Στις 20 και 21 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε η δεύτερη 48ωρη απεργία που είχε εξαγγείλει η ΠΟΕΔΗΝ για τον Νοέμβρη. Τα ποσοστά συμμετοχής ήταν πολύ χαμηλά. Σ’ αυτή την απεργία συμμετείχαν και οι εκπαιδευτικοί καθώς και οι γιατροί. Ήταν η πρώτη φορά που αυτοί οι κλάδοι που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις εδώ και δύο μήνες συντονίζονται σε μια κοινή απεργία και κοινή πορεία προς το Υπουργείο Οικονομικών.
Λίγο αργά λοιπόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφάσισαν να συνδέσουν τους αγώνες των διαφόρων κλάδων μεταξύ τους, ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας, όπου οι υγειονομικοί και οι γιατροί εργάζονται στους ίδιους χώρους, έφτασαν τα τέλη του Νοέμβρη για να αποφασίσουν οι ηγεσίες ότι πρέπει να ακολουθήσουν κοινό αγωνιστικό μέτωπο.
Ειδικά η στάση της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ ήταν κραυγαλέα, αφού το αρχικό της σχέδιο ήταν τρεις 5ωρες στάσεις μέσα στον Οκτώβρη χωρίς να προτείνει τίποτα για μετά, όταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή 10 κλάδοι έδιναν δυναμικές κινητοποιήσεις (με 24ωρες, 48ωρες και διαρκείας). Στη συνέχεια, λόγω της πίεσης της βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος, αποφάσισε την κλιμάκωση των αγώνων κάνοντας στροφή 180°. Έτσι, μετέτρεψε την τρίτη 5ωρη στάση σε 24ωρη απεργία κι εξήγγειλε δύο 48ωρες για τον Νοέμβρη, ενώ για τον Δεκέμβρη μίλησε για πενθήμερο κινητοποιήσεων.
Δεν κατάφερε όμως να πείσει κανένα. Άλλωστε, δεν έκανε τίποτα ουσιαστικά για να στηρίξει αυτές τις απεργίες στην πράξη, καμιά εκστρατεία ενημέρωσης με περιοδείες στα νοσοκομεία, καμιά παρότρυνση των πρωτοβάθμιων σωματείων για τοπικές κινητοποιήσεις, καμιά παρουσία γενικών συμβούλων της ομοσπονδίας στο διάστημα που μεσολαβούσε μεταξύ των απεργιών. Συγχρόνως δεν κάλεσε σε συντονισμό τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των γιατρών παρά μόνο τώρα που το απεργιακό μέτωπο έχει αρχίσει να φθίνει.
Μετά λοιπόν από τα μικρά ποσοστά συμμετοχής στις δύο 48ωρες, η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ σπεύδει να "κλείσει" το απεργιακό μέτωπο αποφασίζοντας το πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου να περιοδεύσει στα νοσοκομεία και προσανατολίζεται πιθανόν σε μια ακόμα 24ωρη με τη ψήφιση του νέου προϋπολογισμού.
Οι ευθύνες για την φθίνουσα πορεία των αγώνων βαραίνουν αποκλειστικά και μόνο την ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ και όχι τους εργαζόμενους. Αυτή σύσσωμη αποφάσισε και απαξίωσε εκ των προτέρων τις κινητοποιήσεις. Οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ θα αρχίσουν βέβαια να λένε ότι οι εργαζόμενοι φταίνε που δεν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και ότι εκείνοι πρότειναν αλλά οι εργαζόμενοι έκαναν πίσω.
Ξεχνούν όμως να πουν ότι οι εργαζόμενοι για να παλέψουν πρέπει να δουν προοπτική και κλιμάκωση των αγώνων με ένα σοβαρό σχέδιο από την αρχή και όχι με 5ωρες στάσεις εργασίας.
Και είναι αναμενόμενη η κατάληξη ενός αγώνα όταν η συνδικαλιστική ηγεσία δεν πιστεύει πραγματικά σ’ αυτόν κι όταν παράλληλα δείχνει ότι είναι μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Επομένως ο αγώνας των εργαζομένων στα νοσοκομεία για την διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας και την βελτίωση των συνθηκών εργασίας είναι άρρηκτα δεμένος με την αλλαγή των συσχετισμών στην ομοσπονδία και γενικότερα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό πρέπει να ξεκινήσει από τον οριζόντιο συντονισμό των αριστερών πρωτοβάθμιων σωματείων, παρατάξεων και συνδικαλιστών.
Ένα τέτοιο αριστερό μέτωπο, που θα ασκεί την απαιτούμενη κριτική στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και θα αποκαλύπτει τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα ξεπουλήματα, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή του τοπίου στο χώρο της Υγείας.
