Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 480, 4 – 18 Οκτώβρη, που κυκλοφορεί
Μια σειρά σωματεία και ομοσπονδίες έχουν εξαγγείλει κινητοποιήσεις για τις επόμενες βδομάδες. Αλλά, σαν να μην έχει βγει κανένα συμπέρασμα από τις ήττες της προηγούμενης περιόδου, θα έχουμε απεργίες και συλλαλητήρια ασυντόνιστα με κύριο χαρακτηριστικό τους την απουσία των εργαζομένων!
- Στις 3 Οκτώβρη η ΑΔΕΔΥ κάλεσε σε 24ωρη μαζί με 12 ομοσπονδίες που τους αφορά το αίτημα της υπαγωγής στα βαρέα ανθυγιεινά (ΒΑΕ)
- Στις 4-5 Οκτώβρη οι γιατροί του ΠΕΔΥ απεργούν ενάντια στο κυκλικό ωράριο.
- Στις 4 του Οκτώβρη καλείται συγκέντρωση και πορεία των συνταξιούχων ενάντια στην περικοπή των συντάξεων.
- Η ΑΔΕΔΥ συζητάει το ενδεχόμενο νέας 24ωρης απεργίας μεταξύ 1 και 11 Νοέμβρη
- Την 1η Νοέμβρη καλείται απεργία «πρωτοβάθμιων σωματείων» (κλαδικών και επιχειρησιακών) ιδιωτικού τομέα με σύνθημα «Ο αγώνας στα δικά μας χέρια».
- Στις 8 Νοέμβρη το ΠΑΜΕ καλεί ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και σωματεία σε μια πανελλαδική κινητοποίηση, σε «ενότητα για συντονισμένο και ενιαίο αγώνα»…
Αν κοιτάξουμε τα αιτήματα των προαναφερόμενων χώρων, θα δούμε πως τυγχάνουν γενικής αποδοχής:
Όλο το κίνημα και όλη η κοινωνία υποστηρίζει τον αγώνα των συνταξιούχων ενάντια στις νέες μειώσεις. Πρόκειται για ένα σημαντικό αγώνα που θα χρειαζόταν τη στήριξη σύσσωμου του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό όμως δε συμβαίνει, κινητοποιούνται μόνο οι οργανώσεις των συνταξιούχων.
Κανείς δε διαφωνεί με την υπεράσπιση των ΒΑΕ και των θέσεων εργασίας των εργαζομένων «βοήθεια στο σπίτι» που κινητοποιήθηκαν από την ΑΔΕΔΥ στις 3 Οκτώβρη.
Ακόμα, ποιος διαφωνεί με τα βασικά αιτήματα που διατυπώνει το ΠΑΜΕ; Αιτήματα όπως: την κατάργηση του νόμου Αχτσιόγλου-Βρούτση· την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων· τις αυξήσεις στους μισθούς και την επαναφορά του κατώτερου μισθού· την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών και της φοροληστείας;
Ή, ποιος διαφωνεί με τα αιτήματα που διατυπώνουν τα «πρωτοβάθμια σωματεία» που ελέγχονται από δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του αντι-εξουσιαστικού χώρου, όπως: «συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες· κατάργηση του υποκατώτατου μισθού· επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, επαναφορά μισθών-ημερομισθίων στα επίπεδα των συμβάσεων πριν τα μνημόνια· επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων· μείωση του χρόνου εργασίας κ.ά.».
Κανείς δεν διαφωνεί με τα πιο πάνω. Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει συνεργασία όλων αυτών των δυνάμεων για να μπορέσουν να πετύχουν αν όχι όλα, τουλάχιστο στα βασικά αιτήματα στα οποία συμφωνούν; Η απάντηση είναι: γιατί δε θέλουν!
***
Είναι δεδομένο ότι οι επίσημες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι εντελώς απαξιωμένες στο μαζικό εργατικό κίνημα. Η προσπάθεια να ξεπεραστούν αυτές οι ηγεσίες όμως δεν επιτυγχάνεται με το συνεχίζεται η διάσπαση και ο κατακερματισμός με ξεχωριστές πορείες, συγκεντρώσεις και απεργίες.
Αυτό δεν διδάσκει η μέχρι στιγμής εμπειρία; Δεν μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα από αυτό, οι ηγεσίες της Αριστεράς; Δεν μπορούν να δουν ότι το μόνο αποτέλεσμα των διασπαστικών κινητοποιήσεων είναι η απομαζικοποίησή των ίδιων των κινητοποιήσεων αλλά και των οργανώσεών τους;
Το ΠΑΜΕ με τις σημαντικές δυνάμεις που διαθέτει στα συνδικάτα θα μπορούσε αν ήθελε να είχε μπει μπροστά σε συνεργασία με τις άλλες, μικρότερες μεν αλλά αγωνιστικές, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για να ηγηθεί αγώνων με πανελλαδική διάσταση. Δεν το κάνει, κατηγορώντας όλους τους υπόλοιπους σαν όργανα των εργοδοτών!
Ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε το ΚΚΕ, τα σωματεία που ελέγχονται από δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του αντιεξουσιαστικού χώρου, καλούν «τη δική τους» απεργία την 1η Νοέμβρη.
Η απεργία αυτή είναι εντελώς προβληματική! Είναι κατανοητό το «πάθος» των συντρόφων για να βγει η εργατική τάξη στον αγώνα και να ξεπεραστεί το εμπόδιο της αστικο-ρεφορμιστικής ηγεσίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κλπ. Αλλά αυτό το πρόβλημα δε λύνεται καλώντας ξεχωριστές κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα σε μια φάση που κυριαρχεί η απογοήτευση και η έλλειψη εμπιστοσύνης μέσα στους εργαζομένους από τις ήττες που δέχτηκαν την περίοδο των Μνημονίων και βέβαια από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η απεργία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, από σωματεία με μικρές δυνάμεις, θα είναι μια ακόμη αποτυχία, μια ακόμη απογοήτευση. Δεν θα απογοητεύσει μόνο τους εργαζόμενους, θα απογοητεύσει και πολλά στελέχη της επαναστατικής Αριστεράς που θα νοιώθουν ότι βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο και τέλμα και θα στείλει ακόμη πιο πίσω τη συνείδηση.
***
Για τους συνειδητούς εργαζόμενους που βλέπουν αυτή την τραγική πραγματικότητα και θέλουν να την αλλάξουν προκύπτει ένα σημαντικό διπλό καθήκον:
- να προβάλουν ένα κοινό πλαίσιο αιτημάτων που να ενοποιεί τους αγώνες – αιτήματα όπως αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω, κοινά αποδεκτά από όλους
- να προβάλλουν, σε διαρκή βάση, μέσα στους χώρους τους την ανάγκη των ενωτικών αγώνων, καταγγέλλοντας κάθε φορά και συγκεκριμένα τις δυνάμεις που είναι υπεύθυνες για την επικρατούσα διάσπαση.
Με αυτό τον τρόπο μπορούν να δείξουν ότι μέσα στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά υπάρχει και μια άλλη αντίληψη – ενωτική αντί της διασπαστικής. Μπορούν να βοηθήσουν στη διαμόρφωση συνειδήσεων κι έτσι να συμβάλουν στην προετοιμασία των μελλοντικών αγώνων!
