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους; Γιατί δεν μπορούν να προχωρήσουν στις λεπτομέρειες του πως θα χτιστεί αυτό το κράτος;

Η απάντηση είναι ότι, για να υπάρξει προσέγγιση απαιτούνται πολιτικοί φορείς, κόμματα, και στις δύο πλευρές των συνόρων, οι οποίοι να είναι διατεθειμένοι να έρθουν σε σύγκρουση και με τον ιμπεριαλισμό και με τις άρχουσες αστικές (καπιταλιστικές) τάξεις που αποτελούν το εμπόδιο στη λύση αυτή και να τις ανατρέψουν.

Μόνο μέσα από την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών στο Ισραήλ μπορεί να υπάρξει ένα πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Αλλά και μόνο μέσα από την ανατροπή της εξουσίας των αραβικών αντιδραστικών άρχουσων τάξεων, μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα. Γιατί μπροστά στα συμφέροντα και τα κέρδη τους, οι Αιγύπτιοι, Ιορδανοί, Σαουδάραβες, κλπ αστοί και δικτάτορες καθόλου δεν πρόκειται να νοιαστούν για τους Παλαιστινίους, θα συντονίσουν την πάλη τους μαζί με την ισραηλινή άρχουσα τάξη για να συντρίψουν τα λαϊκά κινήματα που απειλούν την εξουσία (και τα κέρδη) τους.

Για την ειρήνη στη Μ. Ανατολή

Το καθήκον επομένως που προκύπτει για όσους θέλουν να βοηθήσουν την ειρήνη στην περιοχή της Μ. Ανατολής, να ανατρέψουν το βάρβαρο ισραηλινό καθεστώς και την κυριαρχία και ληστρική εκμετάλλευση των ιμπεριαλιστών, είναι να βοηθήσουν στο χτίσιμο νέων οργανώσεων και κομμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με καθαρούς σοσιαλιστικούς προσανατολισμούς, με όπλο ανάλυσης τον Μαρξισμό.

Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από μια τέτοια πραγματικότητα. Όμως τα πρώτα βήματα γίνονται, και στο Ισραήλ και σε κάποιες από τις αραβικές χώρες στη Μ. Ανατολή, καθώς αγωνιστές βγάζουν συμπεράσματα. Αυτό είναι αναπόφευκτο, καθώς ο λαός της Παλαιστίνης αλλά και πολλοί άλλοι αγωνιστές στον αραβικό κόσμο, προβληματίζονται και ψάχνουν.

Γιατί η λύση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη και την κρίση που μαστίζει την Μ. Ανατολή, δεν λύνεται με ευχολόγια, ούτε με απλές εξαγγελίες συμπαράστασης στους Παλαιστινίους (συνηθισμένη πρακτική στην πλειοψηφία της αριστεράς).

Οι Παλαιστίνιοι έχουν δοκιμάσει τα πάντα στις 6 δεκαετίες κατοχής και καταπίεσης τις οποίες υφίστανται. Από τα αντάρτικα της Φατάχ στη δεκαετία του ’60 μέχρι τις τρομοκρατικές επιθέσεις όπως η δολοφονία της ισραηλινής ομάδας στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972, από την εθνική ενότητα όλων των Αράβων και τους πολέμους με το Ισραήλ, μέχρι την υποταγή στις θελήσεις των ιμπεριαλιστών στη δεκαετία του 1990, και τέλος, με τη στροφή στον ισλαμισμό (Χαμάς, κ.α.) και τις επιθέσεις αυτοκτονίας και τις ρουκέτες ενάντια σε κατοικημένες περιοχές. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: κανένα προχώρημα, κανένα βήμα στη λύση των προβλημάτων των Παλαιστινίων, της ιμπεριαλιστικής απεξάρτησης και της ειρήνης στην περιοχή.

Αυτά τα αδιέξοδα αναπόφευκτα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια σοβαρή αναζήτηση στην κατεύθυνση του μαρξισμού. Σ’ αυτή την αναζήτηση και σ’ αυτή την προσπάθεια συμβάλλει η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI, παρεμβαίνοντας στη Μ. Ανατολή – στο Ισραήλ, τον Λίβανο και αλλού.

_________________________________________________

«Τι ελπίζει να πετύχει το Ισραήλ; Εάν στόχος της ισραηλινής κυβέρνησης είναι να καταστρέψει τη Χαμάς, τότε πρέπει κανείς να αναρωτηθεί εάν αυτό είναι εφικτό. Αν όχι, τότε η επίθεση (στη Γάζα) δεν είναι μόνο σκληρή, βάρβαρη και αξιόμεμπτη, είναι και παράλογη. Αν υποθέσουμε ότι είναι εφικτό να καταστραφεί η Χαμάς με στρατιωτικές επιχειρήσεις, πώς φαντάζεται το Ισραήλ την αντίδραση στη Γάζα μόλις ο στόχος αυτός επιτευχθεί; Η πρόσφατη ιστορία του Ισραήλ δείχνει ότι, εάν η Χαμάς βομβαρδιστεί μέχρι εξαλείψεως, είναι σχεδόν σίγουρο ότι μια άλλη ομάδα θα πάρει τη θέση της, μια ομάδα που θα ήταν πιο ριζοσπαστική, πιο βίαιη και θα έτρεφε περισσότερο μίσος για το Ισραήλ απ’ ό,τι η Χαμάς. Η μοίρα των Ισραηλινών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή των Παλαιστινίων, υποχρεώνοντάς τους να ζουν πλάι πλάι. Πρέπει ν’ αποφασίσουν εάν θέλουν να το κάνουν αυτό ευλογία ή κατάρα».

Άρθρο του ισραηλινής καταγωγής, διεθνούς φήμης μαέστρου, Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, στην αμερικανική εφημερίδα «International Herald Tribune»

_________________________________________________

Η αντίσταση στο Ισραήλ

Από τις πιο σημαντικές εξελίξεις αυτού του πολέμου ήταν η αντίσταση μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Πέρα από τις δεκάδες χιλιάδες των Παλαιστινίων ισραηλινών πολιτών που διαδήλωσαν στις ισραηλινές πόλεις, δύο κοινές, μαζικές διαδηλώσεις Αράβων και Εβραίων με κοινά συνθήματα στα Αραβικά και Εβραϊκά, ενάντια στην κυβέρνηση του Ισραήλ δείχνουν πως οι αντιστάσεις μπορούν να είναι μεγάλες.

Η μία στο Τελ Αβίβ με 10.000 διαδηλωτές στις 3 Γενάρη και η άλλη στη Χάιφα, με 3.000, στις 17 Γενάρη, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, έδειξαν πως ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες περιστάσεις υπάρχουν τα έμβρυα για κοινούς αγώνες Παλαιστινίων και Εβραίων. Η βάση πάνω στην οποία βέβαια μπορεί να υπάρξει αυτή η κοινή δράση δεν μπορεί να είναι καμία άλλη παρά οι ιδέες της αριστεράς, και το πρόγραμμα δεν μπορεί παρά να είναι άλλο από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα- το μόνο που μπορεί να ενώσει εργαζόμενους από διαφορετικές εθνότητες.

Και οι δύο διαδηλώσεις έγιναν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες περιστάσεις με τις αρχές να επιδιώκουν απαγόρευσή τους και να χρειάζονται προσφυγές στο συνταγματικό δικαστήριο το οποίο ήταν υποχρεωμένο να τις επιτρέψει για να μην κατηγορηθεί ότι το ίδιο παραβίαζε τα συνταγματικά δικαιώματα πολιτών.

Απόπειρες έγιναν πολλές για διαδηλώσεις, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις τις εμπόδισε η αστυνομία δια της βίας και παράνομα.

Οι σύντροφοι της CWI στο Ισραήλ μας ενημερώνουν πως στην πόλη Σντερότ, στις 15 Γενάρη, η αστυνομία διάλυσε την προσπάθεια να γίνει συγκέντρωση ενάντια στον πόλεμο, στην Ανατολική Νεγκέφ, στις 16 Γενάρη, η αστυνομία σταμάτησε λεωφορεία που μετέφεραν διαδηλωτές απειλώντας να συλλάβει τους οδηγούς με ψεύτικες κατηγορίες, ενώ στην Δυτική Νεγκέφ, την ίδια μέρα, παρέμβηκε ο στρατός για να εμποδίσει τη συγκέντρωση διαδηλωτών με την δικαιολογία ότι η πόλη ήταν μέσα στα όρια της βολής των ρουκετών της Χαμάς.

Οι διαδηλωτές, στο Τελ Αβίβ, τη Χάιφα και αλλού πέρα από την αστυνομία είχαν να αντιμετωπίσουν και τις αντι-συγκεντρώσεις των ακροδεξιών του κόμματος «Ισραήλ η γη μας» υπό την ηγεσία του ρατσιστή Λίμπερμαν.

Όμως οι διαδηλωτές αυτοί, παρά τις εκατοντάδες των συλλήψεων στις οποίες προχώρησε η αστυνομία, μπόρεσαν να δώσουν το παρόν τους και να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της αντίστασης. Ανάμεσά τους σταθερά και ανυποχώρητα ο «Σοσιαλιστικός Αγώνας» το τμήμα της CWI στο Ισραήλ.

Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του Ισραήλ βέβαια είναι υπέρ του πολέμου. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως οι συνέπειες του πολέμου για τα λαϊκά στρώματα δεν θα αργήσουν να φανούν. Ούτε ειρήνη, ούτε ασφάλεια, όπως υποσχέθηκε η ισραηλινή κυβέρνηση. Μόνο νέες πολιτικές λιτότητας για να πληρώσουν οι εργατικές μάζες το κόστος του πολέμου. Τότε, θα είναι περισσότεροι αυτοί που θα είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τις ιδέες της αριστεράς και της πάλης για το σοσιαλισμό.

Η Χαμάς και η Αριστερά

Το βασικό πνεύμα στην παρούσα ανάλυση για το Παλαιστινιακό είναι πως χωρίς μια ταξική, δηλαδή μαρξιστική προσέγγιση στο ζήτημα, δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Ταξική ανάλυση σημαίνει να ξεκινάμε από το γεγονός πως οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή. Αυτή η στοιχειώδης αλήθεια του μαρξισμού (που αντανακλάται και στο βασικό σύνθημα «εργάτες όλοι του κόσμου ενωθείτε») όχι μόνο ισχύει και στην περίπτωση των Εβραίων και Αράβων εργαζομένων, αλλά αποτελεί το «α» και το «ω» της προσπάθειας να σπάσει η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση της περιοχής και να έρθει ειρήνη και ευημερία στους λαούς.

Αυτό είναι ένα έργο το οποίο οργανώσεις όπως η Χαμάς (και παρόμοιες, όπως η Χεζμπολάχ στον Λίβανο και η Μουσουλμανική αδελφότητα στην Αίγυπτο) δεν μπορούν να πετύχουν. Αυτό όμως αρνούνται να το δουν μια σειρά οργανώσεις της αριστεράς, οι οποίες, «κρύβονται» πίσω από τη θέση ότι η Χαμάς κάνει αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και αρνούνται να της κάνουν την παραμικρή κριτική.

Στα μαζικά κόμματα της αριστεράς, βέβαια, είτε υπάρχουν αυταπάτες ότι ο Ομπάμα και η ΕΕ κάτι θα κάνουν (σε κομμάτι του ΣΥΝ) είτε υπάρχει επιμονή να αναγνωρίζεται η Φατάχ σαν ο βασικός εκφραστής του αγώνα των Παλαιστινίων (αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ) παρότι αυτή έχει ξεπουλήσει τα πάντα, συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές και κολυμπά στη διαφθορά και τα πλούτη τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι πεινάνε. Η άκριτη υπεράσπιση της Χαμάς προέρχεται από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι οποίες μιλούν στο όνομα της επανάστασης και του μαρξισμού. Πρόκειται όμως για λάθος προσέγγιση.

Οι ισλαμικές οργανώσεις δεν αγγίζουν καθόλου το θέμα του κοινωνικού καθεστώτος, όντας οργανώσεις που αποδέχονται τον καπιταλισμό χωρίς πουθενά να θέτουν το στόχο της ανατροπής του. Δεν χαρακτηρίζονται από κανενός είδους ταξική ανάλυση, δεν επιδιώκουν καμία σχέση με τα λαϊκά στρώματα του Ισραήλ, δεν έχουν κανένα τρόπο να «μιλήσουν» στο κίνημα ειρήνης του Ισραήλ. Δεν έχουν κανένα στρατηγικό σχέδιο για το πώς μπορεί να λυθεί το εθνικό πρόβλημα των παλαιστινίων. Μόνη τους «πρόταση» είναι οι γενικές αναφορές στα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, η εκδίκηση και ο πόλεμος με όλα τα μέσα.

Αυτό τους οδηγεί σε μορφές πάλης όπως τις ρουκέτες και, ακόμα χειρότερα, την προηγούμενη περίοδο, τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Πίσω από αυτή τη μορφή πάλης υπάρχει η άποψη ότι έτσι αποδυναμώνεται το ισραηλινό κράτος. Μια ακόμα λαθεμένη αντίληψη. Το μόνο που καταφέρνουν τέτοιες μορφές πάλης είναι να ενισχύουν ισραηλινό κατεστημένο, αφού συσπειρώνουν τον ισραηλινό πληθυσμό πίσω από την κυβέρνησή του, και νομιμοποιούν στη συνείδησή του τις σφαγές των παλαιστινίων. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποξενώνουν όλο και περισσότερο τους ισραηλινούς εργαζόμενους και να αποδυναμώνουν το κίνημα ειρήνης και το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης κάνοντας τη δουλειά των ισραηλινών μαρξιστών, αριστερών και ακτιβιστών της ειρήνης, ακόμα πιο δύσκολη. Αν στην Παλαιστίνη μελλοντικά εμφανιστεί, πράγμα αναπόφευκτο κάποια στιγμή, μία μαρξιστική οργάνωση η οποία να παλεύει για την ταξική ενότητα των εργαζομένων, ενάντια στις άρχουσες τάξεις, η Χαμάς θα είναι αντίπαλος, Και ένας αντίπαλος ο οποίος δεν θα σέβεται και πολύ τις δημοκρατικές διαδικασίες…

Υπάρχει ένα ιστορικό παράδειγμα που η αριστερά τείνει να ξεχάσει. Είναι η ιρανική επανάσταση του 1979. Τότε η ιρανική αριστερά και η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς διεθνώς, υποστήριζαν την ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί, επειδή «ανάτρεπε τον υποταγμένο στους αμερικανούς σάχη (βασιλιά) του Ιράν». Η CWI προειδοποιούσε και τότε (με τις δυνάμεις της τότε να είναι πολύ μικρότερες από σήμερα) ότι αυτή είναι μια λαθεμένη και επικίνδυνη πολιτική. Ο Χομεϊνί, νίκησε, σταθεροποίησε την εξουσία του και μετά στράφηκε ενάντια στην αριστερά του Ιράν σφαγιάζοντας και αποδεκατίζοντάς την. Το σημερινό καθεστώς του Ιράν εξακολουθεί να στερεί τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα των αριστερών Ιρανών και απαγορεύει το συνδικαλισμό στους Ιρανούς εργάτες. Αλλά μεγάλα τμήματα της αριστεράς εξακολουθούν να σιωπούν γι’ αυτά τα εγκλήματα, γιατί «ο Αχμαντινεζάντ είναι αντιαμερικανός»…

Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος;

Δύο τρίτα των κατοίκων του Ισραήλ, σε όλες τις σχετικές δημοσκοπήσεις, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Στα λόγια, τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους την αποδέχονται και το Ισραήλ και οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Τότε γιατί δεν μπορεί να υπάρξει;

Γιατί ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος σημαίνει τη δυνατότητά του να έχει τη δική του οικονομική πολιτική, το δικό του εξωτερικό εμπόριο, τη δική του εξωτερική πολιτική, και τη δική του αμυντική πολιτική. Που σημαίνει να μπορεί να εξοπλίζεται ανάλογα με το πώς αυτό αποφασίζει, αξιοποιώντας συμμαχίες όπως αυτό κρίνει, πχ με το Ιράν ή με την Κίνα ή με τη Ρωσία, κοκ., με τανκ και πυραύλους, πολεμικά ελικόπτερα και αεροπλάνα.

Σημαίνει πως θα μπορεί να γυρίσει ο κάθε Παλαιστίνιος πρόσφυγας, όπου και να βρίσκεται πίσω στην Παλαιστίνη, κι έτσι ο πληθυσμός του παλαιστινιακού κράτους να είναι σύντομα διπλάσιος απ αυτόν του Ισραήλ και σε διάρκεια μιας γενιάς, τετραπλάσιος (λόγω της ψηλότερης γεννητικότητας των Παλαιστινίων).

Οι σχέσεις ανάμεσα στα κράτη στον καπιταλισμό είναι ανταγωνιστικές. Όταν υπάρχει ιστορία πολεμικών αντιπαραθέσεων οι εθνικές εντάσεις είναι κατά κανόνα αξεπέραστες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία.

Το κράτος του Ισραήλ, ένα κράτος καπιταλιστικό, και σαν συνέπεια εθνικιστικό καιιμπεριαλιστικό, δεν μπορεί να αποδεχτεί τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους δίπλα στα σύνορά του. Γιατί πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε νέα απειλή. Μπορεί μόνο να αποδεχτεί ένα υποταγμένο, εξαθλιωμένο, απόλυτα εξαρτημένο προτεκτοράτο. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί κίνδυνο για το ισραηλινό κράτος και για την ισραηλινή άρχουσα τάξη. Αυτό όμως είναι κάτι που είναι αδύνατο να αποδεχτεί ο παλαιστινιακός λαός. Έτσι το αδιέξοδο παραμένει για δεκαετίες.