Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (424) που κυκλοφορεί από 21 Γενάρη μέχρι 4 Φλεβάρη
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βρίσκεται αντιμέτωπη με τις πρώτες γενικευμένες κινητοποιήσεις ενάντια στις πολιτικές της. Η ΑΔΕΔΥ, μαζί με άλλα συνδικάτα κάλεσαν την πρώτη κινητοποίηση για το Ασφαλιστικό το Σάββατο 16 Γενάρη. Επαγγελματικοί και επιστημονικοί φορείς έκαναν την πρώτη τους κινητοποίηση στις 14 και ετοιμάζουν νέες κινητοποιήσεις. Η ΓΣΕΕ, όσο ξεπουλημένη και ανυπόληπτη και αν είναι, καλεί για γενική απεργία στις 4 Φλεβάρη. Οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ, στα λιμάνια και αλλού κατεβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι αγρότες ετοιμάζονται για κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους και συζητάνε μπλόκα σε εθνικές οδούς. Αριστερά κόμματα και οργανώσεις (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις) ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ στις 16 – με χτυπητή βέβαια την ολοκληρωτική απουσία του ΚΚΕ το οποίο ήρθε μόνο για να μοιράσει φυλλάδια στους διαδηλωτές και μετά να φύγει, καλώντας δικό του συλλαλητήριο (χωριστά απ’ όλους) στις 23 Γενάρη.
Το εντυπωσιακό, βέβαια, είναι ότι δεν υπάρχει κανένας συντονισμός αυτών των κινητοποιήσεων!
Για τον απλό εργαζόμενο, άνεργο, νέο/α, προκύπτει ένα εντελώς φυσικό ερώτημα: είναι δυνατό όλοι αυτοί οι κλάδοι και τα στρώματα που κατεβαίνουν σε κινητοποιήσεις να μην καταλαβαίνουν ότι μόνο αν συντονίσουν την πάλη τους έχουν ελπίδα να αναγκάσουν την κυβέρνηση να υποχωρήσει; Είναι δυνατό να μην κατανοούν ότι όποιος δοκιμάσει να ανατρέψει μόνος του τα Μνημόνια και τις πολιτικές της Τρόικα θα αποτύχει; Αυτό, εξάλλου, είναι κάτι που έχει αποδείξει όλη η ιστορία των προηγούμενων μνημονιακών χρόνων.
Η άρνηση συντονισμού των αγώνων έχει να κάνει με το ρόλο των ηγεσιών που δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα για τέτοιας έκτασης αγώνες που να οδηγήσουν σε πραγματικές ανατροπές. Η ευθύνη του συντονισμού, με δεδομένο ειδικά το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών, πέφτει στους πρωτοπόρους αγωνιστές στη βάση των σωματείων, στη βάση των επαγγελματικών ενώσεων, τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς αγωνιστές κοκ οι οποίοι πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες συντονισμού από τα κάτω και να σύρουν τις ηγεσίες σε κοινό σχεδιασμό και κοινές κινητοποιήσεις. Η ευθύνη του συντονισμού πέφτει επίσης στους ώμους της οργανωμένης Αριστεράς. Απ’ την ηγεσία του ΚΚΕ βέβαια, η οποία αρνείται οποιονδήποτε συντονισμό με οποιονδήποτε άλλο, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα, αλλά η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μπορούν να κινηθούν ενωτικά.
Οι δυνάμεις αυτές έχουν το καθήκον, πρώτον να συνεργαστούν μεταξύ τους και δεύτερον να λειτουργήσουν καταλυτικά σε επίπεδο ευρύτερης Αριστεράς, κινημάτων, εργατικών χώρων και γειτονιών. Με σεβασμό, εννοείται της δημοκρατίας των κινημάτων, χωρίς καπελώματα και χωρίς εκβιαστικά τελεσίγραφα.
