Νίκος Μαλίνογλου
Μέλος Δ.Σ. σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Σισμανόγλειο
Απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ άφησε πίσω του κρανίου τόπο. Έτσι και στην Υγεία. Αυτό που θέλει είναι σε λίγα χρόνια τίποτα να μη θυμίζει την εικόνα που γνωρίζαμε στα δημόσια νοσοκομεία.
Απολύσεις, κλείσιμο νοσοκομείων, κλείσιμο κρεβατιών, ακόμα παραπέρα μείωση των πενιχρών αποδοχών μας, ακόμα πιο εγκαταλελειμμένα νοσοκομεία και υπηρεσίες λόγω της ανυπαρξίας υλικών στοιχειωδών για τη παροχή νοσηλευτικής φροντίδας, νέο χτύπημα στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό, κλπ.
Αποδεκατισμένα νοσοκομεία αφού εκατοντάδες εργαζόμενοι οδηγούνται σε παραίτηση μήπως και προλάβουν να πάρουν σύνταξη από τα καταχρεωμένα ταμεία που ληστεύτηκαν για άλλη μια φορά προκειμένου να σωθούν οι τραπεζίτες.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να παλέψουν σοβαρά
Όμως ούτε και σήμερα δεν δείχνουν οποιαδήποτε διάθεση να συντονιστούν μεταξύ τους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των διάφορων κλάδων/ομοσπονδιών στα δημόσια νοσοκομεία (ΟΕΝΓΕ, ΕΙΝΑΠ, ΠΟΕΔΗΝ, κλπ) προκειμένου να δώσουν μια μάχη με αξιώσεις και προοπτική νίκης.
Αν την προηγούμενη περίοδο υπήρχε η πολυτέλεια των μεμονωμένων αγώνων, που καμιά φορά μπορούσε κανείς να κατακτήσει και κάτι, σήμερα δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να πετύχουμε κάτι ως εργαζόμενοι αν δεν αγωνιστούμε ενωτικά, μαζικά και συντονισμένα.
Γνωρίζοντας πολύ καλά την παραπάνω εικόνα, οι ηγέτες των Ομοσπονδιών μας, κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να μην υπάρξει ενότητα και συντονισμός. Και, βέβαια, τις περισσότερες φορές το πετυχαίνουν! Άλλες φορές δεν το πετυχαίνουν και τρέχουν να προλάβουν, όταν αυτό πάει να γίνει πέρα και έξω από αυτούς, για να το ελέγξουν μη και «ξεφύγει» και δεν μπορούν να το κάνουν καλά.
Παρόλα αυτά, την προηγούμενη περίοδο και παρά το γεγονός ότι οι ηγεσίες για άλλη μια φορά κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου οι εργαζόμενοι με πρωτοβουλίες από τα κάτω μπήκαν στον αγώνα αναγκάζοντας, έτσι, τις ηγεσίες να κινηθούν λιγάκι… Μη φανταστείτε ότι πήραν τίποτα επαναστατικές αποφάσεις!!! Στάσεις εργασίας, αποφάσισαν, 4ωρες και 5ωρες οι «αγωνιστές» ηγέτες της ΠΟΕΔΗΝ!! Για τέτοιου μεγέθους κινητοποιήσεις μιλάμε. Ξέροντας, ότι επειδή οι εργαζόμενοι έχουν μυαλό, δεν πρόκειται να «αγκαλιάσουν με ενθουσιασμό» τέτοιες βλακώδεις κινητοποιήσεις. Κι έτσι μετά οι «αντιμνημονιακοί»… ηγέτες της ΠΟΕΔΗΝ, που μαζικά… ψήφισαν Βενιζέλο στις εσωκομματικές εκλογές του ενός υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ (βλέπε κουτί) θα λένε πάλι ότι «οι εργαζόμενοι δεν τραβάνε».
Πως μπορούμε να νικήσουμε.
Οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο να χάνουν μεροκάματα, καθώς έχουν γονατίσει με τις αλλεπάλληλες περικοπές μισθών, αλλά και την υπερχρέωση τους με στεγαστικά δάνεια, κλπ. Ούτε 1 ευρώ δεν μπορούν να θυσιάσουν οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα όταν βλέπουν πως με τις προτεινόμενες κινητοποιήσεις δεν πρόκειται να πετύχουν απολύτως τίποτα, ειδικά τους επόμενους δύο – τρεις μήνες που καλούμαστε να καταβάλουμε σε δύο δόσεις τις αναδρομικές περικοπές στους μισθούς μας των 600-800 €, λόγω των νέων κουτσουρεμένων μισθολογίων που μπήκαν σε ισχύ τον Νοέμβριο του 2011.
«Αιδώς αργείοι»…
Χωρίς ντροπή, το παίζουν αντιμνημονιακοί ….
Οι εργαζόμενοι δεν «τραβάνε» λένε στο χώρο της Υγείας οι επικεφαλής της ΠΑΣΚΕ που βρίσκονται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού μας κινήματος.«Λένε οι γάιδαροι τον πετεινό κεφάλα» δηλαδή. Αυτή τη παροιμία θυμίζουν οι καρεκλοκένταυροι ηγετίσκοι της συμφοράς και του ξεπουλήματος. Χωρίς να τους έχει μείνει ίχνος ντροπής και τσίπας έχουν το θράσος να κατηγορούν τους εργαζόμενους, που κατά εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν σε όλες τις απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες, στο κίνημα των Αγανακτισμένων στο Δεν Πληρώνω, κλπ, όταν οι ίδιοι κάτω από το τραπέζι τα έβρισκαν με τα αφεντικά τους …
Με δική τους ευθύνη, οι καρεκλοκένταυροι του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν κατέστρωσαν κανένα σχέδιο ικανό να ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές και κυβερνήσεις, οδηγώντας έτσι τους εργαζόμενους σε μια σειρά ήττες και τρομερά πισωγυρίσματα. Κι αφού τους έσπρωξαν έτσι ,εντελώς συνειδητά, στο δρόμο της απογοήτευσης, έχουν τώρα και το θράσος να τους κατηγορούν πως δεν συμμετέχουν.
… και ψηφίζουν Βενιζέλο
Όσο και εάν προσπάθησαν τη προηγούμενη περίοδο να το παίξουν «αντιμνημονιακοί» οι εργατοπατέρες της Υγείας, αλλάζοντας ονόματα, «ξορκίζοντας» το ΠΑΣΟΚ, «διαχωρίζοντας» τη θέση τους από τη πολιτική των κυβ. του ΠΑΣΟΚ και του Παπαδήμου, ο χρόνος έδειξε ποια είναι η πραγματική τους θέση. Μακριά από το δρόμο των κινημάτων, ο μόνος δρόμος που επέλεξαν ήταν ο δρόμος προς… την κάλπη για να υπερψηφιστεί ο… Βενιζέλος στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.
Με τι μούτρα όλοι αυτοί που στήριξαν τον καθαρόαιμο φιλελεύθερο εκφραστή της τρόικας και των μνημονίων μπορούν να μιλούν στο όνομα των εργαζομένων; Και πόσο θράσος χρειάζεται για να κάνουν από πάνω και κριτική στους εργαζόμενους ότι τάχα δεν τους ακολουθούν και δεν συμμετέχουν;
Αν βέβαια υπήρχε ένας σοβαρός, μεγάλος απεργιακός αγώνας, διάρκειας, με σοβαρές προοπτικές νίκης, οι εργαζόμενοι θα συμμετείχαν και θα θυσίαζαν όχι ένα μεροκάματο αλλά ενός ολόκληρου μήνα τα μεροκάματα, αν χρειαζόταν. Γιατί αυτά που θα κέρδιζαν θα ήταν πολύ περισσότερα. Αλλά να θυσιάζουν λεφτά σε κινητοποιήσεις χωρίς νόημα, για να λένε οι συνδικαλιστές ότι κάνουν κινητοποιήσεις, ε, όχι, αυτό οι εργαζόμενοι δε πρόκειται να το κάνουν.
Αν θέλουμε να δούμε παραδείγματα αγώνων που να δίνουν προοπτική, αξίζει να αναφερθούμε στον αγώνα των εργαζομένων του νοσοκομείου Κιλκίς, που κράτησε 3 εβδομάδες. Πραγματοποιώντας επί σχεδόν δύο μήνες επίσχεση εργασίας για τη μη καταβολή δεδουλευμένων εφημεριών και κατάληψη νευραλγικών τμημάτων (πρωτόκολλο, τακτικά και έκτακτα εξωτερικά ιατρεία, ταμείο των εξωτ. ιατρείων, κλπ) αλλά και της Διοίκησης για 3 εβδομάδες, κατάφεραν να πετύχουν σημαντικά πράγματα χωρίς οι εργαζόμενοι να χάσουν με τις κινητοποιήσεις τους ούτε ένα ευρώ. Έδειξαν ότι είναι εφικτή η αυτοδιαχείριση του νοσοκομείου από τους ίδιους τους εργαζόμενους προς όφελος της κοινωνίας. Ότι είναι εφικτή η δωρεάν δημόσια υγεία. Πράγμα που συνέβη, αφού οι πολίτες εισάγονταν για εξετάσεις κλπ, χωρίς να καταβάλουν το 5ευρω αλλά και κανένα άλλο κόστος, πράγμα που ένωσε και συσπείρωσε τους εργαζόμενους με την τοπική κοινωνία.
Βέβαια η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ δεν διανοήθηκε ούτε για μια στιγμή να στηρίξει αυτό το παράδειγμα πόσο μάλλον να το επεκτείνει.
Όπως δεν διανοήθηκε να στηρίξει την κατάληψη του υπουργείου Υγείας, από τους εργαζόμενους της Ψυχικής Υγείας, της Ειδικής Αγωγής και τους ίδιους τους εργαζόμενους του υπουργείου τον Φλεβάρη που πέρασε.
Ενότητα και κοινός αγώνας όλων των κλάδων
Ασφαλώς, πάνω απ’ όλα, αυτό που χρειάζεται για να δοθεί μια μάχη με αξιώσεις και προοπτική επιτυχίας, είναι να υπάρξει ενότητα όλων των εργαζομένων στα νοσοκομεία και όχι να αγωνίζεται ο κάθε κλάδος μόνος του. Είναι απαράδεκτο χθες να αγωνιζόντουσαν οι νοσηλευτές και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι των νοσοκομείων πλην των γιατρών και σήμερα να αγωνίζονται οι γιατροί μόνοι τους χωρίς να συμμετέχουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Αυτή η δουλειά (σήμερα οι μεν αύριο οι δε κοκ) γίνεται για πολλά χρόνια και πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Δεν πάει άλλο. Είναι κοινά τα αιτήματα μας και η ανάγκη να σωθούν τα νοσοκομεία μονόδρομος.
Και βεβαίως δεν μπορεί να προσπαθούμε να σταματήσουμε μια εφαρμοζόμενη πολιτική, που δεν σταμάτησαν οι εκατοντάδες χιλιάδες των αγανακτισμένων πολιτών πέρσι το καλοκαίρι ή οι 16 γενικές απεργίες, με στάσεις εργασίας σαν αυτές που προκηρύσσει η ΠΟΕΔΗΝ και η ΑΔΕΔΥ. Αν είναι δυνατόν! Εδώ καταρρέει το σύμπαν και η ΠΟΕΔΗΝ μαζί με την ΑΔΕΔΥ πιστεύουν ότι μπορούν να καταφέρουν οτιδήποτε με δύο-τρεις 4ωρες ή 5ωρες στάσεις εργασίας, πέρα από το να βαθαίνουν την απογοήτευση των εργαζόμενων;
Μόνο οι πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη αγώνων από τα κάτω και το ξεπέρασμα των πουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών μπορεί να αλλάξει τη κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Μόνο στο βαθμό που αγωνιστές της βάσης μπουν δυναμικά μπροστά, ενωτικά και συντονισμένα, μπορούν να δοθούν μάχες με αξιώσεις που να συσπειρώσουν το σύνολο των εργαζομένων. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αναγεννήσουμε το συνδικαλιστικό μας κίνημα, να το πάρουμε από τα χέρια των καρεκλοκένταυρων συνδικαλιστών και να περάσει στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων.
