Της Νικολέτας Δίγκα – 1ο Ενιαίο Λύκειο Νέων Επιβατών
Το φαινόμενο της κατάθλιψης συναντάται στις μέρες μας αρκετά συχνά σε χώρες κυρίως του δυτικού κόσμου. Παιδιά όλων των ηλικιών νιώθουν έντονα το αίσθημα της δυστυχίας και της μοναξιάς, κλείνονται στον εαυτό τους και απομονώνονται από τον περίγυρο τους. Όπως είναι αναμενόμενο, και εδώ η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά στα ποσοστά των παιδιών με κατάθλιψη. Έρευνες δείχνουν ότι 20% των μαθητών στην Ελλάδα έχουν κατάθλιψη. Το αντίστοιχο ποσοστό για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης είναι γύρω στο 10% (Καθημερινή, 8/10/2004).
Οι αιτίες που οδηγούν σε τόσο μεγάλα νούμερα φαίνονται να είναι πολλές. Η οικογενειακή κατάσταση και η καταπίεση που δέχονται ορισμένα παιδιά στο σπίτι τους είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Οι έντονοι και εξαντλητικοί ρυθμοί που ακολουθούν οι μαθητές σήμερα, είναι ένας άλλος, ίσως πιο σοβαρός.
Είναι όντως πραγματικότητα ότι οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με χιλιάδες υποχρεώσεις και περνούν από πολλές δοκιμασίες, θυσιάζοντας τα καλύτερα τους χρόνια με σκοπό την ανταμοιβή του πανεπιστημίου. Πολλά παιδιά ξεκινούν φροντιστήρια από το δημοτικό (τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα). Στο γυμνάσιο, ο ελεύθερος χρόνος είναι ήδη ελάχιστος, ενώ στο Λύκειο ανύπαρκτος. Οι μαθητές στην ουσία έχουν χάσει την παιδική και την εφηβική τους ηλικία με σκοπό να μπουν στο πανεπιστήμιο, να εξοπλιστούν για το μέλλον κλπ.
Αξίζει τελικά τον κόπο όλος αυτός ο «μελλοντικός εξοπλισμός» όταν η συνέπεια είναι η κατάρρευση του ψυχικού κόσμου των νέων και η κατάθλιψη του 20% των μαθητών; Υπάρχουν βέβαια παιδιά που μένουν σχετικά ανεπηρέαστα μπροστά σε όλη αυτή τη κατάσταση, υπάρχει όμως και μια αξιοσημείωτη μερίδα ευάλωτων παιδιών που αποκτούν καταθλιπτικές τάσεις και άλλα που ψάχνουν απεγνωσμένα για διέξοδο, την οποία μπορεί να βρουν ακόμα και στα ναρκωτικά.
Πόσο «πετυχημένο» είναι τελικά ένα σύστημα παιδείας και παραπαιδείας που βγάζει μαθητές που μιλάνε μεν 3 γλώσσες και έχουν μπει π.χ. στη νομική, αλλά έχουν ψυχολογικά προβλήματα και κατάθλιψη;
