Όλη η εμπειρία της κινητοποίησης για την 1η Νοέμβρη έχει σημασία να καταγραφεί και να αναλυθεί γιατί περιέχει πολύ κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα για το αντιφασιστικό κίνημα στην περίοδο που διανύουμε. Όπως αναφέρουμε και στο άρθρο για τον απολογισμό της εκστρατείας και τη συγκέντρωση την 1η Νοέμβρη, η νίκη του αντιφασιστικού κινήματος είναι μεγάλη, καθαρή και κομβική.
Λίγο αργότερα, 35 ναζί έστησαν καρτέρι στον ηλεκτρικό σταθμό στο Μοναστηράκι σε αντιφασίστες διαδηλωτές που επέστρεφαν από την αντιφασιστική συγκέντρωση. Με την πλήρη ανοχή και συνενοχή της αστυνομίας απείλησαν να κάψουν με βενζίνη κόσμο, ενώ τραυμάτισαν σοβαρά 4 αγωνιστές και αγωνίστριες του κινήματος. Αυτή η ενέδρα των φασιστών και η διαρκής αναπαραγωγή των «επεισοδίων» από τα συστημικά ΜΜΕ, δεν πρέπει να κρύψουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Το αντιφασιστικό κίνημα πέτυχε μια καθαρή νίκη κόντρα σε όλους και σε όλα.
Οι φασίστες είχαν με το μέρος τους το γενικό κλίμα ανόδου της Ακροδεξιάς σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Εδώ και 2 χρόνια από την εποχή των γεγονότων στη Σταυρούπολη και τον Εύοσμο στη Θεσσαλονίκη ήταν φανερό ότι επιχειρούν να επαναφέρουν τάγματα εφόδου στους δρόμους. Έχουν εξασφαλισμένη την ανοχή κυβέρνησης και αστυνομίας όπως την είχε και η Χρυσή Αυγή μέχρι την δολοφονία του Π. Φύσσα.
Προετοίμασαν μια κλιμάκωση της δημόσιας παρουσίας τους αξιοποιώντας ένα μνημόσυνο 2 δικών τους νεκρών που επιχείρησαν να τους παρουσιάσουν περίπου σαν εθνικούς ήρωες. Στην πραγματικότητα δεν σεβάστηκαν ούτε τις οικογένειες των νεκρών που ήθελαν να κάνουν ένα απλό ανθρώπινο μνημόσυνο για τα παιδιά τους και οι φασίστες το μετέτρεψαν σε ένα διεθνές κάλεσμα για συγκέντρωση στην Αθήνα σε κάθε ναζιστικό κατακάθι από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Την ίδια ώρα, η Αριστερά και το κίνημα εξακολουθούν να εμφανίζουν τεράστιες αδυναμίες, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις συνέπειες της ήττας του 2015 και της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντανακλώντας και τη διεθνή κατάσταση της Αριστεράς που είναι μία εικόνα τεράστιας ανεπάρκειας.
Και όμως, κάτω από αυτές τις συνθήκες και μετά από μια εκστρατεία 4 μηνών, η πανευρωπαϊκή συγκέντρωση δεν έγινε. Δεν πραγματοποιήθηκε καν η ετήσια συγκέντρωση Ελλήνων φασιστών στο μνημείο της δολοφονίας, για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια. Ένα τρισάγιο της οικογένειας Φουντούλη και αυτό ήταν όλο. Η οικογένεια Καπελώνη έτσι κι αλλιώς έχει κινηθεί νομικά ενάντια στη Χρυσή Αυγή ζητώντας να μην καπηλεύονται το όνομα του παιδιού της.
Η δολοφονική ενέδρα των φασιστών στο Μοναστηράκι δείχνει περισσότερο απελπισία και εκνευρισμό παρά αυτοπεποίθηση και δύναμη. Η πτώση των ποσοστών του Κασιδιάρη στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, η αυτογελειοποίηση του κόμματος των Σπαρτιατών και τώρα η ακύρωση της πανευρωπαϊκής φιέστας στο Ηράκλειο, προκαλούν μια κρίση στον χώρο της Ακροδεξιάς που ο χρόνος θα δείξει το βάθος και τη διάρκειά της.
Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να είναι καθαρό ότι ο φασισμός στην Ελλάδα δεν τελείωσε στη 1η Νοέμβρη, όπως δεν τελείωσε στις 7 Οκτώβρη του 2020 με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Όλοι οι παράγοντες που ευνοούν και τροφοδοτούν την Ακροδεξιά και τους Ναζί εξακολουθούν να υφίστανται και είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν την προσπάθεια τους να επανέλθουν στο πολιτικό προσκήνια αλλά και στους δρόμους. Επομένως το κίνημα αφού χαρεί για την επιτυχία του, είναι κρίσιμο να εντοπίσει και να διορθώσει έγκαιρα τις όποιες αδυναμίες του.
Η συμβολή του «Αντιφασιστικού Συντονισμού»
Ο ρόλος του «Αντιφασιστικού Συντονισμού Αθήνας – Πειραιά» ήταν καθοριστικός για αυτήν την επιτυχία. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες πολύ σημαντικές δυνάμεις στο αντιφασιστικό κίνημα, αντιθέτως. Ούτε σημαίνει ότι ο Αντιφαστικός Συντονισμός δεν κάνει λάθη, ή πως δεν έχει οργανωτικές ανεπάρκειες και αργές αντιδράσεις σε μια σειρά ζητήματα. Την ίδια ώρα όμως, έχει ένα βασικό πλεονέκτημα: την ειλικρινή και ανιδιοτελή ενότητα/συνεργασία των δυνάμεων που τον αποτελούν, τόσο των οργανώσεων όσο και ανένταχτων αγωνιστών/τριων.
41 συλλογικότητες υπέγραψαν το κάλεσμα του Συντονισμού για τη 1 Νοέμβρη. Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, ούτε δεδομένο. Ήταν αποτέλεσμα μιας πορείας 10 χρόνων, με εσωτερική δημοκρατία, σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις και ειλικρινή διάθεση συνεργασίας.
Σε μια περίοδο που η Ακροδεξιά απειλεί και το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να ανασυνταχθεί, είναι σημαντικό να ανοίξουμε την κουβέντα για τις δυνάμεις που θεωρούμε ότι δεν στάθηκαν στο ύψος των αναγκών του αντιφασιστικού κινήματος τις ημέρες που οδήγησαν στη 1 Νοέμβρη, με σκοπό να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα και να οργανώσουμε τους αγώνες της επόμενης περιόδου.
Η στάση του ΚΚΕ: ένα βήμα μπρος, δύο πίσω
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε πως η απόφαση για συμμετοχή του ΚΚΕ στην αντιφασιστική εκστρατεία είναι πολύ θετική. Για πρώτη φορά κεντρικά το ΚΚΕ ανταποκρίθηκε θετικά σε κινητοποίηση – απάντηση σε συγκέντρωση φασιστών.
Στις 3 Οκτώβρη πληροφορηθήκαμε για το κάλεσμα του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λυκόβρυσης–Νέας Ιωνίας–Ηρακλείου, «Γ. Σεφέρης», που καλούσε σε αντιφασιστική κινητοποίηση την 1η Νοέμβρη, αλλά σε διαφορετικό χώρο (συγκεκριμένα στη διασταύρωση των λεωφόρων Ιφιγενείας και Ηρακλείου) περίπου 1,5 χλμ μακριά από το σημείο που καλούσαν οι φασίστες. Στον συγκεκριμένο σύλλογο πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ (που πρόσκειται στο ΚΚΕ).
Επικοινωνήσαμε με τον Σύλλογο, εξηγώντας ότι θεωρούμε πολύ σημαντικό γεγονός την ανταπόκριση στην αντιφασιστική κινητοποίηση. Είπαμε επίσης ότι αν θέλουμε να πετύχουμε ακύρωση της συγκέντρωσης των φασιστών, πρέπει να πάμε στον χώρο που καλούνε και ότι η μαζικότητά μας είναι αυτή που μπορεί να αποτρέψει την παρουσία τους. Διαφορετικά, θα δίναμε τη δυνατότητα στην αστυνομία να μας κρατήσει μακριά και να αφήσει τους φασίστες να κάνουν τη φιέστα τους .
Επίσης εξηγήσαμε ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε τελικά συμφωνία, θα μπορούσαμε να εμφανίσουμε τις δύο συγκεντρώσεις όχι σαν αντιπαραθετικές μεταξύ τους, αλλά με κοινό στόχο και σχεδιασμό. Προτείναμε επίσης να στηρίξουν το κάλεσμα μιας απεργίας ή στάσης εργασίας (τουλάχιστον στους καθηγητές της περιοχής) ώστε να μπορούν να συμμετέχουν στην κινητοποίηση, αλλά και στην αντιφασιστική συναυλία.
Βρήκαμε τοίχο. Τα στελέχη του ΠΑΜΕ δεν θέλησαν καμία συνεννόηση. Αντίθετα, ξεκίνησαν μια διαδικασία ψηφισμάτων από φορείς ελεγχόμενους από το ΠΑΜΕ που απλά καλούσαν στη δική τους συγκέντρωσή.
Στη συνέλευση της Δ΄ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής (όπου ήταν καλεσμένοι εκπρόσωποι του Αντιφασιστικού Συντονισμού) κόντρα στην εισήγηση της προέδρου της ΕΛΜΕ Βίκυς Βασιλάτου, τα στελέχη του ΠΑΜΕ επέμεναν να μη στηρίζουν πρόταση για απεργία, σε συνεννόηση μάλιστα με τη ΔΑΚΕ. Έλεγαν διαρκώς ότι «τα σωματεία της περιοχής καλούν στην Ιφιγενείας, ενώ στην άλλη συγκέντρωση δεν ξέρουμε ποιοι καλούν».
Το γεγονός ότι το κάλεσμα των φορέων του ΠΑΜΕ υπόγραφαν 39 φορείς, ενώ του Αντιφασιστικού Συντονισμού 41 ανάμεσά τους και 10 σωματεία εργαζομένων είναι αποκαλυπτικό για το πόσο αδύναμο ήταν το παραπάνω επιχείρημα.
Όμως το ΚΚΕ δεν σταμάτησε εκεί. Στη συνέλευση της Ένωσης Γονέων Συλλόγων Μαθητών Ηρακλείου έδωσε μάχη για να στηριχθεί μόνο η δική του συγκέντρωση και για να μην στηριχθεί ούτε καν η αντιφασιστική συναυλία.
Και το έκαναν κόντρα στο κλίμα της συνέλευσης αφού, όπως μας μετέφεραν στελέχη της Ένωσης το κλίμα ήταν υπέρ και των δύο συγκεντρώσεων και της στήριξης της συναυλίας.
Η συναυλία τελικά στηρίχτηκε από τους συλλόγους γονέων του 1ου και 4ου ΓΕΛ Ηρακλείου.
Το αποκορύφωμα όμως ήταν η στάση του ΚΚΕ όταν η αστυνομία στις 25 Οκτώβρη ανακοίνωσε απαγόρευση όλων των συγκεντρώσεων για την 1η Νοέμβρη.
Το ΚΚΕ έκανε αμέσως στροφή, χαιρετίζοντας μάλιστα την απόφαση για απαγόρευση της συγκέντρωσης των φασιστών και παραβλέποντας ότι η απαγόρευση ισχύει και για τη δική του συγκέντρωση! Οι ανακοινώσεις του «Γ. Σεφέρη» και η αρχική πρότασή τους στην Ένωση Συλλόγων Γονέων είναι πολύ αποκαλυπτικές.
Εν μια νυκτί, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αποφάσεις των δικών του φορέων, το ΚΚΕ αποφάσισε να ακυρώσει τη συγκέντρωσή του στο Ηράκλειο και να τη μεταφέρει στην πλατεία Σημιριώτη στην Νέα Ιωνία. Άλλαξε επίσης και τον χαρακτήρα της από αντιφασιστική σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Παρόλα αυτά, στην ανακοίνωση του συλλόγου «Γ. Σεφέρης», μετά την πορεία στην Νέα Ιωνία για την Παλαιστίνη, αναφέρει ότι
«… με την συγκέντρωσή μας διαμηνύσαμε στους φασίστες ότι στο Νέο Ηράκλειο της Ηλέκτρας Αποστόλου … δεν έχουν τόπο να σταθούν».
Το πως μια πορεία για την Παλαιστίνη στην Νέα Ιωνία στέλνει μήνυμα ή πολύ περισσότερο μπλοκάρει τους φασίστες στο Νέο Ηράκλειο, μόνο τα στελέχη του ΚΚΕ μπορούν να το εξηγήσουν.
Οι άλλες συνελεύσεις
Πέρα από τις συνελεύσεις του Συντονισμού υπήρχαν άλλες δύο συνελεύσεις που συζητούσαν για την 1η Νοέμβρη. Η πρώτη με πρωτοβουλία του πολιτικού χώρου «Ηλέκτρα Αποστόλου» και η δεύτερη με πρωτοβουλία δυνάμεων του αναρχικού χώρου και της «Ταξικής Αντεπίθεσης» στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.
Σε αυτήν της «Ηλέκτρας Αποστόλου» υπήρχε καλό κλίμα και διάθεση συνεννόησης με τον «Αντιφασιστικό Συντονισμό». Αναλώθηκε όμως υπερβολικά στο επιχειρησιακό μέρος της 1ης Νοέμβρη και δεν κατάφερε ποτέ να βγάλει συγκεκριμένο κάλεσμα διαδήλωσης στο Ηράκλειο. Μάλιστα σε μια σύσκεψη στις 30 Οκτώβρη, μετά την απαγόρευση της αστυνομίας, η «Ηλέκτρα Αποστόλου» πρότεινε η συγκέντρωση να γίνει στο κέντρο της Αθήνας και όχι στο Ηράκλειο.
Στη δεύτερη σύσκεψη ασκήθηκε σκληρή κριτική στον «Αντιφασιστικό Συντονισμό» γιατί έβγαλε κάλεσμα με συγκεκριμένη ώρα και μέρος, εννοώντας ότι έπρεπε να γίνουν όλα στα κρυφά. Υπήρξε πλήρης υποτίμηση του μαζικού κινήματος και της σημασίας που έχει να κινητοποιηθεί η κοινωνία και όχι κάποιες μικροομάδες. Η στάση αυτή, το μόνο που πετυχαίνει είναι να ρίχνει νερό στον μύλο της θεωρίας των δύο άκρων που εξισώνει φασίστες και αντιφασίστες και συγχύζει την κοινωνία, δίνοντας την εικόνα δύο «συμμοριών» που συγκρούονται μεταξύ τους, για λόγους που δεν την αφορούν.
Το μέλλον
Το αντιφασιστικό κίνημα, μας χρειάζεται όλους και όλες. Δεν υπάρχει το περιθώριο αποκλεισμών, καπελωμάτων και μικρομεγαλισμών. Αν δυναμώσουν οι φασίστες να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα κάνουν καμία διάκριση στις επιθέσεις τους στο ευρύτερο κίνημα και την Αριστερά.
Τα πρόσφατα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών κατέγραψαν μια σημαντική επιτυχία των ενωτικών ριζοσπαστικών σχημάτων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και μια άνοδο των δυνάμεων του ΚΚΕ.
Πάνω σε αυτή την επιτυχία πρέπει να χτίσουμε και να την επεκτείνουμε και στο αντιφασιστικό κίνημα. Αξιοποιώντας και την εμπειρία του Αντιφασιστικού Συντονισμού.
Η πολιτική εμπειρία, οι οργανωτικές δυνατότητες και η υιοθέτηση του σωστού προγράμματος από τις παραπάνω δυνάμεις μπορεί να αλλάξει δραστικά και δυναμικά τα κοινωνικά ισοζύγια. Να εμπνεύσει το κίνημα και να αποτελέσει εναλλακτική πολιτική λύση συνολικά για την κοινωνία. Και βέβαια να στείλει τους φασίστες και τα αφεντικά τους εκεί που πρέπει…
