Μόλις λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία στην Πολίχνη και ήδη μετράμε ακόμα μία λιγότερη, την 15η γυναικοκτονία μέσα στο 2021!
«Με έβρισε, τσαντίστηκα, την έπιασα από τον λαιμό και την έπνιξα.»
Αυτός ήταν ο τρόπος σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, με τον οποίο ο 40χρονος δολοφόνος περιέγραψε στην αστυνομία τη δολοφονία της συζύγου του.
«Θα μου πει εμένα για τη μάνα μου και να με βρίσει; Εκεί θόλωσα και την έπνιξα.»
Και με αυτήν τη δήλωση περιέγραψε με τεράστιο κυνισμό ακριβώς τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον ρόλο και τη θέση της γυναίκας όσοι ασκούν βία –η οποία δυστυχώς συχνά οδηγεί στη δολοφονία– στις συντρόφους τους.
Για αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, οι γυναίκες «οφείλουν» να είναι υπάκουες, να μην αντιμιλούν, να μην υψώνουν τη φωνή και να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να μην εκνευρίσουν τους συντρόφους τους. Σε αντίθετη περίπτωση, αν «τολμήσουν» να τους αμφισβητήσουν, αν «τολμήσουν» να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντί τους, τότε οι συνέπειες θα είναι βαριές και στις περιπτώσεις γυναικοκτονιών, αμετάκλητες.
Όταν όλοι μιλούν για τις «γυναικοκτονίες» αλλά κανείς δεν παίρνει μέτρα
Στην αντίπερα όχθη των μαύρων ειδήσεων και του μακάβριο απολογισμού των 15 γυναικοκτονιών μόνο μέσα στο 2021, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και περισσότερες/ους να συζητούν και να αναζητούν τρόπους για να δοθεί ένα τέλος στη βία κατά των γυναικών και στις σεξιστικές αντιλήψεις που την παράγουν. Παράλληλα, τον τελευταίο καιρό βλέπουμε το γυναικείο κίνημα να αρχίζει να οργανώνεται και να εμφανίζεται στους δρόμους.
Κάτω από αυτές τις πιέσεις πολλά μεγάλα ΜΜΕ έχουν κάνει υποχωρήσεις και προσαρμογές στον τρόπο που παρουσιάζουν τα περιστατικά έμφυλης βίας, εισάγοντας τον όρο «γυναικοκτονία», αποφεύγοντας να αναφερθούν σε «εγκλήματα πάθους» όπως έκαναν στο παρελθόν κλπ.
Κάτω από τις ίδιες πιέσεις η Κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός μιλούν ενάντια στην έμφυλη βία και κουνάνε ψηλά τη σημαία της ισότητας.
Όμως δεν παίρνουν κανένα ουσιαστικό μέτρο για να στηρίξουν τα θύματα έμφυλης βίας, πόσο μάλλον ενάντια στον σεξισμό εν γένει. Συνεχίζεται η προκλητική αδιαφορία της αστυνομίας όταν τα θύματα καταγγέλλουν την κακοποίησή τους, συνεχίζονται οι ελλείψεις δομών και υποδομών για τα θύματα βίας κλπ. Κανένα πρακτικό βήμα δεν γίνεται για να διορθώσει αυτή την εικόνα.
Να δυναμώσουμε τις φωνές μας και να αγωνιστούμε!
Είναι δική μας δουλειά, όσων καταλαβαίνουν και συνειδητοποιούν πως δεν πάει άλλο με τις γυναικοκτονίες και τη βία κατά των γυναικών, να χτίσουμε ένα μαζικό και δυναμικό γυναικείο κίνημα και να διεκδικήσουμε ανάμεσα σε άλλα:
- Την οικονομική στήριξη στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, μέχρι να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, καθώς και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ψυχολογική υποστήριξη. Δωρεάν περίθαλψη και ψυχολογική υποστήριξη θα πρέπει φυσικά να δοθεί και στα παιδιά τους, εάν έχουν.
- Επαρκείς δομές φιλοξενίας, απαλλαγμένες από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που αποτελούν τροχοπέδη για να ζητήσει καταφύγιο μία γυναίκα σε αυτές.
- Άμεση παροχή προστασίας των γυναικών οι οποίες προβαίνουν σε καταγγελία του κακοποιητή τους. Η καταγγελία να γίνει μια απλή και εύκολη υπόθεση με άμεση παρέμβαση του κράτους για παροχή προστασίας σε όσες κινδυνεύουν με κακοποίηση.
- Γρήγορες και δωρεάν νομικές διαδικασίες, ώστε καμία γυναίκα να μην περιμένει να περάσουν χρόνια για να εκδικαστεί η υπόθεσή της, καμία γυναίκα να μην εξοντώνεται οικονομικά όταν καταγγέλλει πως είναι θύμα βίας.
- Δωρεάν προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης στα θύματα ώστε να μπορέσουν να βρουν εργασία.
- Ποινικές κυρώσεις στους αστυνομικούς που αποτρέπουν ένα θύμα από το να κάνει καταγγελία, δεν παρεμβαίνουν σε κλήσεις για ενδοοικογενειακή βία, συγκαλύπτουν αντίστοιχα περιστατικά και έχουν σεξιστική συμπεριφορά απέναντι σε πολίτες.
- Ένταξη του όρου «γυναικοκτονία» στο ποινικό δίκαιο.
- Ανεξάρτητες/ους ψυχολόγους και κοινωνικές/ούς λειτουργούς που να συνοδεύουν το θύμα στην αστυνομία και σε όποια άλλη υπηρεσία χρειαστεί (όπως νοσοκομεία, κλπ) και να τις βοηθούν να ανταπεξέλθουν σε φαινόμενα σεξισμού, κατηγορίες εναντίον τους (victim blaming), κλπ.
- Ένταξη μαθημάτων για την ισότητα, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και τις ιστορικές καταβολές των σεξιστικών προτύπων στο εκπαιδευτικό σύστημα. Απαλλαγή της εκπαίδευσης από σεξιστικά στερεότυπα.
Την ίδια ώρα πρέπει να είναι καθαρό πως στα πλαίσια του καπιταλισμού, όσα και να κατακτήσουμε με τους αγώνες μας, ο σεξισμός και η πατριαρχική δομή της κοινωνίας δεν πρόκειται να εξαλειφθούν. Πάνω σε αυτά στηρίζεται το σύστημα για να αυξάνει τα κέρδη του και να κρατάει διασπασμένους τους ανθρώπους της εργασίας, ώστε να μειώνει τις δυνάμεις αντίστασης και αγώνα. Γι’ αυτό πρέπει να παλεύουμε για την μαχητική υιοθέτηση των πιο πάνω αιτημάτων όχι μόνο από γυναικεία κινήματα και οργανώσεις αλλά από το σύνολο του εργατικού κινήματος και των κοινωνικών κινημάτων, γιατί ο αγώνας ενάντια στη βία και τον σεξισμό μπορεί να έχει επιτυχία μόνο αν συνδυάζεται με τον αγώνα ενάντια στο σύστημα.
